Άνθρωπος Μαρίκα

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ

"Σαν άστρο εβασίλεψε.

Θα μπορούσε να είναι η Μαρίκα Νίνου.

Είναι η άνθρωπος Μαρίκα."

   Ο συγγραφέας Σάκης Σερέφας επανέρχεται δυναμικά στα λογοτεχνικά δρώμενα καί καταγράφει πάνω στο χαρτί ένα βιβλίο που θα ακουμπήσει πάνω στις ψυχές μας. Όχι,δεν πρόκειται για ένα αφιέρωμα στη ζωή της αείμνηστης τραγουδίστριας Μαρίκας Νίνου. Άλλωστε,οι πληροφορίες που έχουμε σχετικά με τον βίο της είναι απειροελάχιστες. Η μυθοπλασία,εδώ,παίζει το δικό της χαρτί καί έχοντας ως υπόκρουση στο βάθος τραγούδια που έχει ερμηνεύσει η Μαρίκα Νίνου,θα κάνουμε ένα ονειρικό ταξίδι πίσω στον χρόνο,στις εμπειρίες που την σημάδεψαν,αλλά καί στα κοινωνικά,ιστορικά καί πολιτικά γεγονότα που επηρέασαν άρδην τον ρου της ιστορίας καί μας έφεραν εδώ που είμαστε σήμερα. Η μελωδικότητα δε των στίχων των τραγουδιών που εσωκλείονται μέσα στις σελίδες του βιβλίου,κάλλιστα θα μπορούσαν να μας αφηγηθούν τη σύντομη,αλλά πλήρη ζωή της Μαρίκας Νίνου. Όμως,ο συγγραφέας διαχωρίζει,-κι ορθώς κατά την άποψή μου-,την Μαρίκα Νίκου την σπουδαία καλλιτέχνη,από την Μαρίκα τον άνθρωπο. Καί κάπως έτσι προέκυψε ο τίτλος του βιβλίου που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. ''Άνθρωπος Μαρίκα'' με υπότιτλο ''Από τη Σμύρνη στην Κοκκινιά"....

   "1922. Γέννηση πάνω στο καράβι που φέρνει την Αρμένισσα μάνα πρόσφυγα από τη Μικρά Ασία στον Πειραιά. Ο παππούς φρεσκοσφαγμένος στο μικρασιάτικο χασαπαριό. Το βρεφούδι μεγαλώνει και μαγεύει με τη φωνή του τον κοσμάκη όταν ψέλνει στην αρμένικη εκκλησία του Σουρπ Αγκόπ, του Αγίου Ιακώβου. Γυναίκες που δεν βγάζουν ποτέ από πάνω τους τα άσπρα γάντια. Γιατί; Δικτατορία Μεταξά, νεολαία Μεταξά, Σκαπανείς και Φαλαγγίτες. Ζογκλερικά στο Φάληρο με τον άντρα και το παιδί της. Είναι το “Ντούο Νίνο και Μισό”. Η πρώτη της ηχογράφηση. Ώρες τώρα σε κρυφοκοιτάζω. Εμφύλιος. Βομβαρδιστικά Χελντάιβερς καθέτου εφορμήσεως. Ναπάλμ στον Γράμμο. Ο Τραυματίας. Γνωριμία με τον Βασίλη της ζωής της. Μαζί στο πάλκο στου Τζίμη του Χοντρού. Τα καβουράκια. Ο Πόλεμος της Κορέας και το σπίτι στο Αιγάλεω. Απόψε κάνεις μπαμ. Το πεπρωμένο της χαραγμένο πάνω στον 38ο βόρειο παράλληλο. Οι Ελληνίδες ψηφίζουν πρώτη φορά στις δημοτικές εκλογές. Η γυναίκα που ψηφίζει. Τουρνέ στην Κωνσταντινούπολη και στη Σμύρνη. Στο Τούνεζι, στην Μπαρμπαριά. Ένα πιάνο στον βυθό. Σεπτεμβριανά στην Κωνσταντινούπολη. Φωτογραφικά φιλμς κρυμμένα σε τάφους. Καρκίνος. Μόνη. Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα. Γλάροι κρώζουν δυσοίωνα από πάνω της στη Νέα Υόρκη. Ρεστοράν-μπαρ Νέον Βυζάντιον, 42ος Δρόμος. Με γέρασε η ξενιτιά. Νοσοκομεία. Βέρι βέρι μπαντ. Μόνη. Δολάρια πάνω στη σόλα με την τσίχλα. Γεννήθηκα για να πονώ. Αίμα στην πίστα. 1957. Το λαπαδιάζει το κόλλυβο η φρυγανιά; Κηδεία. Μόνη. Χωρίς εκείνον." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

