Προσωπικό Ημοιρολόγιο

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Τίτλος: Προσωπικό Ημοιρολόγιο 

Μα καλά διάβασα; 

Μήπως από κεκτημένη ταχύτητα είδα κάτι άλλο γραμμένο; 

Ή μήπως είναι ένα τυπογραφικό λάθος που αντί να γράφει ημερολόγιο, γράφει ημοιρολόγιο;

Όχι! Τίποτα από τα δύο δε συμβαίνει. Ο τίτλος είναι ολόσωστος. Ο συγγραφέας Mark C. da Costa είχε πλήρη επίγνωση του τί έγραφε και του τί επιθυμούσε να ''μεταδώσει'' μέσω του βιβλίου του προς το αναγνωστικό κοινό. Όχι, δεν είναι ένα αθώο λογοπαίγνιο, μα μία άλλη πραγματικότητα/διάσταση της καταγραφής των σκέψεων και των εμπειριών του κεντρικού πρωταγωνιστή σαν άλλο προσωπικό ημερολόγιο όπου αυτό λαμβάνει τις διαστάσεις ενός αλλιώτικου ημοιρολογίου που πάνω του θα αποτυπωθούν όσα η μοίρα όρισε για εκείνον... Όχι, μην κάνετε το λάθος να νομίζετε ότι είναι μόνο αυτό. 

Εδώ έχουμε ένα βαθειά ουσιαστικό κοινωνικό μυθιστόρημα που ακροβατεί και βρίσκει σε απόλυτη αρμονία τις ισορροπίες μεταξύ του σκοταδιού που επικρατεί εξαιτίας της όποιας ερεβώδους σαπίλας και διαφθοράς επικρατεί γύρω μας μαζί με την όποια φαινομενική αντίθεση ( ; ) προκύπτει από το φως που μας ''τυφλώνει'', διότι όχι απλώς είναι καθηλωτικό, μα τόσο αποκαλυπτικό που μας ''ραπίζει'' με σφοδρότητα με την τόση επιβλητική αλήθεια που δεν αφήνει τίποτα στην άκρη. Όλα γίνονται φανερά σε όλους κι όλες. Καλά και κακά. Και κανείς/καμία δεν μπορεί να ξεφύγει απ'αυτά...

''Ελλάδα 2.022

Ένας άντρας αναιρεί τον όρκο του και επιστρέφει ύστερα από μια δεκαετία στον τόπο που μεγάλωσε. Εκεί θα ξεκλειδώσει μια σειρά καταπιεσμένων αναμνήσεων που κατέστρεψαν την παιδική του αθωότητα. Όταν το παρελθόν επαναλαμβάνεται με μεγαλύτερη ένταση και εξουσία, θα μπορέσει αυτή τη φορά να εμπιστευτεί τον νόμο, όπως αυτός εφαρμόζεται, ή θα πρέπει να μπει στον Αυτόματο και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του;

Το παρελθόν ξυπνά.

Το παρόν διαταράσσεται.

Το μέλλον πρέπει ν’ αλλάξει.

Ο δρόμος για τη λύτρωση είναι πιο επικίνδυνος απ’ ό,τι φαίνεται.

Και η πραγματικότητα ακόμη πιο τρομακτική απ’ ό,τι η μυθοπλασία." (Από το οπισθόφυλλο)

Ο συγγραφέας σε αυτό το καινούργιο του μυθιστόρημα δεν έχει καμία πρόθεση να χαριστεί σε κανέναν/καμία και τίποτα. Δε φοβάται να εκφράσει όλα αυτά που λίγο έως πολύ μας προβληματίζουν, ή, οφείλουν να το κάνουν, όλους κι όλες μας. Από την πρώτη έως και την τελευταία στιγμή της ανάγνωσης του βιβλίου ένιωθα σαν να έχω βρεθεί μέσα σε μία συναισθηματική δίνη όπου δεν ήξερα αν αυτό το δίλημμα του να συνεχίσω, ή, να αφήσω το βιβλίο θα με οδηγούσε σε μία σαφή απάντηση. Όχι, το πήγα μέχρι τέλους. Άλλωστε, αυτή η αιχμηρή, κοφτή πένα του συγγραφέα με τον συνολικό ωμό ρεαλισμό που διακρίνει όλο το ύφος του κειμένου δεν μου επέτρεπαν να κάνω κάτι άλλο. 

Σας έχει τύχει, ποτέ, να βρίσκεστε σε μία κατάσταση που δεν ξέρετε το αν θέλετε να μιλήσετε για τα όσα βιώσατε διαβάζοντας ένα βιβλίο, ή, αν επιθυμείτε να τα κρατήσετε μόνο για εσάς; Κι αν σας έλεγαν ότι με το να τα μοιραστείτε, τότε θα ερχόταν ( ; ) η πολυπόθητη λύτρωση, ακόμη κι αν νιώθατε ότι ίσως χάνατε ένα κομμάτι της όποιας αθωότητας μπορεί να έχει απομείνει μέσα στην ψυχή και τη σκέψη σας; Εγώ το έπαθα με παρόν βιβλίο. Δεν ξέρω, ειλικρινά, πότε ήταν η τελευταία φορά που συγκλονίστηκα τόσο με την ανάγνωση ενός βιβλίου όπως συνέβη τώρα. Σαν ένα ποτάμι που με παρέσυρε προς μία κατεύθυνση... Ένα βιβλίο που σελίδα τη σελίδα του που διάβαζα, ένας χείμαρρος δακρύων ήρθε να με κατακλύσει. Δάκρυα απόγνωσης, φόβου, θυμού, πόνου, απελπισίας, αγωνίας, ακόμη κι ενοχών, ανάγκης για απόδοση δικαιοσύνης και ελπίδας ότι μελλοντικά όλα αυτά θα πάψουν να υφίστανται. Ναι, ξέρω ότι ακούγεται κάπως ουτοπικό το τελευταίο, μα στο χέρι μας είναι να αλλάξουν, αρκεί να το θέλουμε.

