Δολοφονώντας τις σκιές

 


Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)


    Οι φόβοι είναι σαν τις σκιές. Παραμονεύουν στο σκοτάδι αθόρυβα καί περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να εμφανιστούν μπροστά μας καί να μας τρομάξουν σαν τους χείριστους εφιάλτες. Θα μπορούσα να τους παρομοιάσω με τις ερινύες καί τις κήρες που όποιον συναντούσαν στο διάβα τους τον ''αιχμαλώτιζαν'' καί τον παρέλυαν μέσω της σφοδρότητάς τους... Ποιός θα μπορέσει να ξεφύγει από αυτές καί με ποιόν τρόπο; Πώς θα καταφέρει ένας άνθρωπος να τις εξαφανίσει δολοφωνόντας τες; Μα είναι ποτέ δυνατόν να συμβεί αυτό; Οι σκιές,αν κι ορατές,δεν είναι απτές. Είναι άυλες καί αυτό προκαλεί ακόμα μεγαλύτερο τρόμο. Οπότε,φαντάζει ακατόρθωτο ένα ανάλογο εγχείρημα. Εκτός αν μιλάμε για τις σκιές μέσα στο μυαλό μας. Εκεί μόνο εμείς οι ίδιοι/ες δυνάμεθα να τις πατάξουμε καί να τις απολέσουμε για πάντα από μέσα μας. Καί πάλι,όμως,τί θα πρέπει να κάνουμε;

   Επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λυκόφως σε β' έκδοση το βιβλίο του συγγραφέα Αβέρκιου Λουδάρου με τίτλο ''Δολοφονώντας τις σκιές''. Τί να σας πώ γι'αυτό το βιβλίο; Ένα εκ των πιο ιδιαίτερων καί πολυδιάστατων μυθιστορημάτων που έχω διαβάσει έως σήμερα,το οποίο συνδυάζει κατά ένα δικό του τρόπο λογοτεχνικά είδη αντίθετα μεταξύ τους όπως είναι το -εν μέρει- αστυνομικό,το κοινωνικό,το θρίλερ καί η φαντασία καί παρ'όλ'αυτά καταφέρνει κι έχει ένα άρτιο καί συμπαγές αποτέλεσμα που δεν χωλαίνει κάπου. Τα όρια ανάμεσά τους είναι θολά καί μας ''παιδεύουν'' με ευχάριστο τρόπο. Είναι αλήθεια πως ο συγγραφέας πήρε ρίσκο με αυτό το βιβλίο καί ευτυχώς τόσο για εκείνον,όσο καί για εμάς,αποδείχθηκε πως έπραξε ορθώς. 

   Με το που έπιασα το βιβλίο στα χέρια μου,δεν σας το κρύβω πως αγάπησα την δωρικότητα του τίτλου καί της εικόνας του εξωφύλλου που το κοσμεί. Αυτή η σφαίρα που υπάρχει στην εικόνα είχα την αίσθηση πως στόχευε απευθείας στο μυαλό καί την σκέψη μου. Μήπως με την ίδια ορμητικότητα που φεύγει η σφαίρα από το όπλο,όμοια θα με βρούν καί οι σκέψεις καί όσα θέλει ο συγγραφέας να ''κοινωνήσει'' στο αναγνωστικό κοινό μέσω της υπόθεσης του βιβλίου του; Η έξαψη ήταν παρούσα. Δεν μπορούσα να περιμένω άλλο,οπότε καί έκανα μία βαθειά ''βουτιά'' στις σελίδες του. Ανυπομονούσα να δώ τι θα αποκαλυπτόταν μπροστά μου. Το μόνο σίγουρο ήταν πως πλέον θα βρισκόμουν μέσα σε σκοτεινά νερά.