    Είναι αλήθεια πως πολλές φορές ''πέφτουμε'' στην παγίδα να μην διαχωρίζουμε τον/την εκάστοτε καλλιτέχνη καί το ταλέντο του/της από την απλή του ιδιότητα ως άνθρωπο. Άνθρωπος με σάρκα καί οστά. Όμοιος/α με εμάς,με τα όποια συναιθήματα,σκέψεις,λάθη,πάθη,επιθυμίες,ανάγκες καί βιώματα ζωής. Δεν αναρωτιόμαστε από πού μπορεί να ξεκίνησε για να φτάσει στο απόγειο της δόξας. Μας νοιάζει,δυστυχώς,μόνο το ''φαίνεσθαι'' κι όχι το ''είναι''. Καί δεν είναι λίγες οι φορές που όταν σβήνουν τα φώτα καί αποσύρονται -είτε πιο νωρίς,είτε πιο αργά- από το πάλκο/την πίστα,όλοι κι όλες όσοι/ες τους/τις λάτρεψαν να τους/τις ξεχνούν. Πόσο άσχημο φαντάζει όλο αυτό; Μα να που συμβαίνει... 

   Διαβάζοντας το βιβλίο,πέραν του γεγονότος πως έμεινα άκρως ικανοποιημένη από τη συγγραφική δεινότητα καί ευγλωττία του δημιουργού που ελισσόταν κι προσαρμοζόταν με τέτοια χάρη καί φυσικότητα κι εξιστορούσε την ιστορία από την μεριά του κάθε προσώπου που τύγχανε να έχει τον λόγο εκείνη τη στιγμή,με βοήθησε να δω την ουσία του ανθρώπου Μαρίκα,πίσω από το όποιο βαρύ κι έντονο μακιγιάζ,τα όμορφα ρούχα καί τα φανταχτερά στολίδια. Γιατί όλα αυτά δεν μπορούν να καλύψουν την αλήθεια,ούτε τα σημάδια που αφήνει το πέρασμα του χρόνου καί της μοίρας πάνω μας. Ανέπτυξα συναισθήματα οικειότητας,κατανόησης καί αγάπης για εκείνη. Χάρηκα με την χαρά της. Πόνεσα με τον πόνο της καί λυπήθηκα για τον χαμό της σαν να ήταν κάποιος προσφιλής μου άνθρωπος. 

  Ως ένα καλό μάθημα για την υπόλοιπη ζωή μου,μπορώ να εκλάβω όλα όσα αποκόμισα από την επαφή μου με το παρόν βιβλίο. Ας μην κρίνουμε,ούτε να επιλέγουμε να θαυμάσουμε έναν άνθρωπο από την δοξα που μπορεί να τον/την περιβάλλει. Καί το κυριότερο όλων. Να θυμόμαστε όλοι κι όλες πως είμαστε πάνω απ'όλα άνθρωποι,όχι μόνο στα εύκολα καί στις χαρές,αλλά καί στις δυσκολίες καί στις λύπες. Η Μαρίκα ήταν ένας Άνθρωπος που συγκέντρωνε όλα τα παραπάνω. Καί μέσα από τη ζωή της γνωρίσαμε τη ζωή άλλων τόσων ανθρώπων. Αναζητήστε το!

Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΣΑΚΗΣ ΣΕΡΕΦΑΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: METAIXMIO