Ο Δύτης

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Ως ένας από τους σκοπούς των βιβλίων είναι να προβληματίζουν με εύστοχα ερωτήματα και σκέψεις το αναγνωστικό κοινό. Βιβλία που ίσως να μην προορίζονται για όλους κι όλες. Βιβλία που δεν μπορεί, πάντα, κάποιος/α να τα προσδιορίσει ως εύπεπτα και αγαπητά από το σύνολο του αναγνωστικού κοινού. Είναι, δηλαδή, από εκείνα τα βιβλία που δεν ξέρεις αν τα αγαπάς, ή, τα μισείς. Και κάπου εκεί βρίσκεσαι σε αυτό το αναγνωστικό ''μεταίχμιο''. Και αυτό δεν είναι κάτι το αρνητικό! Αντιθέτως, το θεωρώ ως κάτι αναζωογονητικό και σε μία πιο ελεύθερη εκδοχή ως το κίνητρο για να στραφούμε προς την ανάγνωση βιβλίων. Ελπίζω να μη σας μπέρδεψα, αλλά αυτές ήταν οι πρωταρχικές μου σκέψεις όταν ολοκλήρωσα την ανάγνωση του βιβλίου ''Ο Δύτης'' που υπογράφει ο συγγραφέας Μίνως Ευσταθιάδης και επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Άραγε, ποιο πρόσωπο θα μπορούσε να κρύβεται -εντός κι εκτός εισαγωγικών- πίσω από το προσωνύμιο ''Ο Δύτης''; Επρόκειτο για ένα άτομο που όντως υπήρξε δύτης με την κυριολεκτική έννοια, ή, εδώ οφείλουμε να το δούμε σε παράλληλη μεταφορική οπτική; Η αλήθεια είναι ότι το παρόν βιβλίο θα αποτελούσε την πρώτη μου επαφή με έργο του δημιουργού και η όποια αδημονία μου ερχόταν σε σύγκρουση με τον όποιον δισταγμό ένιωθα τη δεδομένη στιγμή. Ξεκίνησα, λοιπόν, κι εγώ σαν άλλη δύτρια να κάνω βουτιά στις σελίδες του βιβλίου αναμένοντας να ανακαλύψω ό,τι κρυβόταν στον βυθό του και είχε ως τελικούς αποδέκτες την ψυχή και τη σκέψη μου...

''Μια περιπλάνηση που αρχίζει από το νυχτερινό Αμβούργο για να καταλήξει στον βυθό της ελληνικής θάλασσας. Η αλυσίδα διαδοχικών αυτοκτονιών και ανεξήγητων θανάτων περιστρέφεται γύρω από μια ταινία διάρκειας λίγων λεπτών. Μέσα της ξαναζωντανεύει «Ο Δύτης»." (Από το οπισθόφυλλο)

Διαβάζοντας την περίληψη του οπισθοφύλλου - ώστε να πάρω μία πρώτη ιδέα για το τί θα έπρεπε να περιμένω από την υπόθεση-, είχα θέσει αρκετά ψηλά τον πήχη των προσδοκιών μου. Όμως, ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου, δυστυχώς, δεν έμεινα τόσο ικανοποιημένη από τα όσα διάβασα. Άν και βρήκα αρεστή την πένα του συγγραφέα που χάρη στον λυρισμό της με μία αίσθηση ποιητικού λόγου, σαρκασμού, ευφυϊας και ειλικρίνειας που σε διαπερνά την καθιστά τόσο ενδιαφέρουσα και ευανάγνωστη και σε κάνει να μπεις στη διαδικασία να στοχαστείς (όχι με την έννοια την φιλοσοφική), μα πιο προσαρμοσμένη στο σήμερα, δηλώνω με κάθε σεβασμό στο πρόσωπο του δημιουργού ότι η υπόθεση ως υπόθεση δεν με άγγιξε στον βαθμό που ήθελα. Ναι, υπάρχουν και εκείνες οι περιπτώσεις βιβλίων που για μένα -ως αναγνώστρια- δεν συγκαταλέγονται στα πιο αγαπημένα, δίχως όμως αυτό να σημαίνει ότι υστερούν σε λογοτεχνική αξία, ή, δεν υπάρχουν αναγνώστες/στριες που θα το αγαπήσουν και θα το ξεχωρίσουν. Επαναλαμβάνω! Αυτή είναι η ομορφιά της λογοτεχνίας.

Τί είναι, όμως, εντέλει, ''Ο Δύτης''; Είναι ένα αστυνομικό έργο που αναδεικνύει αυτήν την αίσθηση του εκλεπτυσμένου νουάρ, που διαφέρει από τα πιο σκληροπυρηνικά αστυνομικά μυθιστορήματα, το οποίο προσπαθεί μέσα από την κατάδυση στα μύχια της ανθρώπινης ψυχής και τα σκοτάδια που κατοικούν μέσα της, πάντα σε ένα τραγικό και δραματικό πλαίσιο -όπως αυτό των αρχαίων τραγωδιών- να φέρει στην επιφάνεια θέματα που απασχόλησαν και απασχολούν -είτε στα πλαίσια της μυθοπλασίας είτε της πραγματικότητας- όλους κι όλες σε κοινωνικό και ιστορικό γίγνεσθαι με όλες τις προεκτάσεις, πολύπλευρες οπτικές, εμπειρίες, συναισθήματα που καθόρισαν τον ρου της ζωής των ανθρώπων,.. Ένα δύσκολο και επώδυνο από άποψη συμπερασμάτων μυθιστόρημα που απαιτεί συγκέντρωση και τα λέει όλα δίχως να παραλείπει τίποτα, μα ούτε και να υπερβάλει μέσα στις 253 σελίδες του.

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.