Μαύρο τριαντάφυλλο

Η Άντα Αντρέου θέλοντας να ανταποδώσει την αγάπη της στους αναγνώστες της,αυτήν την φορά επιλέγει να μας εκπλήξει,γράφοντας ένα διήγημα ερωτικής περιπέτειας αντί για το καθιερωμένο άρθρο του μήνα. Διαβάστε ένα μικρό απόσπασμα καί μπείτε στο λινκ για να το ''κατεβάσετε'' ολοκληρωμένο εντελώς δωρεάν.


Γράφει η συγγραφέας κυρία Άντα Αντρέου

                                                        Μαύρο Τριαντάφυλλο 


Στην γέφυρα του Sant Angelo με τα χέρια ακουμπισμένα πάνω της χάζευα την σκοτεινή θέα της πανσέληνου συντροφιά με το απόρθητο κάστρο του SantAngelo. Η ησυχία στην Ρώμη δεν υπήρχε σαν λέξη. Ακόμη και μετά τα μεσάνυχτα έβλεπες ανθρώπους να περπατάνε με ένα μπουκάλι μπύρα στο χέρι, παρέες να κάθονται σε φημισμένα σιντριβάνια και μουσική να ακούγεται από κεντρικές πλατείες.

Το βλέμμα έστρεψε προς τα δεξιά. Τον κοίταξα στα μάτια. Το χαμόγελο του ήταν η πυγολαμπίδα στο σκοτάδι μου. Στην κάθε λέξη του ένιωθα πως μπορούσα να γίνω καλύτερη από αυτό που είμαι τώρα, να βελτιωθώ, να ξεπεράσω τα όρια μου και να κάνω το καλύτερο για το δικό μου καλό. Η μορφή του μου έφερνε στην επιφάνεια αυτό που φανταζόμουν χρόνια. Κάθε φορά, σε κάθε συνάντηση μας αναρωτιόμουν το ίδιο. Κι αν είναι αυτός; Πώς μπορούσε όμως να είναι όταν όλα έδειχναν απροσπέλαστα, επικίνδυνα, μπερδεμένα και με εμπόδια που δεν θα μπορούσα να ξεπεράσω για να τον έχω δικό μου. Ημουν σίγουρη, η καρδιά μου το ήξερε, ένα φιλί αν ανταλλάζαμε θα φλεγόμουν, θα γίνονταν όλα πυρκαγιά που θα θέριζε το κόσμο μας. 

Αυτό συνέβη. Έπεσε πάνω μου οδοστρωτήρας κάνοντας την κατάσταση ξεκάθαρη. Καήκαμε πριν προλάβουμε να το ελέγξουμε. Ένα φιλί και ήρθε η καταστροφή των πάντων. Πόση δύναμη και κύρος έκρυβε άραγε αυτή η σχέση; Κατέβασα το κεφάλι καθώς με είδε στιγμιαία με το απόρθητο βλέμμα του. Έκλεισα τα μάτια φέρνοντας μπροστά μου την σκηνή. 

«Σιένα, τί κάνεις ανάθεμα εδώ;» ρώτησε αιφνιδιασμένος σταματώντας στην μέση της γέφυρας. 

Ο ένας στεκόταν απέναντι στον άλλον. Το κενό που μας χώριζε ήταν μόνο δέκα βήματα. Αυτά τα βήματα συμβόλιζαν την πύλη της κολάσεως που μας χώριζε. «Εσύ πώς από εδώ Ματία τέτοια ώρα;» αντιγύρισα. 

Έβαλε τα χέρια του στις τσέπες. Ήθελε να κρύψει την αμηχανία του. «Με ειδοποίησαν να περάσω. Εσύ;» 

«Δεν σε αφόρα», απάντησα κοφτά.........

Διαβάστε δωρεάν ολόκληρο το διήγημα πατώντας το παρακάτω λινκ: https://docs.google.com/document/d/1BdX7-YxCxnNxgcojr0NSfDwZpMLi_aWAy2wi0JIMS88/edit?fbclid=IwAR0mk2SzJzOp9kGzSOw7JneMF1z3296BPhymZZqg1wbYDv3duxZvZEJ0-uQ