Δυο καφέδες μέτριοι

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

''Μπορούν δύο φλιτζάνια καφέ να μας γυρίσουν στο παρελθόν, ώστε να κλείσουμε τις ανοιχτές μας υποθέσεις που πονάνε ακόμα;"

Το ομολογώ. Δεν πίνω καφέ! Όσο κι αν λατρεύω τη μυρωδιά που αναδύεται κι έρχεται και γαργαλά πολύ ευχάριστα την όσφρησή μου όταν τυγχάνει να περάσω μπροστά από κάποιο καφεκοπτείο και εκείνη τη στιγμή να αλέθουν τον φρεσκοκομμένο καφέ, άλλο τόσο δεν μπορώ να τον πιω. Κι αν έχω δοκιμάσει ποικιλίες καφέδων και λοιπά χαρμάνια. Τίποτα! Από τη μία ο γλυκός με μπόλικες δόσεις ζάχαρης που με κάνει να ονειροπολώ και ίσως να λιγώνομαι από την τόση γλύκα, ο μέτριος που προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες και δε με καλύπτει αφού από τη φύση μου είμαι άνθρωπος που δεν αγαπώ τη μετριότητα σε τίποτα και τέλος ο σκέτος που η πίκρα του μου θυμίζει πολλά από τα άσχημα της ζωής. Ναι, ξέρω ότι ακούγονται ως ιδιοτροπίες όλα αυτά, μα δεν παύει να είναι η δική μου αλήθεια. Κι όμως, να που επέλεξα αυτοί οι ''Δυο καφέδες μέτριοι'' που μας κερνά η συγγραφέας Ελένη Μπεντίλλα μέσα από το ομώνυμο καινούργιο της μυθιστόρημα (κυκλοφορεί από την Άνεμος εκδοτική) να μου αφηγηθούν όσα ήθελα να πουν...

''Δύο παιδικές φίλες, γειτόνισσες και αντίζηλες, η Θοδώρα και η Χρύσα, στα πενήντα τους περίπου, ξαναβρίσκονται τυχαία μέσα σ’ ένα από τα τουριστικά πλοία του Βοσπόρου. Η επανασύνδεσή τους, έχοντας μεσολαβήσει η πολύχρονη μεταξύ τους απόσταση, άβολη. Με τους δύο μέτριους καφέδες που παραγγέλνουν σ’ ένα υπαίθριο καφενείο κοντά στη γέφυρα του Γαλατά, θα κάνουν το πρώτο διστακτικό βήμα για το άνοιγμα της καρδιάς τους. Ένα κωμικοτραγικό, νοσταλγικό road movie, που εκτυλίσσεται ανάμεσα σε τρεις πόλεις, Θεσσαλονίκη, Κωνσταντινούπολη και Αθήνα, πλέκει τις ζωές των δύο φιλενάδων για τα επόμενα τρία χρόνια. Οι ίδιες και όλα τα πρόσωπα που τις περιβάλλουν γίνονται ήρωες μιας συναρπαστικής ρεαλιστικής ιστορίας του σήμερα, που στηρίζεται σε μικρές και μεγάλες ιστορίες του χθες...." (Από το οπισθόφυλλο)

Η συγγραφέας εμπνέεται μία ιστορία που κάλλιστα θα μπορούσε να βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Η αληθοφάνεια τόσο των προσώπων όσο και των καταστάσεων που θα βιώσουν μέσα στη ροή της ιστορίας είναι τόσο καθηλωτική που έχουμε την αίσθηση ότι αποτελούμε κι εμείς τρόπο τινά ένα κομμάτι του παζλ. Μόνο που στόχος του δεν είναι απλώς να ψυχαγωγηθούμε. Θα έρθουμε ''αντιμέτωποι/ες'' με εικόνες που θα μας ''ξυπνήσουν'' μνήμες από πιθανά παιδικά τραύματα της ψυχής, παλιούς μα ποτέ παντελώς λησμονημένους έρωτες της πρότερης νιότης, τα όποια πάθη και λάθη μας, τα έντονα συναισθήματά μας όπως ζήλια, μίσος, ανταγωνισμός κι άλλη μία ''μάχη'' για να μην έρθουν στην επιφάνεια μυστικά και ψέματα που ίσως να επηρεάσουν τις όποιες ισορροπίες. Δύσκολο και επώδυνο όλο αυτό, αλλά μήπως πρέπει να δοκιμάσουμε και να πάρουμε το όποιο ρίσκο; Μήπως με το να επιλέξουμε αυτό το πιο ''δύσβατο'' μονοπάτι, στο τέλος του να νιώσουμε πιο ελεύθεροι/ες και λυτρωμένοι/ες; Ίσως ακολουθώντας το παράδειγμα των προσώπων του βιβλίου να τα βιώσουμε όλα όχι σε μέτριο, μα σε πλούσιο βαθμό. Κι όπως λέει και η τελευταία φράση της περίληψης ''Μην φοβηθείτε, λοιπόν. Πιείτε την πρώτη γουλιά της αλληλεπίδρασης κι ας καείτε στην αρχή."

Αφέθηκα, λοιπόν, σε αυτήν τη ρέουσα και συνεχόμενη πένα της συγγραφέως που αναδεικνύει και δίνει νόημα και λόγο ύπαρξης σε όλα τα παραπάνω. Είναι τόσο περιγραφικός ο λόγος της που τα συναισθήματα μοιάζει σαν να ''ζωντανεύουν'' πάνω στις εκφράσεις των προσώπων των ομιλούντων. Και σε αυτό αξίζει να προσθέσουμε και την ευρηματική κίνηση της συγγραφέως να ενισχύει το λεξιλόγιό της με τούρκικες λέξεις που έρχονται να τονίσουν τις βαθειά ριζωμένες σταθερές που κρατούν τα πρόσωπα ''δεμένα'' με το παρελθόν, ενώ προσπαθούν να τις διατηρήσουν ανέπαφες, καθώς προχωρούν προς το μέλλον.

Εν κατακλείδι, εγώ πήρα μία δυνατή κι όχι μέτρια δόση ζωής διαβάζοντας το παρόν μυθιστόρημα. Ένα μυθιστόρημα που θα μας κάνει να σκεφτούμε ότι μπορούμε να αφήσουμε πίσω μας τα βαρίδια του παρελθόντος, αρκεί να είμαστε πρόθυμοι/ες να ''ανοίξουμε'' τα χαρτιά μας και να αφεθούμε δίχως φόβο, μα με πάθος. Διότι, μπορεί να υπάρχουν πολλά πράγματα που μας πληγώνουν σαν αγκάθια στην ψυχή μας, αλλά αν θέλουμε να τα ξεριζώσουμε και να μην μας ενοχλούν πια, οφείλουμε να τα ξορκίσουμε μιλώντας για εκείνα με ειλικρίνεια. Να τα φέρουμε στην επιφάνεια, να τα κατανοήσουμε, όχι απαραιτήτως να τα δικαιολογήσουμε, ίσως να τα συγχωρήσουμε κι εντέλει να ζήσουμε μία όμορφη ζωή...

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από την Άνεμος εκδοτική.