Αφιέρωμα στα βιβλία: ''Ο Χρόνος παράξενα σωπαίνει'' & ''Φωνή Γυναίκας"

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Αφιέρωμα στα βιβλία: ''Ο Χρόνος παράξενα σωπαίνει'' & ''Φωνή Γυναίκας"

Για μένα, ως αναγνώστρια, οι ποιητικές συλλογές είναι το πιο διαδραστικό ως λογοτεχνικό είδος αναφορικά με τον τρόπο που προσεγγίζει και αναδεικνύει από τα πιο απλά έως και τα πιο σύνθετα ζητήματα που μας απασχολούν, λίγο έως πολύ, όλους κι όλες. Ναι, έχω επιλέξει να μην αναρτώ στα blogs τις σκέψεις μου για τις ποιητικές συλλογές που τόσο αγαπώ να διαβάζω, αλλά κάποιες φορές δε βλάπτει να γίνονται και κάποιες εξαιρέσεις... Διάβασα και σας παρουσιάζω/προτείνω τις δύο ποιητικές συλλογές, με τίτλο ''Ο Χρόνος παράξενα σωπαίνει'' & ''Φωνή Γυναίκας", τις οποίες υπογράφει η δημιουργός Βούλα Νάνη και κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Αλάτι.

Ξεκινώ με την πρώτη ποιητική συλλογή που φέρει τον τίτλο ''Ο Χρόνος παράξενα σωπαίνει''. Δε χρειάζεται να έχουμε κάποιες ιδιαίτερες και εξειδικευμένες γνώσεις ώστε να αντιληφθούμε από το άκουσμα, κιόλας, του τίτλου πως εδώ ο χρόνος γίνεται πρόσωπο και παίρνει ποικίλες μορφές. Η επί τούτου επιλογή του χρόνου, από τη δημιουργό, ως κεντρικό πρόσωπο υποδηλώνει τη δύναμη που διακρίνει το χρόνο και του επιτρέπει να ασκεί μία ακαταμάχητη επιρροή πάνω μας με τα όποια θετικά, ή, αρνητικά αποτελέσματα. Τί θέλω να πω; Άλλες φορές λειτουργεί (ο χρόνος) καταπραϋντικά ώστε να μειωθεί ο πόνος από κάτι άσχημο που μπορεί να έχουμε βιώσει, ή, και να κρατά ζωντανές όλες τις όμορφες και καλές αναμνήσεις μαζί με τα όποια αγαπημένα μας πρόσωπα, ενώ άλλες φορές μοιάζει σαν να μας τιμωρεί επιμένοντας να μας θυμίζει ό,τι μας πληγώνει... Έχοντας, λοιπόν, όλα αυτά κατά νου, η δημιουργός αποτυπώνει πάνω στο χαρτί ποιήματα με έναν αβίαστο και φυσικό τρόπο, εμπλουτισμένα από οικείο λεξιλόγιο, πληθώρα συναισθημάτων, καθώς και περιγραφικές σχεδόν ζωντανές εικόνες, που μας επιτρέπουν να βιώσουμε ό,τι έζησε και χαράχθηκε ανεξίτηλο στη μνήμη και στην ψυχή της...

Απ' το οπισθόφυλλο της έκδοσης

"Να πλέξω θέλω

Μικρές στιγμές

Αβάφτιστες

Τον Χρόνο της ζωής μου

Ύστερα να ενώσω τα κομμάτια

Να μεταλάβω

Βρέφος εγώ

Την αγκαλιά τους"

Κι αφού είχα ολοκληρώσει την ανάγνωση της μίας ποιητικής συλλογής, δεν άφησα λεπτό να περάσει και απευθείας ''βούτηξα'' στις σελίδες της επόμενης, με τίτλο ''Φωνή Γυναίκας". Δεν επιθυμούσα να ''βγω'' από αυτό το αναγνωστικό ''κλίμα'' στο οποίο βρισκόμουν. Δεν ήθελα να ''κόψω'' αυτόν το δεσμό... Αφήστε που με προ(σ)καλούσε και ο τίτλος. Ναι, δεν ήταν πάντα δεδομένο ότι ακουγόταν η φωνή της γυναίκας. Κι εδώ που τα λέμε, σε πολλά μέρη του κόσμου ακόμη είναι κάτι που οι γυναίκες το διεκδικούν... Η δημιουργός Βούλα Νάνη μέσω της παρούσας ποιητικής συλλογής δίνει την ελευθερία, το λόγο και το χώρο σε όλες τις γυναίκες να μιλήσουν μέσω εκείνης για όλα όσα σκέφτονται, τις προβληματίζουν, τις χαροποιούν, μα και τις πληγώνουν. Όλα όσα έχουν μέσα στο μυαλό και στην ψυχή τους. Η φωνή τους γίνεται η δύναμή τους, που δηλώνει σθεναρά την παρουσία και τη θέση που αξίζει να έχουν στη ζωή. Να μην είναι αόρατες και να ακουστούν... Ποιος/α θα βρει το θάρρος να τις ακούσει και να δεχθεί όσα έχουν να μοιραστούν μαζί μας;

Απ' το οπισθόφυλλο της έκδοσης

''Μην τις πονέσεις τις ψυχές με τ' ακροδάχτυλα σαν ξεφυλλίσεις

Έχουν απόθεμα που τις βαραίνει

Λέξεις πολλές που περιμένουν

Σκοτάδια

Σιωπές και θρήνους

Ανοιχτές πληγές

Ενοχές

Μην τις πονέσεις

Απαλά ξεφύλλισέ τες

Συγχώρεση τις περιμένει για ν' ανθίσουν

Αν εξομολογηθούν