Δεν έχω διαβάσει το προηγούμενο έργο του συγγραφέα (σίγουρα θα το κάνω μελλοντικά), οπότε αυτή η πρώτη επαφή μου με την πένα του ήταν μία αποκάλυψη! Εκτίμησα το γεγονός ότι ο συγγραφέας δεν αρέσκεται να ωραιοποιεί καταστάσεις, ή, να προσπαθεί να βρει συγχωρητικές λύσεις πίσω από τα αίτια των όποιων γενομένων. Όχι, δε δικαιολογούνται ούτε και κατανοούνται τα πάντα. Σίγουρα όλοι κι όλες έχουμε ένα μεγαλύτερο, ή, μικρότερο μερίδιο ευθύνης για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Από την επί τούτου επιλογή της σιωπής και της αποστροφής σε ό,τι τάχα μου δεν αφορά εμάς (καλά, ζούμε μακάριοι/ες πολλές φορές μέσα στην πλάνη μας), τις όποιες κακώς διαιωνιζόμενες από γενιά σε γενιά προκαταλήψεις, τις ανάρμοστες συμπεριφορές, την επίδραση της πατριαρχίας και όσων κατάλοιπων αυτής στις ζωές μας, τα όποια κακώς κείμενα των εποχών, τον τρόπο ανατροφής των παιδιών και τα όποια παραδείγματα τους δίνουμε, τα ρουσφέτια και τα συμφέροντα των ολίγων έως και την παντελή έλλειψη και ενημέρωση γύρω από θέματα σεξουαλικής αγωγής κι εκπαίδευσης, ψυχικής υγείας και πάνω απ΄όλα αποδοχής και ενσυναίσθησης των γύρω μας με τα όποια δικαιώματα όλοι κι όλες έχουμε ως άνθρωποι. 

Άν και δεν μου αρέσουν τα κλισέ, εδώ θα πω ότι ταιριάζει η φράση ''έβαλε το μαχαίρι στο κόκαλο'' αναφερόμενη στον συγγραφέα και θα το πάω ένα βήμα παραπέρα λέγοντας ότι το ''ξεγύμνωσε'' από όλο αυτό το δέρμα που φέρει πάνω του σαν άλλο αποτέλεσμα δερματοστιξίας την σήψη που ''ροκανίζει'' από μέσα προς τα έξω όλη την κοινωνία. Ναι, στα χέρια του έχει το μέσο να αναδείξει όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας στερώντας σιγά σιγά κομμάτια της αξιοπρέπειας και ελπίδας. Τί θα συμβεί, άραγε, όταν τα πάντα γύρω μας καταρρέουν σαν άλλοι χάρτινοι πύργοι και αποκαθηλώνονται έννοιες ιερές; Αρκεί να φανταστείτε ότι πρωταγωνιστές μέσα σε αυτήν την ιστορία είναι άνθρωποι τόσο οικείοι κι ρεαλιστικοί που κάλλιστα θα νιώσετε σαν να βρίσκετε ένα κομμάτι του εαυτού σας πάνω τους. Κι αυτή η διαπίστωση θα σας διαπεράσει και θα γίνει τόσο ενοχλητική στα μύχια της ψυχής και της σκέψης μας.

Δε συμμερίζομαι την άποψη ότι το βιβλίο απαιτεί από τον αναγνώστη/την αναγνώστρια που θα επιλέξει να το διαβάσει να έχει ένα σκληρό στομάχι που θα μπορέσει να το ''χωνέψει''. Συγγνώμη. Ψέματα! Δεν επιθυμώ να με συγχωρήσετε γι'αυτό που θα πω, αλλά το πιστεύω ακράδαντα! Θεωρώ άκρως υποκριτικό από μεριάς μερίδας αναγνωστών/στριων να λένε ότι δεν μπορούν να τα διαβάζουν ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν κανένα πρόβλημα όταν τα ακούν, ή, τα κάνουν! Σοβαρά τώρα; Νιώθετε ότι θίγεστε από τις λέξεις κι όχι από τις πράξεις; Ε, μάλλον, κάποιο πρόβλημα θα έχετε! 

Ναι, γνωρίζω ότι υπάρχει περίπτωση να μην γίνουν αρεστά τα όσα γράφω, ή, και εγώ, αλλά αυτή είναι η άποψή μου και δε θα μου τη στερήσουν! Σιχάθηκα, πια, τον κόσμο και τη διπροσωπία που κυριαρχεί γύρω μας... Εν κατακλείδι, δεν ξέρω πόσοι/ες θα επιλέξουν να διαβάσουν το βιβλίο (εγώ θα το πρότεινα, ανεπιφύλακτα, σε όλους κι όλες), μα το σίγουρο είναι ότι θα σας ταρακουνήσει με τον τρόπο που χρειάζεται. Εγώ το ξεχωρίζω και μελλοντικά ίσως να επιστρέψω πάλι σε αυτό.

Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος.