Η πολυκατοικία στο τέλος της οδού Στυγός - Αφιέρωμα στη σειρά βιβλίων ''Σκοτεινές πόλεις'' (Μέρος 3ο)

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Πόσες φορές ολοκληρώνοντας την ανάγνωση ενός βιβλίου έχετε αναφωνήσει με στόμφο ''Τι ήταν τώρα αυτό!''; Εμένα,για να είμαι ειλικρινής,δεν έχει τύχει να μου συμβεί όσες φορές θα το επιθυμούσα,αλλά όταν γίνεται,δεν παύει να είναι μία πολύ ευχάριστη συγκυρία. Συνεχίζοντας αυτό το εναλλακτικό μου σεργιάνι μέσα στις ''Σκοτεινές πόλεις'' σειρά είχε το έργο της συγγραφέως Μαρίας Γεωργοπούλου με τίτλο ''Η πολυκατοικία στο τέλος της οδού Στυγός". Άν θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω με δύο λέξεις θα ήταν: ''προκλητικά εθιστικό'' καθώς έχει έναν δικό του πειστικό τρόπο να μας πιάνει από το χέρι καί να μας οδηγεί μέσα στον κόσμο των ηρώων καί των ηρωϊδων του καί να μην μας επιτρέπει να ξεφύγουμε από εκεί,παρά μόνο όταν μπεί καί η τελευταία τελεία.

''Η πολυκατοικία στο τέλος της οδού Στυγός" όπως προείπα ο τίτλος του καί αμέσως στο μυαλό μου ήρθε η εικόνα πολλών κτιρίων,κυρίως εγκαταλελειμμένων καί αφημένων στο ανελέητο πέρασμα του χρόνου που αφήνει ολοφάνερα τα σημάδια του πάνω τους,τα οποία ακολουθούν διάφορες ιστορίες καί μύθοι σχετικά με το τι συνέβη εκεί μέσα τα προηγούμενα χρόνια καί τα στοιχειώνουν μέχρι καί τις μέρες μας. Πώς μπορεί,άραγε,να σχετίζεται αυτό με την υπόθεση του βιβλίου; Υπάρχουν κοινά χαρακτηριστικά,ή,εδώ θα βρούμε κάτι παραπάνω; Η συγγραφέας κατάφερε,λοιπόν,να με δελεάσει καί να κάνει το μυαλό μου να μπει στη διαδικασία να κάνει διάφορους συλλογισμούς.

''Η Σοφία προσπαθεί να ξεπεράσει το επώδυνο διαζύγιό της κάνοντας επανεκκίνηση στη ζωή της. Μία αγγελία εύρεσης εργασίας την οδηγεί σε μία νέα πόλη, ως διαχειρίστρια σε πολυκατοικία, στην πολυκατοικία στο τέλος της οδού Στυγός. Εκεί την υποδέχεται ένας αινιγματικός ηλικιωμένος, ο οποίος δεν την κατατοπίζει όσο εκείνη θα ήθελε για τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις της. Σταδιακά, γνωρίζει τους λιγοστούς ενοίκους, οι οποίοι της αφηγούνται τις προσωπικές τους ιστορίες. Όλες αποκαλύπτουν εγκλήματα, ακόμα και αποτρόπαιες πράξεις. Η ατμόσφαιρα βαραίνει, και η Σοφία δεν έχει ανέβει ακόμα στον πέμπτο όροφο. Εκεί όπου την περιμένουν εκπλήξεις. Πίσω από μία πόρτα την οποία δεν πρέπει να ανοίξει." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Το ερεβώδες καί τρομακτικό πέπλο έρχεται καί απλώνει τα δίχτυα του απ΄τις πρώτες,κιόλας,σελίδες του βιβλίου με τρόπο υπόγειο,σχεδόν υποχθόνιο,που όλοι κι όλες θα το αντιληφθούμε όταν πλέον θα είναι αργά καί θα μας έχε περικυκλώσει μην αφήνοντας μία έξοδο κινδύνου... Ο λόγος της συγγραφέως θεωρώ πως έχει βελτιωθεί με αποτέλεσμα να είναι πιο καθηλωτικός καί συναισθηματικά φορτισμένος με την πρέπουσα ένταση που αποτυπώνει πάνω στο χαρτί σκηνές άκρως λεπτομερείς,ρεαλιστικές καί απόκοσμες την ίδια στιγμή,ικανές να μας κόψουν την ανάσα καί να μας φοβίσουν σε μεγάλο βαθμό.

Η συγγραφέας μέσα από τις προσωπικές ιστορίες των ηρώων καί των ηρωϊδων της θέλει να αναδείξει το πως η συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι στους άλλους γύρω τους,βασιζόμενη κατά κόρον στην σαπίλα,την κακία καί το σκοτάδι που κρύβουν βαθειά μέσα τους,δύναται να προκαλέσει ανεπανόρθωτο κακό. Όση ώρα διάβαζα το βιβλίο καί τις ιστορίες των πρωταγωνιστών,πέρα από την τραγικότητα που τις διακρίνει,είχα την αίσθηση πως έβλεπα τον τρόμο καί τις μορφές που μπορεί αυτός να λάβει καθημερινά στην κοινωνία. Γιατί,όπως έχω ξαναπεί στο παρελθόν,τα τέρατα μπορούν να πάρουν κι ανθρώπινη μορφή καί μάλιστα να πρόκειται για ανθρώπους υπεράνω υποψίας,φίλους,συγγενείς,συναδέλφους,γείτονες ακόμη κι εμάς τους ίδιους καί τις ίδιες.

Επτά μέρες καί πέντε όροφοι χωρίζουν την κύρια πρωταγωνίστρια,τη Σοφία,από το να της αποκαλυφθεί η αλήθεια,ίσως καί να την αποδεχθεί καί συμβιβαστεί μαζί της. Η λύτρωση είναι πιθανή,ή όχι; Φυσικά κι αυτό δεν θα σας το αποκαλύψω! Μόνο που θα σας προ(σ)καλέσω να ανοίξετε κι εσείς με τη σειρά σας την τελευταία πόρτα ''επισκεπτόμενοι/ες'' την πολυκατοικία στο τέλος της οδού Στυγός...

Καλές σας αναγνώσεις!

Υ.Γ. Εισαγωγικό σημείωμα: Στέλλα Καραμπακάκη

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΜΑΡΙΑ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΛΥΚΟΦΩΣ