Το αίμα νερό δε γίνεται(;)

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Μία από τις πιο γνωστές καί χιλιοειπωμένες παροιμίες της ελληνικής παράδοσης λέει πως ''το αίμα νερό δεν γίνεται,κι αν γενεί,δεν πίνεται'',εστιάζοντας κυρίως στους δεσμούς αίματος κι όχι μόνο που δένουν μία οικογένεια καί την κρατούν ενωμένη. Επιτρέψτε μου,να έχω διαφορετική άποψη βάσει των έχω ζήσει καί δεί όλα αυτά τα χρόνια καί έχω ακούσει καί από πολύ κόσμο. Το αίμα μπορεί να γίνει νερό καί να μοιάσει με έναν ορμητικό χείμαρρο που παρασύρει τα πάντα στο διάβα του καί ξεριζώνει από τα θεμέλια ακόμη καί την σχέση ανάμεσα στους γονείς καί τα παιδιά τους καί την σχέση μεταξύ των αδελφών.

   Η σημερινή μου πρόταση για εσάς αφορά την πρώτη συγγραφική προσπάθεια του συγγραφέα κυρίου Μιχαήλ Ράλλη,με τίτλο ''Το αίμα νερό δε γίνεται(;)'',που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ελκυστής. Πρόκειται για μία νουβέλα με ολοφάνερο το κοινωνικό στοιχείο,αναδεικνύοντας ένα ζήτημα που ταλανίζει πολλές οικογενένειες καί η ταύτιση των αναγνωστών με τους ήρωες είναι δεδομένη. Θα έχουν την αίσθηση πως διαβάζουν την δική τους ιστορία ή την εμπειρία κάποιου γνωστού τους προσώπου,εξαιτίας της αληθοφάνειας που διακρίνει την φύση της υπόθεσης.

   Η έννοια της οικογένειας περιλαμβάνει μέσα της την ανιδιοτελή αγάπη,την εμπιστοσύνη,τον σεβασμό καί την φροντίδα για όλα τα μέλη που την απαρτίζουν. Δεν γίνονται διαχωρισμοί. Όλοι είναι το ίδιο καί έχουν τα ίδια δικαιώματα. Προσωπικά θεωρώ ότι το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης σε μία οικογένεια το φέρουν οι ίδιοι οι γονείς καί λιγότερο,ή,ελάχιστα τα παιδιά. Εκείνοι επιβάλλεται να μην τα ξεχωρίζουν καί να φέρονται με ίδιο καί ίσο τρόπο σε καθένα από αυτά. Πιστεύω ότι δεν είναι λογικό να ξεχωρίζει ένας γονιός ένα παιδί του περισσότερο από τα υπόλοιπα. Για μένα είναι κάτι αδιανόητο,αφού οι γονείς μου ποτέ δεν έχουν κάνει ένα τέτοιο λάθος απέναντι στον αδελφό μου καί σε μένα. Να,όμως,που δυστυχώς συμβαίνει κατ'επανάληψη εκεί έξω... 

   Έχω παρατηρήσει πως αυτές οι διακρίσεις αφορούν κατά κόρον θέματα οικονομικής φύσης καί κατ'επέκταση κληρονομικά ζητήματα που εν καιρώ φέρνουν δυνατές αντιπαραθέσεις καί συγκρούσεις ανάμεσα στα αδέλφια. Δεν είναι λίγοι καί λίγες εκείνοι/ες που θεωρούν,κυρίως λόγω μεγάλου θράσους,πως δικαιούνται την μερίδα του λέοντος κι αν εντέλει καταφέρουν να επωφεληθούν,να γίνονται ακόμα πιο εριστικοί/ες καί να προσπαθούν να βάλουν τον εαυτό τους στην θέση του θύματος.

