Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

  Εάν υπάρχει κάτι,που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει απόλυτα τα βιβλία του συγγραφέα Άγγελου Χαριάτη,είναι η διαφορά που υπάρχει αναμεταξύ τους. Καθένα εξ αυτών,δεν μοιάζει απλώς,αλλά είναι όντως ξεχωριστό από τα υπόλοιπα. Παρότι,κοινός παρανομαστής η γλαφυρή,κατανοητή καί άκρως ενδιαφέρουσα πένα του συγγραφέα,κάθε βιβλίο λειτουργεί ως το μέσο για να γνωρίσουμε για πρώτη φορά τον δημιουργό,που μας οδηγεί σε αλλιώτικα μονοπάτια από τα συνηθισμένα. Εγώ αν καί έχω διαβάσει μόνο τρία έργα του,μπορώ να αναγνωρίσω την γραφή του καί να την νιώσω οικεία,μα να που όλες αυτές τις φορές είναι σαν να την ανακαλύπτω ξανά από την αρχή. Αυτό όχι μόνο κρατά ακμαίο το αναγνωστικό μου ενδιαφέρον,αλλά με βάζει στην διαδικασία να θέλω να διαβάσω κι άλλα έργα του συγγραφέα. Με μεγάλη χαρά διάβασα καί σας παρουσιάζω το νέο του μυθιστόρημα,με τίτλο ''Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ",που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις 24 Γράμματα.

   ''Η σκιά του πατέρα'',όπως προείπα ο τίτλος του βιβλίου καί γνωρίζετε αυτήν την ιδιάζουσα ''εμμονή'' μου σχετικά με αυτούς καί πιο συγκεκριμένα το τι μπορεί να υπονοούν,ή,να είναι με τέτοιον τρόπο καμουφλαρισμένα καί περιμένουν από εμάς να τα ανακαλύψουμε. Ακούγοντας τον για πρώτη φορά,γεννήθηκαν πολλές σκέψεις στο μυαλό. Σκέψεις όπως το πως είναι να ζει ένας άνθρωπος κάτω από την σκιά κάποιου άλλου καί πιο συγκεκριμένα του πατέρα του. Σχετίζεται,άραγε,με το ''φορτίο'' που του έχει κληροδοτήσει εξαιτίας μίας πιθανής απώλειας,ή,με την έλλειψη της παρουσίας του ενώ βρίσκεται ακόμη εν ζωή καί δεν υπάρχει μία εξήγηση που να δικαιολογεί αυτήν την απουσία; Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούσα να απαντήσω με σιγουριά. Γι'αυτό στράφηκα στην περίληψη του οπισθοφύλλου,μήπως καί με βοηθούσε να ενταχθώ πιο ομαλά μέσα στο κλίμα της υπόθεσης.

