Σε πέντε χρόνια

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Άν σας ρωτούσαν το που θεωρείτε πως θα βρισκόσασταν σε πέντε χρόνια από τώρα,ποια θα ήταν η απάντησή σας; Το έχετε σκεφτεί,ή,όχι; Θα σας μιλήσω για εμένα. Απ'όλα τα όνειρα που έκανα ως έφηβη καί έπειτα,ως ενήλικη καί τα εξέφραζα σε όποιον/α μου έκανε την παραπάνω ερώτηση,τίποτα δεν έχει τελικά συμβεί. Κι όμως,δεν τα παρατάω,ούτε σταμάτησα λεπτό να ονειρεύομαι. Τί κι αν εκείνα δεν πραγματοποιήθηκαν; Μπορώ να αρχίσω πάλι από την αρχή. Αυτές ήταν οι αρχικές μου σκέψεις όταν έπιασα για πρώτη φορά στα χέρια μου το νέο μυθιστόρημα της συγγραφέως Rebecca Serle,με τίτλο ''Σε πέντε χρόνια'' που κυκλοφόρησε πρόσφατα καί στη χώρα μας από τις εκδόσεις Υδροπλάνο. Άραγε,πόσο κομβική μπορεί να είναι η περίοδος πέντε ετών στη ζωή ενός ανθρώπου; 

   Οι περισσότεροι άνθρωποι ζούμε έχοντας την αίσθηση πως ο χρόνος παραμονής μας σε αυτόν τον πλανητή είναι απεριόριστος. Όμως,υπάρχει,από την μία μεριά,εκείνη η μερίδα των ανθρώπων που προγραμματίζουν τα πάντα γύρω τους καί λειτουργούν σαν καλοδουλεμένες μηχανές που οι πράξεις τους οριοθετούνται από συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα μέσα στο οποίο θα πρέπει να έχουν λάβει χώρα τα πάντα καί η σκέψη καί μόνο οποιασδήποτε καθυστέρησης,ανατροπής,ή,αλλαγής μπορεί να τους προκαλέσει αμείωτη ένταση καί στρες. Είμαι βέβαιη πως κατά τη διάρκεια της ζωής σας θα έχετε συναντήσει έναν άνθρωπο που θα λειτουργεί έχοντας τα πάντα τακτοποιημένα μέσα στο νου του σε διάφορα ''κουτάκια'' καί έχοντας,τουλάχιστον,ένα πλάνο για την επόμενη πενταετία της ζωής του. Δεν ξέρω για εσάς,αλλά κατά τη δική μου άποψη αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ζει κάποιος/α μέσα σε πίεση καί αν ω μη γένοιτο κάτι δεν πάει όπως το είχε προγραμματίσει,η απογοήτευση θα είναι πολύ μεγαλύτερη. Κι απ΄την άλλη,υπάρχουν εκείνοι/ες,οι αιθεροβάμονες,που ζουν τα πάντα όπως τους έρχονται,χωρίς να έχουν το οποιοδήποτε περιοριστικό πλάνο καί εκμεταλλεύονται τη ζωή στο έπακρο,χωρίς έννοιες κι άλλες σκοτούρες. Ναι,αυτούς τους ανθρώπους οι περισσότεροι/ες μπορεί να μην το παραδέχονται,αλλά τους/τις ζηλεύουν για την ελευθερία της ψυχής καί της καρδιάς τους...

   "Η Ντάνι Κόχαν είναι μια νεαρή,φιλόδοξη δικηγόρος,που ζει τη ζωή της πιστεύοντας ότι πρέπει να προγραμματίζει τα πάντα,σχέδιο που αποδίδει,καθώς προσλαμβάνεται στη δουλειά των ονείρων της και δέχεται πρόταση γάμου από το αγόρι της την ίδια μέρα. Δε μοιάζει καθόλου με την παιδική της φίλη,την ατίθαση και παιχνιδιάρα Μπέλα,που πιστεύει στη μοίρα. Ώσπου,μια μέρα,ένα παράξενο όνειρο έρχεται να αναστατώσει τον μέχρι τότε τακτοποιημένο κόσμο της. Πέντε χρόνια μετά,το όνειρό της ζωντανεύει για να της αποδείξει ότι η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές και δεν έρχεται με οδηγίες χρήσεως." διαβάζουμε στην περίληψη του οπισθοφύλλου καί εμμέσως,πλην σαφώς,αποδεικνύει όλα όσα σας προανέφερα. 

   Δύο,λοιπόν,οι κύριες πρωταγωνίστριες του βιβλίου. Δύο εκ διαμέτρου αντίθετες μεταξύ τους γυναίκες που ενώνονται με ένα πολύ ισχυρό δεσμό φιλίας. Δύο γυναίκες που όποιος/α τις συναντούσε,δεν θα πίστευε πως ήταν τόσο δεμένες καί αγαπημένες. Κι όμως,είναι αλήθεια πως τα ετερώνυμα έλκονται γιατί το ένα βρίσκει στο άλλο,ό,τι του λείπει καί βαθειά αναζητά. Η εξιστόρηση των γεγονότων θα γίνει από τη μία εκ των δύο,αλλά οι σκέψεις καί οι διάλογοι ανάμεσά τους θα μας βοηθήσουν να προβούμε σε μία άρτια ψυχογράφηση καί των δύο. Θα μοιάζει σαν να τις ξέραμε χρόνια. Σαν να υπάρχουν πάνω τους κομμάτια του εαυτού μας. Παράλληλα,η ύπαρξη κι άλλων δευτερευόντων προσώπων θα βοηθήσει στην ομαλή καί συνεχόμενη εξέλιξη της ιστορίας.

   Ο φρέσκος καί μοντέρνος λόγος της συγγραφέως δίνει ένα αέρα αναζωογόνησης στα βιβλία που μιλούν για την αγάπη,την πίστη,την αφοσίωση καί την φιλία. Εστιάζει στην ουσία,μέσα από ρεαλιστικά παραδείγματα καί αληθοφανείς ήρωες καί ηρωϊδες που δεν είναι πασπαλισμένοι/ες με χρυσόσκονη παραμυθιών,αλλά κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι άνθρωποι που γνωρίζουμε,ακόμη κι εμείς οι ίδιοι/ες. Επιλέγει άφθονο,οικείο λεξιλόγιο,γλαφυρές περιγραφές εικόνων καί κατά ένα προσωπικό της τρόπο συνδυάζει το χιούμορ με το δράμα,χωρίς να γίνεται όλο αυτό μελοδραματικό. Δεν εκβιάζει το συναίσθημα,αλλά αυτό γεννάται με πλήρη φυσικότητα στις ψυχές των αναγνωστών/στριων.

  Ολοκληρώνοντας το βιβλίο,ξέρετε ποια σκέψη έμεινε καρφωμένη στο μυαλό μου για ώρα; Μήπως,τελικά,εκείνοι/ες που φαίνεται να στηρίζουν τους άλλους γύρω τους,να μην είναι τόσο δυνατοί/ες όσο δείχνουν; Μήπως,τελικά,οι ''αδύναμοι/ες'' αιθεροβάμονες να έχουν περισσότερη τόλμη καί θάρρος μέσα τους που τους επιτρέπει να παίρνουν τα ρίσκα καί να βγαίνουν έξω από τη ζώνη ασφαλείας τους; Για σκεφτείτε το λίγο. Εμένα το βιβλίο μου άφησε όμορφες εντυπώσεις καί σας προτρέπω να το αναζητήσετε.

Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: REBECCA SERLE

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