   Πώς γίνεται οι γονείς να έχουν απαιτήσεις από τα παιδιά τους καί να θεωρούν πως τους έχουν κάποια υποχρέωση; Γιατί ενώ δείχνουν με μεγάλη σαφήνεια την προτίμησή τους σε κάποιο από τα παιδιά τους,ζητούν επιτακτικά από τα υπόλοιπα να είναι πάντα παρόντα καί να εκτελούν τις εντολές τους σαν άλλα ξύλινα στρατιωτάκια; Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία σε αυτό. Εγώ δεν δύναμαι να κατανοήσω,ούτε να δεχθώ το σκεπτικό τους. Είναι απλά λάθος. Η συμβουλή μου σε αυτά τα παιδιά,ενήλικες πια,είναι να μάθουν να μην υποχωρούν καί να αρχίσουν να λένε ''όχι''. Να κοιτάξουν πρώτα την δική τους ψυχική υγεία καί ηρεμία. Γιατί,συνήθως,πίσω τους υπάρχουν τα δικά τους παιδιά καί οι σύζυγοι που δεν επιθυμούν να τους/τις βλέπουν να βρίσκονται σε αυτή την αρρωστημένη κατάσταση. Να μάθουν να χαλούν χατήρια,για να βλέπουν τον πραγματικό χαρακτήρα των ανθρώπων.

   Ο λόγος του συγγραφέα είναι οικείος καί στρωτός. Βρήκα πολύ σωστά δομημένη την ιστορία καί τον τρόπο που αποτυπώνεται πάνω στο χαρτί. Ο συγγραφέας κάνει σωστή χρήση καίριου λεξιλογίου καί εκφραστικών μέσων με σκοπό να τονίσει απόλυτα το νόημα της ιστορίας της νουβέλας. Από την σκιαγράφηση των χαρακτήρων έως καί τα μικρά καί περιεκτικά κεφάλαια έχουμε ως αποτέλεσμα ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί καί βρίσκει πρόσφορο έδαφος στις ψυχές των αναγνωστών.

    Για μένα είναι μία από τις καλύτερες νουβέλες που διάβασα από την αρχή της χρονιάς καί σας προτρέπω να την αναζητήσετε κι εσείς. Θα ''αναγκαστείτε'' να αντικρίσετε κατάματα την σκληρή αλήθεια,όσο κι αν πονάει. Θα πάρετε δύναμη από την ιστορία της πρωταγωνίστριας καί θα αναθεωρήσετε πολλά από όσα πιστεύατε έως σήμερα.

                                                               Καλές σας αναγνώσεις!

                                                                       ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Η Νεφέλη, στις αρχές της τέταρτης δεκαετίας της ζωής της, νιώθει ότι βρίσκεται μπροστά σε ένα αδιέξοδο.Παρ’ όλο που βρισκόταν πάντα δίπλα στους γονείς και τον αδερφό της, έχοντάς τους ως πρώτους στις προτεραιότητές της, περιθωριοποιείται επειδή αποφάσισε να διαφοροποιηθεί και να πάρει για πρώτη φορά αποφάσεις σύμφωνες με τις δικές της επιθυμίες. Με αφορμή την προσωπική της εμπειρία, αρχίζει έναν αγώνα για να ξεπεράσει ανησυχίες, ενοχές αλλά και προβλήματα υγείας που της παρουσιάζονται, ανακαλύπτοντας μία πληθώρα παρόμοιων περιπτώσεων με αυτήν. Αυτές οι καινούργιες εμπειρίες τη βοηθούν να προσεγγίσει την πραγματικότητα πιο αντικειμενικά και να προχωρήσει σε αλλαγές στον τρόπο που αντιμετωπίζει τις καταστάσεις. Το βιβλίο προσπαθεί να σκιαγραφήσει την πορεία που ακολουθεί κάποιος που αισθάνεται προδομένος και απογοητευμένος από την ίδια του την οικογένεια. Σε δεύτερο επίπεδο, να περιγράψει και να τονίσει ανθρώπινους χαρακτήρες και συμπεριφορές, ώστε να αναγνωρίζονται πιο εύκολα και να αποφεύγονται. Σε τρίτο επίπεδο, να δείξει ότι το φαινόμενο είναι πολύ συνηθισμένο, απλώς κρύβεται επειδή αποτελεί ταμπού, ιδίως σε πιο παραδοσιακές και κλειστές κοινωνίες. Ο απώτερος σκοπός του είναι να προτείνει αλλαγές στις σχέσεις μεταξύ των μελών μίας οικογένειας –σε όσους τουλάχιστον επιθυμούν να έχουν γερές βάσεις–, οδηγώντας τον καθένα από εμάς σε στάδια αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης.

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΜΙΧΑΗΛ ΡΑΛΛΗΣ 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΕΛΚΥΣΤΗΣ