Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΦΑΓΩΜΑ!

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

    Ξέρω πως πολλοί γονείς αναζητάτε για τα παιδιά σας βιβλία που μιλάνε για σημαντικά ζητήματα που απασχολούν καθημερινά τη ζωή μας. Είναι ένας εκ των καλυτέρων μεθόδων για να διδαχθούν τα παιδιά καί νομίζω πως όλοι κι όλες συμφωνούμε με αυτό. Τί γίνεται,όμως,όταν ξεκινάμε να παρατηρούμε μία ανακύκλωση των ήδη πολυειπωμένων ιστοριών; Προφανώς είναι κάτι που κουράζει κι εμάς τους ενήλικες μαζί με τα μικρά παιδιά. Τότε χρειάζεται να ψάξουμε παραπάνω για να βρούμε αυτό το κάτι που θα ''μιλήσει'' στις καρδιές μας. Για να μην παρεξηγηθώ με αυτό που λέω,θέλω να διευκρινίσω πως ο τρόπος που προσεγγίζει ο εκάστοτε συγγραφέας ένα θέμα αν δεν διαφέρει,μας ενοχλεί. Δεν με πειράζει να διαβάσω ένα βιβλίο που να μιλάει για κάποιο ζήτημα για το οποίο μπορεί να έχω ξαναδιαβάσει κατά το παρελθόν,αν ο συγγραφέας του έργου το αναδεικνύει από άλλη σκοπιά καί με διαφορετικό τρόπο. Είμαι θετικά προσκείμενη σε κάτι ανάλογο καί δεν το απορρίπτω εύκολα.

   Ξανασυναντώ τον συγγραφέα κύριο Στέφανο Παπαδόπουλο για δεύτερη φορά σε σύντομο χρονικό διάστημα μέσω ενός ακόμη παιδικού του παραμυθιού. Ο λόγος για το παιδικό βιβλίο με τίτλο ''Ο ταχυδρόμος δεν είναι για φάγωμα'' που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δερέ. Ένα βιβλίο που απευθύνεται σε παιδιά ηλικιάς 4 έως 10 ετών καί σας το προτείνω ανεπιφύλακτα,καθώς μου άρεσε πάρα πολύ.Ο συγγραφέας μέσα από την εύθυμη καί διδακτική ιστορία του βιβλίου του θα αναδείξει όχι μόνο το ζήτημα της διαφορετικότητας καί της αποδοχής αυτής μα καί το ζήτημα των προσωπικών επιλογών. 

  Αρχικά,θεωρώ λάθος να έχουμε την σκέψη πως καθετί διαφορετικό από εμάς είναι κατώτερο ημών. Είναι μία αντίληψη που πρέπει να αποβάλλουμε. Η διαφορετικότητα είναι αυτή που μας κάνει να ξεχωρίζουμε καί να είμαστε μοναδικοί/ες. Έχετε σκεφτεί πως αν ήμασταν όλοι κι όλες ίδιοι/ες πόσο μονότονη καί βαρετή θα ήταν η ζωή μας; Σαν ένας πίνακας που θα του είχαν αφαιρεθεί όλα τα χρώματα καί στην θέση τους δεν θα υπήρχε τίποτα να δίνει ''ζωντάνια'' κι ομορφιά. Για να γίνει λοιπόν αυτό,το βάρος ''πέφτει'' στις πλάτες πρώτα απ'όλα των γονιών. Εκείνοι θα διδάξουν στα παιδιά τους όλα αυτά.

