Η βιβλιοθήκη των ξεχασμένων θησαυρών

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Για πολλούς/ες αναγνώστες/στριες τα ράφια των βιβλιοθηκών τους δεν αποτελούν απλώς και μόνο έναν χώρο φύλαξης, τοποθέτησης και προστασίας των βιβλίων τους, αλλά ένα άτυπο ''θησαυροφυλάκιο'' όπου εκεί τους/τις περιμένουν ανοικτά τα ''παράθυρα'' της μυθοπλασίας -σαν άλλα μονοπάτια- που τους/τις οδηγούν σε κόσμους ονειρικούς. Εκεί όπου η φαντασία έρχεται να πραγματοποιήσει ευχές, να αποκαταστήσει την αλήθεια, να επιφέρει την πολυπόθητη λύτρωση και κυρίως να τους/τις κάνει να ζήσουν όλα εκείνα που δεν κατάφεραν να ζήσουν στην αληθινή ζωή. Ναι, είναι ένα κόσμος μαγικός και συναρπαστικός και το κλειδί για να ''ξεκλειδώσει'' αυτές τις πύλες και να τους/τις κάνει κοινωνούς όλων αυτών είναι τα βιβλία. Αυτά τα μικρά, μα θαυματουργά πολλές φορές βιβλία που παρέχουν αρκετά από εκείνα που έχει η ανθρώπινη ψυχή ανάγκη...

Ξέρω πως ακούγομαι κάπως ονειροπόλα θεωρώντας και εκφέροντας δημοσίως την άποψή μου ότι τα βιβλία έχουν ''ψυχή''. Μην σας παραξενεύει αυτό που λέω. Αρκεί να σκεφτούμε ότι κανένα βιβλίο δε γράφτηκε από μόνο του, αλλά αποτελεί το πόνημα και το πνευματικό ''παιδί'' ενός/μίας δημιουργού που εναπόθεσε ένα κομμάτι της ψυχής και του εαυτού του/της στη συγγραφή αυτού του έργου. Οπότε, ας είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί/ες στο πώς φερόμαστε προς τα βιβλία. Ακόμη κι αν δεν τα αγαπάμε, μπορούμε να τα αντιμετωπίζουμε με έναν πρέποντα σεβασμό. Να μην τα λησμονάμε. Άλλωστε, τα βιβλία δεν είναι αντικείμενα προς κατανάλωση σαν άλλο τρόφιμο ώστε να έχει ημερομηνία λήξης μέσα στην οποία πρέπει να ''φαγωθούν'' ώστε να μην έχουμε, μετέπειτα, τις όποιες αρνητικές επιπτώσεις.

Δυστυχώς, λίγο έως πολύ αρκετοί/ες από εμάς έχουμε γίνει μάρτυρες εικόνων παλιών, ή, και νεότερων βιβλίων πεταμένων στα σκουπίδια. Βιβλία που μπορεί είτε να έχουν μεγαλύτερη είτε λιγότερη λογοτεχνική αξία, που όμως σε καμία των περιπτώσεων, η θέση τους δεν είναι εκεί! Αντιθέτως, θα έπρεπε να κοσμούν τα ράφια κάποιων βιβλιοθηκών, ακόμη κι αν αυτές να ήταν ξεχασμένες από τους ανθρώπους στο πέρασμα των χρόνων. Πιστέψτε με! Ποτέ δεν είναι αργά να τα βρει κάποιος/α και να τους ''ξαναδώσει'' ζωή διαβάζοντάς τα. Άλλωστε, αυτοί οι ξεχασμένοι θησαυροί μπορούν να μας πλημμυρίσουν με μεγάλη χαρά. Από τις εκδόσεις Μίνωας κυκλοφορεί για πρώτη φορά στη χώρα μας το μυθιστόρημα του συγγραφέα Νίκολα Πέσε (Nicola Pesce), με τίτλο ''Η βιβλιοθήκη των ξεχασμένων θησαυρών" (La biblioteca dei libri dimenticati), σε μετάφραση από την κυρία Ντόρα Δαρβίρη. Ένα μυθιστόρημα με μία ιστορία αφιερωμένη σε εκείνη την βιβλιοθήκη των ξεχασμένων θησαυρών.

''Η Λέντα, μια νεαρή γυναίκα, θέλει να λυτρωθεί από τις ανασφάλειες και τα τραύματα που της έχει δημιουργήσει η οικογένειά της. Αποφασίζει να κυνηγήσει το όνειρό της και να ανοίξει ένα μικρό βιβλιοπωλείο στη Βενετία. Στο μεταξύ, ένας μαύρος γατούλης ονόματι Ερίνι, γεννημένος σε διαμέρισμα, ξαφνικά βρίσκεται στον δρόμο και πρέπει να αρχίσει μια καινούρια ζωή ως αδέσποτος στα βενετσιάνικα καλντερίμια. Η Λέντα και ο Ερίνι φαίνεται πως είναι γραφτό να συναντηθούν. Το μικρό βιβλιοπωλείο, όμως, δεν είναι όπως τα άλλα, μα ένα μέρος προστατευμένο, μαγεμένο. Μια μέρα, γκρεμίζοντας έναν τοίχο από τούβλα, η Λέντα ανακαλύπτει κρυμμένη μια παμπάλαια και πολύ ιδιαίτερη βιβλιοθήκη. Στα ράφια της φιλοξενούνται βιβλία ξεχασμένα, χαμένα και έργα που σπουδαίοι συγγραφείς είχαν μόνο ονειρευτεί αλλά δεν είχαν γράψει ποτέ: Γκόγκολ, Αριστοτέλης και Μπωντλαίρ. Ένα βράδυ, η Λέντα ανακαλύπτει πως το μυστικό δωμάτιο είναι και μια πύλη που, τις νύχτες, της επιτρέπει να κάνει αναπάντεχες συναντήσεις: να περπατά με τον Φιόντορ Ντοστογιέφσκι στους χιονισμένους δρόμους της Αγίας Πετρούπολης της εποχής του ή με τον Τζάκομο Λεοπάρντι στα ανηφορικά σοκάκια του Ρεκανάτι των αρχών του δεκάτου ενάτου αιώνα." (Από το οπισθόφυλλο)

Η δημιουργία και η λειτουργία ενός δικού τους βιβλιοπωλείου είναι όνειρο ζωής για πολλούς/ες βιβλιόφιλους/ες. Μία συνθήκη όχι απαραιτήτως τόσο εύκολη να πραγματοποιηθεί με δεδομένο την κρίση που περνά η λογοτεχνία στο σύνολό της και το γεγονός ότι ο κόσμος έχει στρέψει το βλέμμα και το ενδιαφέρον του πέρα από την ανάγνωση βιβλίων. Για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να μην θέλουν να διαβάσουν έστω κι ένα βιβλίο. Ανεξαρτήτως είδους, ιστορίας, ή, του ποιος/α το υπογράφει. Μήπως δεν έχουν βρει το κίνητρο για να το κάνουν; Μήπως μία προγενέστερη αρνητική εμπειρία τους/τις κρατά πίσω και νιώθουν αυτήν την επιφύλαξη; Μήπως αυτό οφείλεται στον τρόπο που γράφονται πλέον τα βιβλία; Στον υπερβολικό αριθμών των συγγραφέων, μα και τον όγκο των βιβλίων που κυκλοφορούν, καθημερινώς, σε όλον τον κόσμο; Μήπως οφείλεται στο γεγονός ότι ίσως τα βιβλία να χάνουν σταδιακά το νόημα και την ουσία τους; Προφανώς και δε μιλώ για όλα τα βιβλία και για όλους/ες τους/τις συγγραφείς! Δε μου αρέσουν ανάλογες γενικεύσεις. Απλώς θίγω κάποια ζητήματα που τα βλέπουμε όσοι/ες διαβάζουμε βιβλία.

Ο συγγραφέας έχοντας ως πηγή έμπνευσης/αφορμή για σκέψη όλα τα παραπάνω, επιλέγει να μιλήσει και για το πώς τα βιβλία έρχονται πολλές φορές να μας ''καλύψουν'' σε διάφορα ''κενά'' σκέψης, συναισθημάτων, προβληματισμών, σχέσεων με άλλους ανθρώπους κλπ. Όχι! Δεν εννοώ ότι λύνουν ως διά μαγείας όλα μας τα προβλήματα, ή, ότι πρέπει να κόψουμε τις επαφές μας με τους άλλους ανθρώπους και να αφοσιωθούμε, αποκλειστικά και μόνο, μόνο στην ανάγνωση βιβλίων. Απλώς θίγει με εύστοχο τρόπο και μία παρεξηγημένη άποψη που αιωρείται και διαιωνίζεται σε σχέση με τη μοναχικότητα των ανθρώπων και την εξωτερική τους εμφάνιση - ειδικά όταν δηλώνουν λάτρεις της λογοτεχνίας. Έρχεται να ''σπάσει'' αυτά τα ταμπού και να μας κάνει να δούμε τόσο την αξία των ανθρώπων και το πώς συνετέλεσαν στην εξέλιξη της λογοτεχνίας, αλλά και στη βαθύτερη ανάγκη να ανήκουμε όλοι κι όλες κάπου. Κι εκεί να νιώθουμε ασφάλεια, προστασία κι ό,τι άλλο μας επιφέρει αυτή την ευδαιμονία της πληρότητας.

Αν και δεν ένιωσα ότι μπορούσα να ταυτιστώ με τα πρόσωπα της ιστορίας, παρ'όλ'αυτά, μπόρεσα και διάβασα με μεγάλη ευκολία, δίχως διακοπές και παρεμβολές από οτιδήποτε θα μπορούσε να μου αποσπάσει την προσοχή, το βιβλίο χάρη στην ευγλωττία του συγγραφέα που έχει ένα λόγο οικείο, κατανοητό και ρέοντα. Ναι, ίσως να υπάρχει μία δόση ποιητικότητας ένεκα της όποιας υποψίας λυρισμού περιέχεται σε κάποια σημεία του κειμένου, αλλά και πάλι είναι τόσο κατανοητά και ξεκάθαρα όλα όσα περιγράφει και θέλει να μας μεταδώσει, οπότε μιλάμε για μία αξιοπρεπή προσπάθεια του δημιουργού. 

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας.