άμαχος

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Οι βιβλιοαναγνώσεις μου για το μήνα ξεκίνησαν με το δυστοπικό μυθιστόρημα με τίτλο ''Άμαχος'' από την συγγραφέα Δέσποινα Σίσκου. Η αλήθεια είναι πως πρώτη φορά διάβασα μυθιστόρημα τέτοιου είδους καί μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Ένα βιβλίο όμορφα δομημένο,με ωραίο λόγο χωρίς περιττές καί κουραστικές επαναλήψεις. Η κοινωνία που περιγράφει αν καί φανταστική θα μπορούσε κάλλιστα να υπάρξει μελλοντικά δυστυχώς... Μία κοινωνία που ''χρησιμοποιεί'' τους ανθρώπους σαν μηχανές που εκτελούν τα προσωπικά της συμφέροντα... Από μικρή τρυφερή ηλικία τους χωρίζουν από γονείς καί αδέρφια ώστε να τους κάνουν πιόνια τους. Τους διδάσκουν αυτά που εκείνοι επιθυμούν καί δεν τους αφήνουν προσωπική επιλογή. Στο βιβλίο αυτό ο ήρωας μας αφηγείται την ιστορία του. Πως εκπαιδεύτηκε χωρίς να το θέλει ο ίδιος να γίνει στρατιώτης καί να τους υπηρετεί. Τον έκαναν να πιστεύει στη δική τους αλήθεια καί σχεδόν να ξεχάσει την ανθρώπινη ύπαρξη του. Οι επιλογές δεν ήταν ποτέ δικές του ούτε ακόμη η ίδια του η ζωή... Όταν φτάνει τελικά μπροστά στην αλήθεια,νιώθει σαν να καταρρέει όλος ο κόσμος γύρω του. Η εμπιστοσύνη στα πρόσωπα που εμπιστευόταν μέχρι εκείνη την στιγμή κλονίζεται ανεπανόρθωτα. Τότε όμως θα ''επαναστήσει'' απέναντι σε όλους καί όλα ακόμη καί στον ίδιο του τον εαυτό. Η τελευταία πράξη του γι'αυτόν είναι ένα μέρος ανακούφισης. Σαν να έχει βρεί την αιτία όλων των κακών καί να την εξαφάνισε.. Ο θάνατος του που πολλές φορές τον επιθύμησε,θα είναι γι'αυτόν η λύτρωση. Τα υπόλοιπα τ'αφήνω σε εσάς να τα ανακλύψετε μόνοι/ες σας.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Βρέθηκα σε πόλεμο με τον εαυτό μου.
Εναντίον της φύσης μου.
Εναντίον της πλάσης, του πλάστη και του πολεμιστή.
Βρέθηκα να κολυμπάω στον ωκεανό με τα μάτια κλειστά και θυμήθηκα τη μήτρα της μάνας.
Τη μοναδική πατρίδα του ανθρώπου.
Μετά ήμουν ξαπλωμένος στην έρημο και ικέτευα τον θάνατο να έρθει γρήγορα, πριν έρθουν εκείνοι, ώστε να βρω τη λήθη πριν βρω τη συνέπεια.
Κατέληξα να ζητάω συγχώρεση από τον ουρανό και να ικετεύω οίκτο από τη θάλασσα. Πλέον εύχομαι να μην είχα γεννηθεί.
Κι όλα αυτά γιατί κάποτε επέλεξα να ζήσω.

Ηθικά, κοινωνικά, ανθρωπιστικά ερωτήματα που δέχονται απάντηση μέσα από την ιστορία ενός στρατιώτη –από την οπτική ενός πιονιού κι όχι ενός παίκτη. Ο κύκλος ενός ατόμου σε συνεχή αλληλεπίδραση με τον κόσμο γύρω του.

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: