Σκιές πάνω από το Όρος - Αφιέρωμα σε αστυνομικά μυθιστορήματα εγχώριων δημιουργών (Μέρος 3ο)

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Αφιέρωμα σε αστυνομικά μυθιστορήματα εγχώριων δημιουργών 

(Μέρος 3ο)

~ Σκιές πάνω από το Όρος ~ 

*Προτού σας μιλήσω για το παρόν μυθιστόρημα να σας ξεκαθαρίσω ότι ο συγγραφέας -από τα όσα εγώ αντιλήφθηκα- ΔΕΝ έχει καμία πρόθεση να θίξει/υποβιβάσει/αμφισβητήσει το ζήτημα της πίστης κανενός/καμίας όπως κι ότι τα όσα διαδραματίζονται μέσα στο βιβλίο είναι προϊόν μυθοπλασίας και δεν υπάρχει καμία ομοιότητα με πρόσωπα, ή, γεγονότα! Κι αφού τα ξεκαθαρίσαμε, ας περάσουμε στις όποιες απαραίτητες ''συστάσεις''...

Ως αναγνωστικό κοινό ζητάμε το κάτι διαφορετικό σε κάθε νέο βιβλίο που διαβάζουμε. Το ξέρω ότι αυτό φαντάζει κάπως επώδυνο και κουραστικό για τη σκέψη -ακόμη και φαντασία- του/της εκάστοτε δημιουργού. Κι όμως, υπάρχουν κάποια φωτεινά παραδείγματα συγγραφέων προς μίμηση. Ένας εξ αυτών και ο συγγραφέας Άγγελος Χαριάτης που σε κάθε του πόνημα καταφέρνει και διατηρεί την προσωπική του συγγραφική ταυτότητα, ενώ παράλληλα δύναται να κινηθεί σε αλλιώτικα μονοπάτια και να μας εκπλήσσει με ευχάριστο τρόπο μέσω της όποιας πρωτοτυπίας διακρίνει κάθε του μυθιστόρημα. Για το τρίτο μέρος του αφιερώματος, επέλεξα να σας μιλήσω για το καινούργιο του μυθιστόρημα, με τίτλο ''Σκιές πάνω από το Όρος'', το οποίο κυκλοφόρησε, προσφάτως, από τις εκδόσεις Κύφαντα. Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που το περικλείει μία αίσθηση θρησκευτικού νουάρ/θρίλερ... Ένα επιτυχημένο -κατ'εμέ- πείραμα που αξίζει της προσοχής του αναγνωστικού κοινού. Μα ας τα πιάσω, καλύτερα, από την αρχή...

''Ένα όραμα είναι η αιτία για το ταξίδι του συνταξιούχου ιδιωτικού ερευνητή Ιούλιου Φέρτη στο Άγιο Όρος. Δολοφονίες μοναχών έρχονται να συνταράξουν τα ήρεμα νερά της μονής. Ο Ιούλιος έχοντας ως βοηθούς τον μοναχό Παχούμιο και τον Ηγούμενο αναζητά πέρα από τον δολοφόνο τη δική του αλήθεια. Μια μυστηριακή διαδρομή στο επιβλητικό Άγιο Όρος, στο πνευματικό κέντρο της Ορθοδοξίας, με αθώους και ένοχους." (Από το οπισθόφυλλο)

Είμαι ένας άνθρωπος που έχω δηλώσει την πίστη μου και εξακολουθώ να επιλέγω να διαχωρίζω τη θρησκεία από την εκκλησία, ή, πιο σωστά, από μία συγκεκριμένη μερίδα εκπροσώπων αυτής. Ξεκινώντας την ανάγνωση του παρόντος μυθιστορήματος, ένιωσα ότι επιτέλους θα μπορούσα -έστω και νοερά- να επισκεφθώ το απαγορευμένο για τις γυναίκες (καλά, αυτό χρήζει μεγάλης συζήτησης με δεδομένο τυχόν σκάνδαλα και λοιπά αρνητικά που μπορεί να ''καλύπτονται'' εκεί, τα οποία έχουν διαπραχθεί από άνδρες!) Άγιο Όρος. Η στάση, λοιπόν, του συγγραφέα να τοποθετείται στη θέση του παντογνώστη αφηγητή έμοιαζε λες και μας έδινε τις πληροφορίες πότε με το σταγονόμετρο και πότε με αφθονία με αποτέλεσμα να μας δίνεται η δυνατότητα να μετέχουμε σε αυτό το κυνήγι της αλήθειας και της αποκάλυψης του ενόχου με έναν τρόπο ευφάνταστο που έδινε ένα επιπλέον αίσθημα μυστηρίου κι αγωνίας...

Με λόγια λιτά και ουσιαστικά ο συγγραφέας, για ακόμη μία φορά, επιλέγει μέσα από την υπόθεση του βιβλίου να προσεγγίσει κοινωνικά ζητήματα και να εντάξει ευφυώς -στα πλαίσια της υπόθεσης- τις σκέψεις του γύρω από θέματα που μας απασχολούν λίγο έως πολύ όλους κι όλες, όπως είναι τα γηρατειά και η πίστη, δίχως να υποκύπτει σε μελοδραματισμούς, πομπώδεις σκέψεις περί ζωής και θανάτου, θρησκευτικούς εκφοβισμούς, ή, λοιπά συγγραφικά τεχνάσματα που σκοπό θα είχαν να μας πείσουν για το οτιδήποτε και θα μας έκαναν να στρέψουμε σε λάθος συμπεράσματα το βλέμμα μας...

Αγάπησα την τρωτότητα των δεύτερων προσώπων του βιβλίου που προσπαθούν να ισορροπήσουν μεταξύ της αμαρτίας και της αγιοσύνης υπό το όποιο πρόσχημα της πίστης που μας ''ξεπλένει'' από ενοχές όταν επιδείξουμε ( ; ) την όποια ουσιαστική μεταμέλεια και αναγνώριση των λαθών που πράττουμε ως άνθρωποι θνητοί με όλα όσα καλά, ή, κακά μπορεί να συνοδεύουν την φύση μας. Όμως θα ήταν παράλειψή μου να μη πω δύο λόγια και για τον κεντρικό πρωταγωνιστή. Ένας αντιήρωας τόσο αποστωματικά αληθοφανής με τις όποιες ιδιοτροπίες και σκέψεις των ανθρώπων αυτής της ηλικίας που θέλουν ακόμη να προσφέρουν μα όσο υγιές κι αν παραμένει το μυαλό, η σαρξ μοιάζει να αδυνατεί... Και πάλι, όμως, δεν το βάζει κάτω και αντιστέκεται και με το καυστικό του χιούμορ και την οξυδέρκεια που ακόμη δεν τον έχει εγκαταλείψει γίνεται ένας καλός μας σύντροφος σε αυτό το ταξίδι.

Εν κατακλείδι, το ''Σκιές πάνω από το Όρος'' είναι ένα από εκείνα τα μυθιστορήματα που με τον τρόπο τους μας βάζουν στη διαδικασία να δούμε πίσω από τα όποια προφανή, να σκεφτούμε πολλά και να οδηγηθούμε στα δικά μας συμπεράσματα. Ένα μυθιστόρημα που μου άρεσε πολύ και σας προτρέπω να αναζητήσετε κι εσείς!

Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κύφαντα.

Υ.Γ. Μείνετε συντονισμένοι/ες για το 4ο μέρος του αφιερώματος.