   "Ο κεντρικός ήρωας, Υάκινθος Πορδαφήκας, πλησιάζοντας τα πενήντα, έχει ήδη ξεκαθαρίσει πως το παρελθόν δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα επίπλαστο παρόν. Χωρίς οικογένεια, χωρίς φίλους, χωρίς σύντροφο, δέχεται με στωικότητα το ευεπίφορο της ύπαρξης. Η απουσία του πατέρα ρίχνει βαριά τη σκιά της, και η μονοτονία είναι σφιχτά δεμένη στο άρμα της καθημερινότητάς του, με τις μέρες να γλιστράνε μέσα από τα χέρια του, καθώς περιδιαβαίνει τους δρόμους της πόλης. Η αντίστροφη μέτρηση για τη συνάντηση με το πεπρωμένο του, όμως, έχει ήδη ξεκινήσει, εν αγνοία του. Οι επιστολές χωρίς γραμματόσημο που φτάνουν στο κατώφλι της κατοικίας του, τον προσκαλούν και κυρίως τον προκαλούν να βουτήξει στη θάλασσα του παρελθόντος, της μνήμης και της λήθης και να αναδυθεί σχεδόν καθαγιασμένος, έτοιμος να λάβει απαντήσεις στα ερωτήματά του. Άνθρωποι κοντινοί αλλά άγνωστοι καλούνται να τον βοηθήσουν, με τις μαρτυρίες τους, να συμπληρώσει τα χαμένα στο βάθος του χρόνου κομμάτια του παζλ, μέσα από ανοίκεια, κι όμως βαθιά προσωπικά, μονοπάτια. Δίνοντάς του το δικαίωμα και ταυτόχρονα τη δυνατότητα να επανεφεύρει κατά μια έννοια τον εαυτό του και να λύσει τον γρίφο της απουσίας του πατέρα. Ιστορικά πρόσωπα, μοιραίες συναντήσεις και ένας παράξενος θάνατος δίνουν το γενικό πρόσταγμα της αναζήτησης στιγμών, εποχών και σχέσεων. Νικητές και ηττημένοι στέκονται στην ίδια αρένα ζητώντας μια ιδιότυπη εξιλέωση." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Αφού ήδη είχα πάρει μία γεύση του που θα κινούμασταν μέσα στην πλοκή,άρχισα να ρουφώ σελίδα τη σελίδα,καθώς καί τις πληροφορίες που λάμβανα. Ένιωθα πως είχα μπει στην θέση του κεντρικού ήρωα βιώνοντας τα ίδια με εκείνον καί λαχταρώντας να μάθω την αλήθεια. Στην αρχή,δεν σας το κρύβω πως έμοιαζε με απλή περιέργεια,που στην πορεία μετατράπηκε σε πραγματικό ενδιάφερον,αφού ο ήρωας καταφέρνει να τον νιώσουμε δικό μας άνθρωπο. Άν καί εδώ που τα λέμε,η επιλογή του συγγραφέα να αναφέρεται πολλάκις σε όλα τα πρόσωπα αποκλειστικά με ολόκληρο το ονοματεπώνυμό τους,θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μία προσπάθεια από την μεριά των ηρώων/ίδων να παρουσιαστούν ως καρικατούρες,ή,να το χρησιμοποιήσουν ως ένα μηχανισμό άμυνας. Τί θέλω να πω με αυτό; 

- Μήπως ήταν μία παραπλάνηση αυτή η αποστασιοποίηση,κυρίως,του κεντρικού ήρωα; 

- Ήταν βαθύτερη η ανάγκη να δείχνει τάχα μου σκληρός,άκαμπτος κι αδιάφορος,ενώ όλο αυτό ήταν μία πανοπλία που προστάτευε τις ευαισθησίες καί τον εαυτό του εξαιτίας του φόβου για να μην πληγωθεί παραπάνω απ'όσο ήδη έχει συμβεί;

- Πώς τελικά αυτή η ''απώλεια'' τον σημάδεψε;

- Κι εντέλει,πόσο βρήκε,ή,έχασε τον εαυτό του μέσα από την αναζήτηση του πατέρα;

   Εν κατακλείδι,μιλάμε για ένα πολυσύνθετο καί με πολλά μηνύματα.-κοινωνικό θα τολμούσα να το χαρακτηρίσω-,μυθιστόρημα που διαβάζεται με μία ανάσα καί μιλά για τις ανθρώπινες σχέσεις,την φιλία,τον έρωτα,την πατρική αγάπη καί σχέση ανάμεσα σε έναν πατέρα καί το παιδί του καί πολλά ακόμα,μέσα σε ένα παράλληλο πλαίσιο ενισχυμένο από καίριες ιστορικές περιόδους της σύγχρονης Ελλάδας καί την απαραίτητη δόση μυστηρίου καί αγωνίας. Ένα βιβλίο που αξίζει να αναζητήσετε.

Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΑΓΓΕΛΟΣ ΧΑΡΙΑΤΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: 24 ΓΡΑΜΜΑΤΑ