Το ποτάμι

 


Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)


    Διαβάζω ασταμάτητα σε καθημερινή βάση. Από τα χεριά μου περνάνε πολλά βιβλία. Άλλα με ''κατακτούν'' από το πρώτο κοίταγμα,άλλα γίνονται λιγότερο αγαπημένα κι άλλα με ''κερδίζουν'' κατά την διάρκεια της ανάγνωσης. Ποτέ μα ποτέ δεν εκφέρω γνώμη καί δεν καταλήγω σε ένα οριστικό συμπέρασμα για ένα βιβλίο πρίν να το ολοκληρώσω. Για κάποιους/ες αυτό φαντάζει ίσως κουραστικό κι ανούσιο από την στιγμή που η ιστορία του βιβλίου δεν θα με έχει ελκύσει από την αρχή,εμένα,όμως,θα μου επιτρέψετε να έχω αντίθετη γνώμη. Για να μην παρεξηγηθώ με αυτό που λέω,να διευκρινίσω εδώ πως κάθε αναγνώστης/στρια έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να επιλέγει ποιο βιβλίο θα διαβάσει κι αν θα το φτάσει μέχρι το τέλος. Για ένα βιβλίο που ξεκίνησε κάπως άνευρα για μένα η ανάγνωσή του αλλά εντέλει μου αντέστρεψε κατά πολύ την αρχική μου γνώμη πρόκειται να σας μιλήσω σήμερα. Ο λόγος για το νέο κοινωνικό μυθιστόρημα του συγγραφέα Χρήστου Φλουρή με τίτλο ''Το ποτάμι'' που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής.

    ''Το ποτάμι'' όπως προείπα ο τίτλος του βιβλίου καί συνδυάζοντάς τον με την εικόνα που κοσμεί το εξώφυλλό του αμέσως πέρασε απ΄τον νού μου πως το ποτάμι θα παίξει κομβικό ρόλο στην όλη υπόθεση καί ίσως να είναι ένας από τους χώρους όπου θα λάβουν χώρα τα γεγονότα. Τί,όμως,μπορεί να ταράξει την ηρεμία καί την γαλήνη του καταπράσινου τοπίου; Πώς ένα ποτάμι μπορεί να στιγματίσει καί να καθορίσει το υπόλοιπο της ζωής των ηρώων μας; Τα νερά ενός ποταμού είθισται να είναι ήρεμα καί όταν καταλήγουν προς έναν καταρράκτη,ή,την θάλασσα να ανταριάζουν σαν να επιθυμούν να ελευθερωθούν. Όσο όμως καί να μας συναρπάζουν,τόσο επικίνδυνα μπορούν να γίνουν... Να μας παρασύρουν μέσα στον χείμαρρό τους καί να μας πνίξουν...

   «Τώρα μπορώ να καταλάβω εκείνο το ποτάμι που μου στοιχειώνει κάθε βράδυ τον ύπνο επί τόσα και τόσα χρόνια. Φαίνεται ότι ο ύπνος μου έχει εξαγοραστεί από κάποιους που δε θέλουν να με αφήσουν να ξεχάσω. Πως έχει αναλάβει να μου θυμίζει με διαφορετικό και έμμεσο τρόπο κάθε βράδυ όσα θα ήθελα να έχω εδώ και χρόνια απωθήσει στη λήθη. Κατά πάσα πιθανότητα οι νεκροί ελέγχουν τα όνειρα. Αυτοί κανονίζουν τι θα δουν οι ζωντανοί την ώρα που αναπαύεται το σώμα τους, στέλνοντας μηνύματα προφητικά από το υπερπέραν». (Περιγραφή βιβλίου)

    Ο συγγραφέας καταγράφει πάνω στο χαρτί μία ιστορία που κάλλιστα θα μπορούσε να βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Ο λόγος του είναι μεστός καί κατανοητός. Έχει προσεγγίσει τον κεντρικό του ήρωα με προσοχή καί αγάπη. Τον προστατεύει καί αποζητά για εκείνον το καλύτερο. Περνώντας οι σελίδες,είχα την αίσθηση πως διάβαζα μία εκ βαθέων εξομολόγηση. Μία εσωτερική πάλι με έναν νικητή. Έναν χειμαρρώδη μονόλογο του ήρωα,αρκετά εσωστρεφή,που παράλληλα υπήρχαν οι απαραίτητοι διάλογοι ώστε να καλυφθούν τα τυχόν κενά καί απορίες καί να υπάρχει μία ομαλή,συνεχόμενη εξιστόρηση των γεγονότων. Λές καί το ποτάμι υπερχείλισε καί τίποτα δεν μπορούσε πλέον να το συγκρατήσει. Ήρθε η στιγμή να δωθούν οι απαντήσεις καί να βρούν ( ; ) οι ήρωές μας την γαλήνη καί την λύτρωση που τόσο απεγνωσμένα αναζητούν...

