Ανατομία ενός καλλιτέχνη

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

    Η λέξη ''ανατομία'' είναι συνυφασμένη με το σώμα ενός ανθρώπου,ή,ζώου. Άν θυμάμαι καλά,πρέπει να διδάσκεται καί ως ξεχωριστό μάθημα στην ιατρική σχολή. Οι γνώσεις μου,συνεπώς,φτάνουν μέχρι εκεί. Για να είμαι ειλικρινής,μέχρι πρότεινος,δεν είχα ακούσει να την συγχέουν ως έννοια με κάτι άλλο,παρά μόνο ως ένα λογοπαίγνιο στον τίτλο μίας τηλεοπτικής σειράς (την οποία δεν έχω παρακολουθήσει λόγω του πολύ νεαρού της ηλικίας μου εκείνη την περίοδο). Να που σήμερα,η συγγραφέας κυρία Ισαβέλλα Πρίτσα την επιλέγει ως τίτλο για το πρώτο της μυθιστόρημα. ''Ανατομία ενός καλλιτέχνη''. Άραγε είναι διαφορετική η ανατομία ενός ανθρώπου που ασχολείται με τις τέχνες απ'ό,τι των υπολοίπων; Είναι τελικά οι καλλιτέχνες,όπως πολλοί ισχυρίζονται,μία ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων,με τις όποιες ιδιοτροπίες,σκέψεις,πάθη καί μυστικά;

   Οφείλω να ομολογήσω πως βρήκα αρκετά δελεαστικό κι εύηχο τον τίτλο του βιβλίου,ίσως καί κάπως παραπλανητικό. Η σκέψη μου,αρχικά,οδηγήθηκε σε ένα,αποδεδειδμένα πλέον,λανθασμένο μονοπάτι,μα αρχίζοντας την ανάγνωση του βιβλίου ήρθε η ανατροπή καί εντέλει έμεινα αρκετά ικανοποιημένη από την ιστορία του. Ναι,είχα ένα φόβο μήπως καί συναντήσω μέσα στις σελίδες του βιβλίου ένα βαρύ καί γραφικό ύφος σχετικά με την ζωή καί νοοτροπία των καλλιτεχνών,ειδικά αυτών που ασχολούνται κατά κόρον με την κλασσική μουσική. Ναι,αυτήν την λανθασμένη,παγιωμένη αντίληψη που έχουν αρκετοί/ες κι ίσως να έχει καλλιεργηθεί κι από τα ίδια τα άτομα του χώρου,εξαιτίας της υπεροπτικής κι απρόσιτης πολλές φορές συμπεριφοράς καί στάσης ζωή τους. Για να μην ακουστώ αφοριστική,δεν μιλάω για όλους ανεξαιρέτως τους καλλιτέχνες,αλλά για μερίδα αυτών.

   Έχετε παρατηρήσει πως πολλοί σκηνοθέτες είτε σε τηλεοπτικές σειρές,είτε σε κινηματογραφικές ταινίες ''ντύνουν'' με την κατάλληλη μουσική τις όποιες,κυρίως,συνταρακτικές,δυνατές καί σημαντικές σκηνές; Σκοπός τους είναι να δυναμώσουν σε ένταση όλα όσα συμβαίνουν εκείνη την στιγμή καί να πείσουν το κοινό ότι όλα αυτά που παρακολουθούν συμβαίνουν αληθινά καί στοχεύουν στην επίκληση στο συναίσθημα αυτών. Η αγωνία να ''χτυπήσει'' κόκκινο. Ο φόβος,ή,η χαρά να επικρατήσει καί η συγκίνηση να μας κατακλύσει... Βλέπετε,η μουσική είναι πολύ σημαντικό κομμάτι στην ζωή μας. Όσο κουτό κι αν ακούγεται αυτό για κάποιον/α,ρωτήστε τον/την αν θα μπορούσε να πάψει να ακούει μουσική καί το πως θα ήταν μετά από αυτήν την εμπειρία. Η μουσική εναρμονίζεται άψογα με όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Περιγράφει άψογα τόσο τις χαρές,όσο καί τις λύπες. Κι όπως πολύ σωστά αναφέρει η φράση στην περιγραφή του βιβλίου: ''Μερικές φορές η ζωή είναι σαν το κοντσέρτο του Grieg, σε λα ελάσσονα, για πιάνο. Άλλες πάλι θυμίζει τη «Θρηνωδία για τους Νεκρούς της Χιροσίμα» του Penderecki.''

    Η συγγραφέας χτίζει βήμα-βήμα την ιστορία του βιβλίου της. Ξεκινάει με μία αρκετά δελεαστική,ίσως καί τρομακτική εικόνα για να ιντριγκάρει το αναγνωστικό κοινό. Το στοιχήμα όμως είναι να καταφέρει να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον καί την προσοχή μας. Ναι,είχα έναν δισταγμό αν θα το πετύχει,αλλά τελικά με διέψευσε καί μου πρόσφερε μία ιστορία ενδιαφέρουσα καί εναλλακτική απ'ό,τι είχα διαβάσει μέχρι σήμερα. Θα συμφωνήσω πως έχουμε να κάνουμε με μία μαύρη κωμωδία,όπου το χιούμορ,οι τραγελαφικές καταστάσεις,ο έρωτας,τα ένοχα μυστικά,η αναζήτηση καί η αποδοχή του εαυτού μας σε συνδυασμό με την άπλετη μουσική που αφήνει μία εσάνς λυρικότητας στην ατμόσφαιρα βοηθούν στο να διαβαστεί ευχάριστα κι ξεκούραστα το βιβλίο.

   Ο λόγος της συγγραφέας είναι αρκετά καλός καί στηρίζεται σε μία γερή κι εξελίξιμη βάση. Μία εξέλιξη,βέβαια,που επιθυμώ να την δώ σε επόμενα έργα της. Χρησιμοποιεί οικείο,πλούσιο λεξιλόγιο ταιριαστό με την θέση καί τον ρόλο που θα παίξουν οι ήρωες με την παρουσία τους στην εξέλιξη της υπόθεσης. Οι προτάσεις είναι σύντομες,οι διάλογοι ρεαλιστικοί ανάμεσα στους πρωταγωιστές αποκαλύπτουν πτυχές του χαρακτήρα τους καί τα κεφάλαια περιεκτικά λειτουργούν σαν ξεχωριστές συνακόλουθες σκηνές του έργου.

   ''Μερικές φορές η ζωή είναι σαν το κοντσέρτο του Grieg, σε λα ελάσσονα, για πιάνο. Άλλες πάλι θυμίζει τη «Θρηνωδία για τους Νεκρούς της Χιροσίμα» του Penderecki. Όταν η ατυχία χτυπά την πόρτα του σπιτιού της πιανίστριας και βασίλισσας του κυνισμού, Νόρας, τότε δεν μπορεί παρά να καταφύγει στο σπίτι του παιδικού της φίλου, νυν διάσημου βιολονίστα και καρδιοκατακτητή. Αναζητώντας την ηρεμία που δεν μπορούσε να βρει στο καμένο της σπίτι ανακαλύπτει παραχαράκτες, σατανικά μέντιουμ, αιρέσεις και υπερφίαλα δεύτερα βιολιά της Κρατικής. Σε μια μαύρη κωμωδία γεμάτη μουσική, έναν μπερδεμένο έρωτα, έτοιμη σούπα και ανθρωποκυνηγητό, η Νόρα ψάχνει να βρει τον εαυτό της μέσα από τις νότες των κομματιών που τόσο καλά γνωρίζει. Άραγε μπορεί να ξεφύγει από υπεραιωνόβια μέντιουμ δολοφόνους, γόνους γνωστών οικογενειών και μπλεξίματα που ποτέ δε ζήτησε ή ίσως καλύτερα να τα παρατήσει και να ακούσει λίγη τζαζ;''(Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Ένα επιπλέον στοιχείο του βιβλίου που το βρήκα αρεστό ήταν ο τρόπος που η συγγραφέας προσεγγίζει καί αναδεικνύει τον ψυχισμό των ηρώων της. Διαβάζοντας το βιογραφικό της,συνάντησα κάποια δικά της κομμάτια στην πρωταγωνίστριά της. Ακόμη κι άλλοι δύο άνδρες πρωταγωνιστές,παρ'όλη την μυθοπλασία,μου εκπέμπουν μία αληθοφάνεια. Θα μπορούσαν όλοι τους,ως ένα βαθμό,να είναι άνθρωποι που γνωρίζουμε καί συναναστρεφόμαστε στην καθημερινή μας ζωή. Γιατί είτε φέρουν τον τίτλο του ''καλλιτέχνη'',είτε όχι,δεν παύουν να είναι άνθρωποι με σάρκα,οστά καί συναισθήματα. Κι ας φορούν αυτό το ''προσωπείο'' που τους επιτρέπει να δείχνουν άτρωτοι/ες καί δυναμικοί/ες...

   Εν ολίγοις έχουμε να κάνουμε με ένα αρκετά καλό μυθιστόρημα που μου άφησε αρκετά καλές εντυπώσεις καί σας το προτείνω. Θυμηθείτε την συμβουλή που σας έχω δώσει πολλές φορές καί δεν είναι άλλη από το αναζητάτε καί να στηρίζετε τους νέους συγγραφείς καί τα έργα τους. Δίνετε ευκαιρίες γιατί υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι νέοι δημιουργοί εκεί έξω. Δεν θα απογοητευτείτε.

                                                            Καλά σας αναγνώσματα!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΙΣΑΒΕΛΛΑ ΠΡΙΤΣΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΕΛΚΥΣΤΗΣ