ΜΠΟΥΜΠΟΥ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Από την πρώτη στιγμή που ήρθα σε αυτόν τον κόσμο μέχρι και την ώρα που θα τον εγκαταλείψω οριστικά - μη σας πω και στην άλλη μου ζωή-, υπάρχει μόνο μία Μπουμπού (τυχαίο που είναι από την Κρήτη;) που αγάπησα, αγαπώ και θα αγαπώ! Όταν, λοιπόν, έμαθα τα νέα για την κυκλοφορία του νέου βιβλίου του συγγραφέα Δημήτρη Μητσοτάκη, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος, με τίτλο ''Μπουμπού'', ήξερα ότι αυτό το βιβλίο έπρεπε να το διαβάσω. Ήξερα ότι θα ήταν μία μοιραία ''συνάντηση'' με ό,τι θα μπορούσε αυτό να συνεπάγεται. Κι ακόμη κι αν βιώνω μία σχέση αγάπης-μίσους με τα κοινωνικά μυθιστορήματα, αυτήν τη νουβέλα δεν επιθυμούσα να την προσπεράσω... Ή πιο σωστά, να με αφήσει εκείνη πίσω...

Δεν έχω διαβάσει κάποιο άλλο έργο του συγγραφέα, ούτε και ξέρω αν θα ξανασυμβεί στο μέλλον. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι η παρούσα νουβέλα με άγγιξε και με καθήλωσε νοητικά και ψυχικά από την αρχή έως και το τέλος. Και όχι! Ο μικρός και περιεκτικός της όγκος κάθε άλλο παρά αρνητικά λειτούργησε. Αντιθέτως, η απλότητα του λόγου της κεντρικής πρωταγωνίστριας με την όποια αφέλεια και αθωότητα ψυχής που την διακρίνει έμοιαζε σαν απαλό χάδι που μοιράστηκε μαζί μου αλήθειες για τη ζωή, δίχως να προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ του μελοδραματικού και γραφικού στοιχείου. Όχι! Όλα είναι δοσμένα ακριβώς με τον τρόπο και τον βαθμό που αρμόζει. 

''Η Μπουμπού, γεννημένη θεατρίνα, είναι η πρωτότοκη κόρη μιας οικογένειας από την Κρήτη. Το σουλούπι της την κάνει συχνά αντικείμενο χλευασμού, παραγκωνισμού και υποτίμησης. Από μικρή βρίσκει καταφύγιο στο φαγητό και στα οικοκυρικά – στο μαγείρεμα και στο βελονάκι – και προσπαθεί να κοιτά τη φωτεινή πλευρά της ζωής. Με αφορμή το ράψιμο του νυφικού της εγγονής της, η Μπουμπού μάς διηγείται την πολυτάραχη, κινηματογραφική ζωή της από το 1946 μέχρι τις μέρες μας. Μια ζωή γεμάτη δυσκολίες, χαρές, χιούμορ, τραγούδι, ανατροπές, έναν μεγάλο έρωτα και μια προσωπική θυσία." (Από το οπισθόφυλλο)

Άν θα μου λέγανε να χαρακτηρίσω με λίγες λέξεις το βιβλίο, αυτές θα ήταν μία χειμαρρώδης εξομολόγηση ψυχής που προσπάθησε και εντέλει τα κατάφερε να βρει την όποια λύτρωση κι ελευθερία μέσα από τα όσα σημάδεψαν με τον έναν, ή, τον άλλον τρόπο την ύπαρξή της... Ένας μονόλογος που ξεκινά από την ευρηματική κίνηση του συγγραφέα να φέρει ένα πρόσωπο ενώπιον της κεντρικής πρωταγωνίστριας δίχως να μιλά, απλώς να στέκει εκεί και να ακούει και να γίνει η αφορμή για τα όλα όσα θα ακολουθήσουν...  

Λάτρεψα τον τρόπο που ο συγγραφέας μέσω της Μπουμπούς (ακόμη κι η επιλογή του υποκοριστικού της πρωταγωνίστριας είναι τόσο εύστοχη!) αναδεικνύει θέματα που μας απασχολούν εδώ και πολλά χρόνια σαν άλλο κληροδότημα από γενιά σε γενιά. Από την κάθε μορφής κακοποίηση, ο εκφοβισμός, η ντροπή -κυρίως για το σώμα μας-, οι οικογένειες και οι ισορροπίες που δεν υπάρχουν πάντα μέσα σε αυτές, την περιθωριοποίηση, την ανάγκη και την ελπίδα για επιβίωση, τον έρωτα έως και τις όποιες θυσίες θα πρέπει να κάνει κάποιος άνθρωπος κατά τη διάρκεια της ζωής του. Κι όλα αυτά σαν μία ανασκόπηση ζωής με τα όποια όμορφα και άσχημα, συνοδευμένα πάντα με την ανάλογη συναισθηματική κατάσταση τόσο της αφηγήτριας όσο και των αναγνωστών/στριών. 

Και επειδή κάποιες φορές τα λόγια είναι περιττά και φτωχά, κάπου εδώ θα ολοκληρώσω τις σκέψεις μου για το βιβλίο, κρατώντας μία ιδιαίτερη θέση για αυτήν την Μπουμπού στην καρδιά και στη σκέψη μου. Ένα από τα βιβλία που σίγουρα θα το προσθέσω στη λίστα μου με τα πιο αγαπημένα μου για τη φετινή χρονιά κι όχι μόνο!

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.