   Στο προσκήνιο οι σχέσεις ανάμεσα στα αδέρφια καί η αγάπη των γονέων προς τα παιδιά τους. Ναι,δυστυχώς,παρατηρείται το φαινόμενο οι γονείς -εκούσια,ή,ακούσια- να ξεχωρίζουν τα παιδιά τους καί να δείχνουν περισσότερη αδυναμία σε κάποιο από τα υπόλοιπα. Για μένα αυτό είναι μέγα σφάλμα. Πώς δύναται κάποιος να ξεχωρίζει τα παιδιά του; Είναι κάτι το ασύλληπτο. Δεν παύει,όμως,να συμβαίνει... Έπειτα,οι έριδες καί η αντιπαλότητα -συνήθως ανάμεσα σε αδέλφια του ίδιου φύλου- είναι κάτι που το βλέπουμε να συμβαίνει από μικρή ηλικία καί να αυξάνεται καθώς περνούν τα χρόνια. Πάλι εδώ ευθύνη φέρουν οι γονείς εξαιτίας των δικών τους συμπεριφορών. Εκείνοι πρέπει να διδάξουν στα παιδιά τους την αγάπη,την ανιδιοτέλεια καί την προσφορά απέναντι στα αδέλφια τους. Άν εκείνοι εξαρχής καλλιεργήσουν ένα λανθασμένο κλίμα,ή,οι ίδιοι/ες έχουν άσχημες σχέσεις με τα δικά τους αδέλφια,τότε τα παιδιά θα ακολουθήσουν το παράδειγμά τους. Μην ξεχνάτε πως τα παιδιά είναι μιμητές των ενηλίκων...

   Ένα επιπλέον στοιχείο του βιβλίου που με άφησε αρκετά ικανοποιημένη ήταν η λεπτομερής σκιαγράφηση των χαρακτήρων των ηρώων. Είναι να σαν αντιπροσωπεύουν ήθη,έθιμα καί πεποιθήσεις εκείνης της εποχής,ενδυόμενοι/ες όλα τα απαραίτητα χαρακτηριστικά που έπρεπε να φέρουν βάσει την ηλικία,το φύλο,την θέση τους στην κοινωνία καί στην οικογένεια καί το μορφωτικό τους επίπεδο. Δεν νομίζω πως θα επιθυμούσα να αλλάξω κάτι πάνω τους. Είχαν τόσα όσα χρειάζονταν. Ευτυχώς,παραλείφθηκαν οι υπερβολές καί οι περιττές φιοριτούρες που θα έφερναν το αντίθετο αποτέλεσμα από το προσδοκώμενο.

    Εν κατακλείδι,έχουμε να κάνουμε με ένα βαθειά κοινωνικό μυθιστόρημα που μιλάει για τις οικογένειες καί τις σχέσεις που υπάρχουν μέσα σε αυτήν. Σχέσεις που πληγώνουν... Σχέσεις που καταστρέφουν... Σχέσεις που δυναμώμουν... Σχέσεις που αφήνουν ανεξίτηλα τα σημάδια τους πάνω στις ψυχές των πρωταγωνιστών... Κι αν σας φαντάζει μακρινή η εποχή -κατά την διάρκεια της οποίας διεξάγονται τα γεγονότα- μην σας ξεγελά. Πολλά από τα οποία αναφέρονται είναι πάντα επίκαιρα καί παρόντα. Άν σας τράβηξε την προσοχή το βιβλίο,αναζητήστε το.

                                                              Καλά σας αναγνώσματα!


ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΦΛΟΥΡΗΣ


ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΕΛΚΥΣΤΗΣ





   

   

    

Το ποτάμι Το ποτάμι Reviewed by Dominica on Μαρτίου 06, 2021 Rating: 5

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Εικόνες θέματος από sndr. Από το Blogger.