    ''O Τουταγχαμών στήνει μια μαφιόζικη αυτοκρατορία σκορπώντας τον τρόμο,με συνοδοιπόρους σατανικές θεότητες και την αφελή Bullet. Όμως,καθημερινά βιώνει έναν εφιάλτη,πως κάποιος έμπιστος θα τον δολοφονήσει,για να σφετεριστεί την εξουσία του. Ο Τουταγχαμών δεν έχει άλλη επιλογή. Για να απαλλαγεί από τον εφιάλτη,πρέπει να ανακαλύψει την πηγή της απειλής και να αναμετρηθεί με τους επίδοξους δολοφόνους του...'' διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου καί μας προκαταβάλει πως κάτι δυνατό πρόκειται να συναντήσουμε μέσα στις σελίδες του.

   Ο συγγραφέας με λόγο αλληγορικό καί συνάμα κυνικό καί ωμό θα μιλήσει για τον τρόπο που η εξουσία μπορεί να διαφθείρει όσους/ες την κατέχουν καί τους φόβους που αισθάνονται όσοι/ες βρίσκονται είτε στην θέση του ''αρχηγού'',είτε στην θέση του ''απλού στρατιώτη''. Καλή δεν λέω η δύναμη που συνεπάγεται το να εξουσιάζει κάποιος αλλά δεν παύει να καιροφυλαχτούν διάφοροι κίνδυνοι καί πολλοί/ες που επωφθαλμιούν τα οφέλη που συνεπάγονται αυτής καί έχουν τον διακαή πόθο να σφετεριστούν τον θώκο του αρχηγού. Πώς θα μπορέσει κάποιος να κρατήσει την θέση του χωρίς να παίξει κορώνα-γράμματα το ίδιο του το κεφάλι; 

   Πόσο λεπτά,όμως,είναι τα όρια ανάμεσα σε εκείνον που εξουσιάζει κι εκείνον που εξουσιάζεται; Πώς ορίζεται ο ορθός τρόπος συμπεριφοράς για ένα εξουσιαστή κι έναν εξουσιαζόμενο; Μπαίνουμε οικειοθελώς,ή,επειδή μας το έχουν επιβάλλει σε μία από τις δύο θέσεις; Δεν αντιλέγω πως υπάρχουν ποικίλοι χαρακτήρες ανθρώπων. Άλλοι είναι πιο δυναμικοί καί δεν ''επιδέχονται'' χαλινάρι κι άλλοι πιο υποτακτικοί. Κοινό χαρακτηριστικό καί των μεν καί των δε η επίδραση της εξουσίας πάνω τους. Φανταστείτε το σαν ένα άλλο διεγερτικό...

   Ένα από τα πιο αγαπημένα μου στοιχεία του βιβλίου είναι οι χαρακτήρες των ηρώων καί η σκιαγράφησή τους από την μεριά του συγγραφέα. Εγώ δεν έχω κρύψει ποτέ πως υπάρχουν φορές που έχω κουραστεί απ΄τα μονότονα κλισέ καί τις γραφικότητες σχετικά με τους καλούς καί τους κακούς της κάθε υπόθεσης. Σε κάποια βιβλία απαιτώ το κάτι διαφορετικό. Καί το παρόν βιβλίο μου το προσφέρει απλόχερα. ''Επιτέλους!'',αναφώνησα,όταν διαπίστωσα πως όλοι οι ήρωες ήταν το αντίθετο από τους καλούς ''ιππότες'' με τις αστραφτερές τους πανοπλίες που σκοπό τους έχουν να σώσουν κάθε πριγκιποπούλα καί τον κόσμο. Βλέπετε,η ζωή δεν είναι παραμύθι. Υπάρχουν περισσότεροι κακοί απ'όσο νομίζουμε. Κι αυτοί δεν συγκρούονται πάντα με το καλό αλλά καί με το ίδιος του το σινάφι... Κι εκεί οι μάχες λαμβάνουν μεγαλύτερες διαστάσεις. 

   Η ευρηματικότητα του συγγραφέα δεν σταματά μόνο εκεί. Επιλέγει ως ονόματα των ηρώων του,ονόματα σημαντικών προσώπων της αρχαίας ιστορίας της Αιγύπτου,της Ελλάδας κι όχι μόνο. Οι σατανικές μορφές καί οι θεοί των Αζτέκων θα είναι κι εκείνοι με την σειρά τους παρόντες. Θα μου πείτε,βέβαια,πως αυτό στα μάτια σας να μην δείχνει τόσο ριζοσπαστικό. Όταν,όμως,διαβάσετε το βιβλίο θα δείτε πως κάθε άλλο παρά τυχαία μπορεί να θεωρηθεί η επιλογή τους. Για θυμηθείτε λίγο το τι πίστευαν εκείνοι οι λαοί τότε περί ύβρεως,νεμέσεως καί εννοιών όπως η ματαιοδοξία καί θα αντιληφθείτε πολλά. Το πως κάποιες πράξεις θεωρούνταν αμαρτήματα που λάμβαναν τις χείριστες των ποινών. Απλά η αναγωγή του παρελθόντος στο σήμερα καθιστά την ιστορία ακόμη πιο προσιτή καί ενδιαφέρουσα.

   Στο επίκεντρο ο βασικός ήρωας ο Τουταγχαμών,που αν κι πρόκειται για έναν άνδρα του σήμερα φέρει πολλά από τα πάθη,λάθη,σκέψεις καί επιθυμίες του συνονόματού του,του γνωστού Φαραώ της Αιγύπτου. Μήπως είναι ένας παραλληλισμός αυτών των δύο ανδρών που ο καθένας ξεχωριστά χάραξε την δική του ιστορία καί είχε το ανάλογο τέλος; Καί δεν τους ενώνουν μόνο αυτά. Η αγάπη προς το πρόσωπο δύο γυναικών ξεχωριστά θα τους κάνει να δρούν με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Έρωτες ορμητικοί κι φλογεροί που δεν συγκρίνονται με τα γλυκανάλατα ρομάντζα. Προσέξτε,ο έρωτας είναι τοποθετημένος μέσα στο κείμενο έτσι ώστε να βοηθά στην ομαλή ροή των γεγονότων. Όχι για να λειτουργεί ως πυροτέχνημα καί δελεαστικό τρικ για το αναγνωστικό κοινό.

    Κατά τ'άλλα το βιβλίο το διακρίνει η ακατάπαυστη δράση,οι γρήγορες εναλλαγές σκηνών που παραπέμπουν σε γυρίσματα κινηματοτογραφικής ταινίας,οι ρεαλιστικοί,σύγχρονοι διάλογοι ανάμεσα στους ήρωες,τα μικρά καί περιεκτικά κεφάλαια. Δεν υπάρχουν κενά,ούτε βαρετές επαναλήψεις. Ο συγγραφέας φροντίζει κατά την διάρκεια της ανάγνωσης να μας δοθούν όλα τα στοιχεία που θα καθιστούν ολοκληρωμένη την εικόνα μπροστά μας. 

   Εν ολίγοις έχουμε να κάνουμε με ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί καί έρχεται να ικανοποιήσει ακόμα καί τους πιο απαιτητικούς αναγνώστες. Δεν είναι ένα εύκολο βιβλίο. Χρειάζεται την απόλυτη προσοχή καί συγκέντρωσή σας όταν θα το διαβάζετε. Είναι γεμάτο από πληροφορίες,οπότε θα σας συνιστούσα να μην προσπεράσετε σελίδες,ούτε να διαβάσετε το τέλος από την αρχή. Όχι μόνο δεν θα μπορέσετε να καταλήξετε σε ένα ασφαλές συμπέρασμα,αλλά θα στερηθείτε κάτι από την ομορφιά του. Αναζητήστε το! Εμένα μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις!

                                                                  Καλά σας αναγνώσματα!


ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΑΒΕΡΚΙΟΣ ΛΟΥΔΑΡΟΣ


ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΛΥΚΟΦΩΣ





    

    



Δολοφονώντας τις σκιές Δολοφονώντας τις σκιές Reviewed by Dominica on Μαρτίου 09, 2021 Rating: 5

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Εικόνες θέματος από sndr. Από το Blogger.