ΣΑΝ ΦΥΣΑΕΙ Ο ΒΑΡΔΑΡΗΣ

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ

  Ερώτηση κρίσεως! Δίνετε δεύτερες ευκαιρίες στα βιβλία που έχετε ξεκινήσει να διαβάζετε καί δεν τα έχετε ολοκληρώσει γιατί μοιάζουν σαν να μην σας ικανοποιούν από την αρχή; Μην φοβάστε καί δεν θα βγει η καθηγήτρια από μέσα μου καί θα σας βαθμολογήσω ανάλογα με την απάντησή σας. Σας ρωτώ ως αναγνώστρια που,όπως όλοι κι όλες σας,ανάλογα με το τι βιώνω την περίοδο που διαβάζω ένα μυθιστόρημα,ή,την κατάσταση της ψυχολογίας μου,υπάρχουν περιπτώσεις που το αφήνω στην άκρη για λίγο καιρό κι έπειτα επιστρέφω πίσω σε αυτό για να το ολοκληρώσω καί να βγάλω ένα ασφαλές συμπέρασμα για εκείνο. Κάτι ανάλογο βίωσα πρόσφατα,όταν ξεκίνησα να διαβάζω το νέο βιβλίο του συγγραφέα Στάθη Μασκαλίδη,με τίτλο ''Σαν φυσάει ο Βαρδάρης'' που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Υδροπλάνο.

  Δεν έχω διαβάσει κάποιο προγενέστερο έργο του συγγραφέα καί άρχισα την ανάγνωση νιώθοντας την έξαψη της πρώτης φοράς που ''συναντάμε'' την πένα ενός δημιουργού. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με έκανε να κλείσω το βιβλίο καί να το αφήσω στην άκρη λίγο πριν φτάσω στη μέση. Επιστρέφοντας,λοιπόν,από τις διακοπές,αποφάσισα να του δώσω μία δεύτερη ευκαιρία καί να το φτάσω μέχρι το τέλος. Για να είμαι ειλικρινής,ένιωσα αντιφατικά συναισθήματα για εκείνο. Ενώ αρχικά δεν έδειχνε να με ικανοποιεί τόσο,ο συγγραφέας σε αρκετά σεβαστό βαθμό κατάφερε κι ανέτρεψε αυτήν μου την άποψη,ειδικά στις τελευταίες πενήντα σελίδες του βιβλίου. 

   ''Θεσσαλονίκη. Στα σκιερά σημεία της πόλης αλλά και του ανθρώπινου μυαλού φωλιάζουν στη σκοτεινιά οι παρίες, εκεί όπου ανθίζουν στα κρυφά τα νυχτολούλουδα. Μέσα σε δαιδαλώδη και ακάνθινα μονοπάτια, ένας πρωτοετής φοιτητής, ο Στάθης, με ασταθή χαρακτήρα, αντιπαλεύει τους δαίμονες που συγκρούονται μέσα του. Στέκεται τυχερός όταν ένα πανέμορφο λουλούδι εμφανίζεται στον δρόμο του, η Ίριδα, και έτσι στα ξαφνικά, όπως συμβαίνει καμιά φορά, η μουντή ζωή του μεταμορφώνεται και όλα μοιάζουν να αλλάζουν. Μαχητής του έρωτα γίνεται σε άνισο αγώνα και, έχοντας για βοήθεια τη δύναμη της φιλίας, επιχειρεί να ορθοποδήσει μέσα σε μια πόλη που καταπίνει όποιον δεν προσαρμόζεται. Κάπου εκεί ένα αστέρι έρχεται να φωτίσει τον δρόμο του και να γίνει η φωνή της συνείδησής του ή μήπως όχι;" (Περίληψη οπισθοφύλλου)

  Άν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω το βιβλίο με λίγες λέξεις,θα ήταν εσωστρεφές καί με μία δόση έμφασης στην ψυχολογία του βασικού ήρωα. Ναι,είναι ένα προσωποκεντρικό μυθιστόρημα με την απαραίτητη εμφάνιση καί λοιπών προσώπων που βοηθούν με τον δικό τους τρόπο τον κεντρικό ήρωα ώστε να εξωτερικεύσει όλα όσα νιώθει. Από αισθήματα χαράς έως καί λύπης. Αυτήν την εσωτερική πάλη που μαίνεται μέσα του ανάμεσα στο φως καί στο σκοτάδι. Ποιο από τα δύο θα επικρατήσει καί με τί αποτελέσματα στη ζωή του ήρωα;

   Ο λόγος του συγγραφέα φαντάζει σαν να αναδεικνύει στον απόλυτο βαθμό όλα όσα νιώθει κι επιθυμεί ο πρωταγωνιστής να ''κοινωνήσει'' στο αναγνωστικό κοινό. Η χρήση συγκεκριμένων λέξεων καί φράσεων,ακόμη καί των εκφραστικών μέσων,γίνεται με συγκεκριμένο τρόπο για την επίτευξη ενός σκοπού. Ο συγγραφέας δεν προφυλάσσει τον ήρωά του από τα αρνητικά σχόλια,ή,καταστάσεις,αλλά τον αφήνει να ζήσει τα πάντα όπως πρέπει,ώστε τελικά να καταλήξει να πάρει τις όποιες επιλογές επιθυμεί για τη ζωή του. Τα κεφάλαια κυλούν με ένα δικό τους ρυθμό οδηγώντας μας προς το τέλος. Ένα φινάλε που μου άφησε μία απορία καί μία γλυκόπικρη γεύση στα χείλη. 

   ''Σαν φυσάει ο Βαρδάρης'' όπως προείπα ο τίτλος του βιβλίου κι έχω ένα τελευταίο ερώτημα για εσάς. Άραγε,αυτό το φύσημα του Βαρδάρη τί θα πάρει μακρυά καί τί θα φέρει κοντά μας; Ή πιο σωστά,τί είναι αυτό που εσείς επιθυμείτε να κάνει για εσάς; Θα πάρετε το ρίσκο να διαβάσετε το βιβλίο καί να αφεθείτε σε αυτό,ή όχι;

                                                                Καλές σας αναγνώσεις!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΣΤΑΘΗΣ ΜΑΣΚΑΛΙΔΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