     Κι αφού καλύψαμε το πρώτο σκέλος,ας περάσουμε στο δεύτερο κι εξίσου σημαντικό ζήτημα που θίγεται μέσα στο βιβλίο. Καλώς,ή,κακώς υπάρχει η άποψη πως τα παιδιά είναι υποχρεωμένα να ακολουθήσουν τα βήματα των γονέων καί των προγόνων τους όσον αφορά την επαγγελματική τους σταδιοδρομία. Από μικρή ηλικία γαλουχίζονται με τέτοιον τρόπο ώστε να είναι έτοιμα για την προκαθορισμένη πορεία της ζωής τους. Οι γονείς συνήθως το κάνουν αυτό για να νιώθουν σιγουριά κι ασφάλεια για το μέλλον των παιδιών τους. Όμως υπάρχει ένα μεγάλο ''αλλά''. Τί γίνεται όταν δεν είναι προσωπική επιλογή των παιδιών αυτό που θέλουν οι γονείς; Εάν έχουν διαφορετικά ''θέλω'';

    Οι γονείς οφείλουν να στηρίζουν τα παιδιά τους στις όποιες επιλογές τα κάνουν πραγματικά ευτυχισμένα κι όχι να επιβάλλουν την δική τους γνώμη. Να μην γειώνουν τα όνειρά τους αλλά να τους δίνουν φτερά για να πετάξουν ελεύθερα ψηλά στον ουρανό. Δεν πρέπει να καταδικάζουμε έτσι εύκολα τις επιλογές τους. Όλα τα επαγγέλματα είναι χρήσιμα καί προσφέρουν στους συνανθρώπους μας. Για σκεφτείτε κι αυτό. Θα θέλατε να βρίσκεστε στην θέση τους καί να μην κάνετε ό,τι έχετε επιθυμήσει; Θα σας άρεσε; Πόσο καταπιεσμένοι/ες θα νιώθατε τότε;

   ''Οι λιβελούλες γίνονται πάντοτε ταχυδρόμοι, γιατί είναι γρήγορες. Στην υπερήφανη οικογένεια των Σιφουνάκηδων όλοι αυτή τη χρήσιμη δουλειά έκαναν, από πάππου προς πάππον. Πάει και τελείωσε! Έλα όμως που ένας νεαρός Σιφουνάκης λαχταράει να γίνει... καλλιτέχνης. Ο μικρός Κορνήλιος Σιφουνάκης τρελαίνεται για τη ζωγραφική και βαριέται αφόρητα τις ιπτάμενες παραδόσεις επιστολών και πακέτων στη λίμνη και στα περίχωρα. Μάταια προσπαθεί να εξηγήσει αυτή την αγάπη στον πατέρα του. Δεν θέλει ούτε να το ακούσει. Ο γιος του καλλιτέχνης; Φρίκη! Αυτοί είναι όλοι τους τεμπέληδες και χαραμοφάηδες, σαν τον Τζώνη τζίτζικα! Όταν όμως χάρις στην καλλιτεχνική φύση του Κορνήλιου σώζεται η ζωή και των δυο τους, ο πατέρας δεν μπορεί παρά να αναθεωρήσει. Τελικά ίσως οι ζωγράφοι και οι μουσικοί να μην είναι παράσιτα της εντομοκοινωνίας και ένα λιβελουλάκι να πραγματοποιήσει το όνειρό του! Ένα ιδιαίτερο παραμύθι για την αποδοχή της διαφορετικότητας και της ανάγκης για το καινούριο, που αναδεικνύει την αξία της τέχνης και της αισθητικής μαζί με το αξιοθαύμαστο πάθος των γνήσιων ταλέντων." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Στα επιπλέον θετικά του βιβλίου μπορούν να προστεθούν το παιχνίδισμα στην γραμματοσειρά που έχει επιλεχθεί,η πολύχρωμη καί παραστατική εικονογράφηση,η κατανοητή ιστορία,το γεμάτο λεξιλόγιο καί η άριστη ποιότητα του χαρτιού. Αναζητήστε το!

                                                            Καλά σας αναγνώσματα!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ: ΛΙΑΝΑ ΔΕΝΕΖΑΚΗ

ΗΛΙΚΙΑ: 4-10 ΕΤΩΝ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΔΕΡΕ