Μαϊστράλι

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Για το ''κλείσιμο'' των αναγνωστικών στιγμών -αναφορικά με τα βιβλία ενηλίκων- για το 2025 επέλεξα να επιστρέψω σε γνώριμα μέρη, συναντώντας ξανά μία πολύ αγαπημένη μου (δεν το έχω κρύψει ποτέ!) συγγραφέα, την Αλέκα Ζωγράφου, μέσα από το καινούργιο της μυθιστόρημα που συνδυάζει το ιστορικό και κοινωνικό στοιχείο μέσα από ένα δράμα -όχι μελό!- που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα από εκείνα που σε συγκλονίζουν από την κορυφή έως και τα νύχια, μα και τα βάθη της ψυχής, καθώς σε κάνουν να συνειδητοποιείς για το μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος κι όλα όσα έχει μέσα του. ''Μαϊστράλι'', λοιπόν, ο τίτλος του (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Χάρτινη Πόλη) και μας παρασύρει σε ένα νοερό ταξίδι της ψυχής, στον χώρο και στον χρόνο, όπου η αλήθεια είναι πιο οδυνηρή απ'όσο μπορεί, αρχικά, να νομίζουμε...

Αγαπώ την πένα της συγγραφέως και νιώθω πολύ τυχερή, ως αναγνώστρια, που μου έχει δοθεί η ευκαιρία να διαβάσω την πλειοψηφία των έργων της (νομίζω ότι 1, ή, 2, δικά της δεν έχω διαβάσει ακόμη) και που σήμερα είμαι εδώ να μοιράζομαι μαζί σας τις σκέψεις μου για το τελευταίο της μυθιστόρημα. Κι όπως τις προηγούμενες φορές, επιλέγω να ξεκινήσω από τον τίτλο του. Μία κίνηση καθόλου τυχαία, αφού και η ίδια η συγγραφέας εμμένει στο να επιλέγει καίριους τίτλους για να κοσμήσει τα έργα της, λες και με αυτόν τον τρόπο από εκεί να ξεκινά να ξετυλίγεται το κουβάρι που πάνω του αποτυπώνεται κομμάτι κομμάτι της υπόθεσης. ''Μαϊστράλι'' ο τίτλος και μοιάζει τόσο εύηχος και μελωδικός και συνάμα σαν το φύσημα του αέρα που είτε θα προκαλέσει μία θύελλα είτε θα πάρει μακρυά ό,τι μπορεί να μας ενοχλεί, φέρνοντας ουσιαστικά την όποια λύτρωση...

''Το μαϊστράλι είναι εκείνο το αεράκι που όλοι λαχταρούν, για να τους δροσίζει το πρόσωπο, να ξεσηκώνει το θάρρος της ψυχής και να βάζει σε πειρασμό τα όνειρα… Η δημοσιογράφος Λαντώ Αβινού φτάνει στη Χίο, προκειμένου να κάνει ένα εκτενές ρεπορτάζ για τους σεισμούς που έπληξαν το νησί το 1881 και το 1949. Ως εκείνη τη στιγμή, τίποτα δεν προμηνύει τα ρίχτερ που θα συνταράξουν τη ζωή της. Η άγνοιά της για την αληθινή της ταυτότητα, τη φέρνει αντιμέτωπη με μια σειρά από μυστικά που έρχονται στο φως. Οι αλήθειες πλέον καραδοκούν και δεν σταματούν να τέμνονται…" (Από το οπισθόφυλλο)

Ένα μαϊστράλι, λοιπόν, φύσηξε και με παρέσυρε και με αιχμαλώτισε μέσα στην ιστορία που αναδυόταν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Κι όπως έχω ξαναπεί, εγώ έμενα απογυμνωμένη και ταυτόχρονα πλημμυρισμένη από τη σφοδρότητα των συναισθημάτων που ξεπετιούνται σαν άλλα πυροτεχνήματα που μας εντυπωσιάζουν και καθηλώνουν χάρη στην όποια δυναμική τους, η οποία μπορεί να μας συγκλονίζει/τρομάζει... Βέβαια, αυτό συμβαίνει γιατί εδώ έχουμε ένα δυνατό συνδυασμό της γλαφυρής και καθηλωτικής πένας της συγγραφέας με αυτήν την ανυπέρβλητη αίσθηση κι επιρροή που ασκεί επάνω μας η γνώση ότι τα όσα διαβάζουμε βασίζονται σε αληθινά γεγονότα. 

Ναι, αισθάνομαι ανίκανη να τολμήσω να ασκήσω οποιασδήποτε μορφής κριτική πάνω στις ζωές, τις σκέψεις, τις πράξεις, όπως και τα συναισθήματα των προσώπων που θα πρωταγωνιστήσουν μέσα στην ιστορία. Μπορώ μόνο να σταθώ στον τρόπο που η συγγραφέας καταπιάνεται με όλα αυτά και με σεβασμό, προσοχή και νοιάξιμο θα προσπαθήσει να μεταδώσει σημαντικά μηνύματα με πολλούς/ες αποδέκτες/τριες επ'αφορμή αυτών. Μηνύματα σημαντικά για την πορεία της ζωής, μα και της σκέψης μας. Μηνύματα που προβληματίζουν και μας κάνουν να σκεφτούμε το αν θα πράτταμε αλλιώς, αν οι συνθήκες θα ήταν διαφορετικές κι αν είχαμε τη σοφία του τώρα τότε μαζί με ό,τι είναι απαραίτητο ώστε να μάθουμε να αποδεχόμαστε και να αγαπάμε τους ανθρώπους γύρω μας όπως είναι κι όχι όπως θα επιθυμούσαμε να είναι...

Διάβασα το βιβλίο με ένα μικρό διάλειμμα κι αυτό διότι είναι γεμάτο από νοήματα και μία γραφή που αναδεικνύει στο έπακρο την αλήθεια της ύπαρξής των. Ναι, χρειαζόμουν μικρές αναγνωστικές ανάσες ώστε να μπορέσω να αφομοιώσω τα όσα διάβαζα και με έκαναν να νιώθω τόσο ευάλωτη μπροστά τους και έπειτα να συνεχίσω μέχρι τέλους. Ένα τέλος απολύτως ταιριαστό με όλο αυτό το αλληγορικό κλίμα της υπόθεσης με τις όποιες ανατροπές κι αποκαλύψεις που μας κάνουν να βρίσκουμε κουράγιο, παρηγοριά, ακόμη κι ελπίδα μέσα απ'όλον αυτόν τον πόνο και την αδικία στο πλευρό εκείνων των ανθρώπων (ανεξαρτήτως φύλου) που κατάφεραν να ορθοποδήσουν, μα και να σταθούν βράχοι δίπλα στα αγαπημένα τους πρόσωπα παρά τις όποιες δυσκολίες κι αναποδιές. 

Εν κατακλείδι, μιλάμε για ένα χαρισματικό και πολύ αξιόλογο μυθιστόρημα (απ'όλες τις απόψεις) που αξίζουν συγχαρητήρια στη συγγραφέα για όλη της την προσπάθεια. Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ και θεωρώ ότι επάξια ανήκει στη λίστα με τα καλύτερα βιβλία που διάβασα τη φετινή χρονιά.

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Χάρτινη Πόλη.