…μη ρωτάς αν ζω

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Λένε πως όταν η ζωή ενός ανθρώπου φτάνει προς την δύση της,πολλοί/ες είτε θα αρχίσουν να κάνουν μία ανασκόπηση του βίου τους,του τρόπου που επέλεξαν να ζήσουν καί των αποφάσεών τους,αναλογιζόμενοι/ες ποια τροπή θα είχαν πάρει όλα,αν είχαν ακολουθήσει άλλο δρόμο,είτε θα προσπαθήσουν να προλάβουν να κάνουν όσα δεν έκαναν κι επιθυμούσαν,στο διάστημα που τους απομένει. Ξέρω πως αυτό που θα σας ρωτήσω είναι πιθανό να μην το έχετε σκεφτεί ποτέ,αλλά αν ξέρατε πως σας έμενε λίγος χρόνος ζωής,τί θα κάνατε; Εγώ για να είμαι ειλικρινής,δεν μπορώ να σας απαντήσω με σιγουριά...

    Η σημερινή μου πρόταση για εσάς είναι ένα βιβλίο που μου άφησε αμφίσημα συναισθήματα,όπως άλλωστε καί η ίδια η ζωή. Ο λόγος για το μυθιστόρημα του συγγραφέα κυρίου Τάσου Φούντογλου,με τίτλο ''…μη ρωτάς αν ζω'',που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υδροπλάνο. Έχω την ''ιδιοτροπία'' όταν ξεκινάω την ανάγνωση ενός βιβλίου,ακόμη κι αν δεν με ''τραβήξει'' απ΄την αρχή,να επιμείνω καί να το διαβάσω μέχρι τέλους. Την συγκεκριμένη φορά,αυτή η επιμονή μου είχε θετικό αποτέλεσμα καί κατέληξε το βιβλίο να μου αφήσει αρκετά καλές εντυπώσεις.

   Ο συγγραφέας έχει μία αρκετά καλή καί εξελίξιμη βάση γραφής πάνω στην οποία στηρίχθηκε καί έγραψε μία ιστορία που την χαρακτηρίζει η αληθοφάνεια τόσο της ίδιας,όσο καί των πρωταγωνιστών της. Βρίσκω πολύ αρεστό το να διαβάζω βιβλία που να είναι γραμμένα είτε από γυναίκες,είτε από άνδρες συγγραφείς οι οποίες/οι να μπαίνουν μέσα στην ψυχολογία του αντίθετου φύλου καί να προσπαθούν να μιλήσουν εξ αυτών. Συνεπώς,μου άρεσε πολύ αυτή η κίνηση του συγγραφέα να αφηγηθεί την ιστορία τόσο από την μεριά της γυναίκας πρωταγωνίστριας,όσο καί από την μεριά του άνδρα πρωταγωνιστή. 

  Με δομημένο καί στρωτό λόγο ο συγγραφέας θα κάνει μία άτυπη εξομολόγηση ζωής. Θα περάσει από πολλά ψυχολογικά στάδια καί θα ρίξει φώς σε άγνωστες πτυχές της πλοκής,παρουσιάζοντάς την,εντέλει,ολοκληρωμένη μπροστά μας. Βλέπετε,όταν γεννιόμαστε,κανείς δεν βρίσκεται να μας δώσει ένα εγχειρίδιο για το πως θα ήταν καλό να ζήσουμε. Τα λάθη είναι κι αυτά κομμάτι μας. Μέσα από αυτά μαθαίνουμε καί γινόμαστε καλύτεροι/ες. Χάρη στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων των ηρώων,όχι μόνο θα μπορέσουμε να τους κατανοήσουμε καί να τους φέρουμε κοντά μας,μα θα ταυτιστούμε ως ένα βαθμό μαζί τους. Εδώ,να μην ξεχάσω να αναφερθώ στην έξυπνη εναλλαγή της γραμματοσειράς που χρησιμοποιείται κάθε φορά ανάλογα με το ποιος/α μιλάει. Σπάει έτσι η μονοτονία της ανάγνωσης καί δίνεται ένας τόνος φρεσκάδας στο κείμενο.

    Τα κεφάλαια είναι μικρά καί μεστά. Γραμμένα με άφθονο λεξιλόγιο καί γεμάτα από γλαφυρές εικόνες θα μοιάζουν να ''αντικαθιστούν'' επάξια τα στάδια του μεγαλύτερου μέρους της ζωής ενός ανθρώπου μέχρι τον θάνατό του,ή πιο σωστά,των κυριότερων καί σημαντικότερων στιγμών που τον σημάδεψαν.

   Η πλοκή του βιβλίου κάθε άλλο παρά ανούσια μπορεί να θεωρηθεί. Ο συγγραφέας,με απόλυτο σεβασμό καί προσοχή,θα μιλήσει καί θα αναδείξει καίρια ζητήματα που ταλανίζουν καθημερινά πολύ κόσμο καί πολλές οικογένειες. Από τον έρωτα καί τον χωρισμό,έως τους οικογενειακούς δεσμούς καί τον τρόπο με τον οποίο επηρεάζονται απέναντι σε ένα ζήτημα υγείας,ή,θανάτου. Πώς διατηρούνται οι ισορροπίες; Πόσο εύκολα,ή,δύσκολα μπορεί κάποιος/α να συνεχίσει; Όσο για το φινάλε; Δεν νομίζω πως θα επιθυμούσα να αλλάξει κάτι. Ήταν ό,τι ακριβώς άρμοζε στην υπόθεση. Απλό,λιτό κι άκρως συγκινησιακό ταυτόχρονα. 

   ''«Μην µε ψάξεις ποτέ. Μη ρωτάς αν ζω». Μπορούν λίγες λέξεις σε ένα σχισμένο κομμάτι χαρτί, ξεχασμένο για καιρό μέσα στις σελίδες του αγαπημένου της βιβλίου, να τον πάρουν από το χέρι και να τον οδηγήσουν στα μονοπάτια της ζωής της; Ναι, είναι αυτές οι λέξεις, τα «αγρίμια της» όπως τις ονόμαζε εκείνη, ικανές να του αποκαλύψουν στιγμές μιας ζωής που δεν πρόλαβε να ζήσει. Μιας ζωής που έψαξε την ευτυχία στην αγάπη ως όφειλε και που φτάνοντας στο τέλος της, αναρωτήθηκε αν όλα έγιναν ως έπρεπε. Τώρα σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου αργοπεθαίνει από έναν καρκίνο μες στα στήθια της που κάποτε κέρασαν… ζωή, και ξαναθυμάται. Με τις λέξεις της εξημερωμένες πια στα χείλη, ζητά τον απολογισμό της. «Θα φέρω μια γύρα στο μυαλό μου τη ζωή μου όλη. Όσα έζησα, όσα άντεξα κι όσα κιότεψα να ζήσω. Ίσως ασχοληθώ και με τα “αν”. Αν τότε έκανα αυτό, αν έκανα το άλλο, αν αντί για το σωστό διάλεγα το λάθος; Πως θα ήταν άραγε σήμερα η ζωή μου;» Μια ιστορία απολογισμού λοιπόν. Γεμάτη στιγμές. Κοινές σε όλους. Μια ιστορία για το πώς ζει ο άνθρωπος και πώς τελικά πεθαίνει. Ας πούμε μια ιστορία… για αρχάριους…'' (Περίληψη οπισθοφύλλου)

    Δεν θεωρώ ότι χρειάζεται να σας πώ κάτι παραπάνω. Απλά ότι ήταν ακόμη ένα χρήσιμο μάθημα για την ζωή μου. Να δώ τι πραγματικά αξίζει καί έχει σημασία. Να μην αναλώνομαι σε πράγματα που δεν έχουν νόημα καί είναι προσωρινά... 

                                                           Καλές σας αναγνώσεις!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΤΑΣΟΣ ΦΟΥΝΤΟΓΛΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