Καιρός του θερίζειν

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ το τί είναι αυτό που μας κάνει -αν κι ενήλικες- να ταυτιζόμαστε με πρόσωπα που πρωταγωνιστούν μέσα στα βιβλία που διαβάζουμε, ακόμη κι αν δεν υπάρχει κάτι το οποίο μπορεί να μας ''ενώνει'', ή, να το ''φέρουμε'' από κοινού π.χ. σαν μία άλλη εμπειρία ζωής; Συναντώντας ξανά μία πολύ αγαπημένη μου συγγραφέα μαζί με την κεντρική της ηρωϊδα (που την έχω ξεχωρίσει ανάμεσα σε τόσες) και σήμερα διάβασα και σας μιλώ για το καινούργιο μυθιστόρημα της συγγραφέως Ελευθερίας Μεταξά, με τίτλο ''Καιρός του θερίζειν'', το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας. Ένα ψυχολογικό θρίλερ όπου το χθες ενώνεται μέσω αόρατων γεφυρών με το παρόν, επηρεάζοντας με έναν ιδιαίτερο τρόπο το μέλλον όλων των προσώπων που θα ''φιλοξενηθούν'' μέσα στις σελίδες της ιστορίας του. 

Σε όσα βιβλία της συγγραφέως έχει τύχει να διαβάσω έως και σήμερα, δε διαφεύγει της προσοχής μου ένα μοτίβο που ακολουθεί αναφορικά με τον τίτλο του εκάστοτε έργου, όπως και την εικόνα του εξωφύλλου που το κοσμεί. Ένα μοτίβο αγαπημένο και άκρως ταιριαστό τόσο με τις υποθέσεις των βιβλίων όπου λειτουργεί ως ένα από τα βασικά κομμάτια της επίλυσης του γρίφου/παζλ όσο και αναφορικά με τις αναγνωστικές μου προτιμήσεις και τον τρόπο σκέψης μου κι ''επεξεργασίας'' ανάλογων έργων. Έτσι κι εδώ, η συγγραφέας μας προσφέρει έναν τίτλο που κάλλιστα θα μπορούσαμε να τον προσεγγίσουμε τόσο με μία κυριολεκτική όσο και μία πιο μεταφορική έννοια. Τί θέλω να πω; Από τη μία μεριά, μας τοποθετεί πίσω στον χρόνο και πιο συγκεκριμένα σε παλαιότερες εποχές κι από την άλλη μοιάζει σαν την λαϊκή ρήση πώς ''ό,τι σπείρεις θα θερίσεις'' το οποίο μπορεί να λάβει πολλές αναγνώσεις και προεκτάσεις...

''«Αυτό το μενταγιόν ανήκε στη μητέρα μου. Το φορούσε πάντα στον λαιμό της, μέχρι που της το πήρε ο δολοφόνος της…» Αυτά τα λόγια ψέλλισε ο Οδυσσέας Γιαβρόγλου αντικρίζοντας, ανάμεσα στα υπόλοιπα κλοπιμαία που κατέληξαν στη ΓΑΔΑ μετά τη σύλληψη ενός κακοποιού, το κόσμημα που ήταν δεμένο άρρηκτα με τις παιδικές του αναμνήσεις. Η ομολογία του συλληφθέντα στρέφει τις υποψίες στον γνωστό για την αντιδικτατορική του δράση βουλευτή Αντίνοο Σαρακηνιώτη, τον οποίον ο Οδυσσέας κατηγορεί ως δολοφόνο της μητέρας του. Όταν όμως ο Σαρακηνιώτης βρίσκεται δολοφονημένος, όλα τα στοιχεία καταδεικνύουν εκείνον ως ένοχο οδηγώντας στη σύλληψή του. Ένας φόνος που παραμένει ανεξιχνίαστος· μια γυναίκα που, αφού βίωσε τις απάνθρωπες συνθήκες ζωής ως εξόριστη στη Γυάρο, κατέληξε έγκλειστη στο ψυχιατρείο· ένας ήρωας της αντίστασης κατά των Συνταγματαρχών, το άψυχο σώμα του οποίου πετάχτηκε συμβολικά έξω από το κτίριο όπου άλλοτε στεγαζόταν η Ασφάλεια… Ο Μάνος Βαρσάμης και η Έλσα Γληνού αναλαμβάνουν να ανακαλύψουν την αλήθεια και να απαλλάξουν τον φίλο τους από την κατηγορία του φόνου. Για να τα καταφέρουν, πρέπει να σκάψουν βαθιά στα σκοτεινά χρόνια της Επταετίας και να ρίξουν φως σε μια περίπλοκη υπόθεση, που θα στοιχίσει τη ζωή πολλών ανθρώπων." (Από το οπισθόφυλλο)

Η συγγραφέας με μία ευφυή τεχνική προβάλλει το παρελθόν πολλών προσώπων της ιστορίας μέσα από το παρόν τους. Καταφέρνει και παντρεύει δύσκολες εποχές ως προς το πολιτικό, κοινωνικό και ιστορικό γίγνεσθαι της χώρας μαζί με τις όποιες συνέπειες όλα αυτά επέφεραν στη ζωή των πολιτών. Προσέξτε! Δεν το κάνει με τρόπο που γίνεται παρωχημένο κλισέ, ή, επί τούτου ώστε να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον. Η πένα της συγγραφέως δεν έχει ανάγκη ανάλογα τερτίπια. Ξέρει πολύ καλά το τί γράφει και το πώς το μεταφέρει στο αναγνωστικό. Όπλο στη συγγραφική της φαρέτρα κατά τη διάρκεια της συγγραφής του βιβλίου αυτή η συνθήκη έρχεται να μας αποδείξει ότι με τον έναν, ή, τον άλλον τρόπο -όσα χρόνια κι αν περάσουν- πάντα οι πράξεις μας θα έχουν ένα αντίκτυπο. Θετικό, ή, αρνητικό δεν έχει σημασία. Αυτό είναι εκεί παρόν και δεν θα πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι ποτέ δε θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από εκείνο. 

Εύλογα θα αναρωτιέστε αν το βιβλίο ''Καιρός του θερίζειν'' είναι απλώς μόνο αυτά. Όχι! Με πρόσωπα τόσο ρεαλιστικά κι αληθοφανή στις θέσεις των πρωταγωνιστών/στριων στο πλάι των αγαπημένων μας παλιών και καλών γνώριμων, όλη η ιστορία θα μας κάνει να νιώσουμε μία βαθειά συγκίνηση, ανάγκη για ανθρωπιά, αφόρητο πόνο, αλλά και λύτρωση. Ανατροπές, ευφυές παιχνίδι γύρω από το τί μπορεί να συμβαίνει, δύσκολη διάκριση μεταξύ του σωστού και του λάθους, καθώς και μία εύστοχη επαναφορά στο σήμερα είναι μερικά από τα πολλά θετικά που αποκόμισα κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης του βιβλίου. Ένα βιβλίο που συγκαταλέγεται στα πιο αγαπημένα μου τη φετινή χρονιά και σας προτρέπω να αναζητήσετε κι εσείς. Άλλωστε, η Ελευθερία Μεταξά είναι από εκείνη τη μερίδα των συγγραφέων που μέχρι και σήμερα δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ!

Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας.