Κρυμμένες ζωγραφιές

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Λίγο τα πολύ καλά λόγια που είχα ακούσει από άλλους/ες αναγνώστες/στριες, λίγο η περιγραφή που του δίνει ο εκδοτικός ως ''ένα άκρως επινοητικό υπερφυσικό θρίλερ", ε δεν ήθελε και πολύ να αισθανθώ ότι πλημμύριζα από αδημονία και έξαψη όταν έφτασε στα χέρια μου το μυθιστόρημα ''Κρυμμένες ζωγραφιές" (Hidden Pictures), που υπογράφει ο συγγραφέας Jason Rekulak (Τζέισον Ρέκουλακ) και κυκλοφορεί στη χώρα μας από τις εκδόσεις Μεταίχμιο σε μετάφραση του κυρίου Γιώργου Μαραγκού. Άραγε, τί μπορεί να υπήρχε πίσω από αυτές τις ασπρόμαυρες κρυμμένες ζωγραφιές; Και κυρίως, τί ρόλο θα έπαιζαν σε όλη την υπόθεση του βιβλίου;

Η παγκοσμίως γνωστή κινεζική παροιμία λέει ότι ''μία εικόνα, χίλιες λέξεις'' και δε θα μπορούσα να μη συμφωνήσω με όλη τη σοφία και ευφυέστατη διαπίστωση πίσω από αυτές τις φαινομενικά απλές λέξεις. Διότι, δε χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη και εξειδικευμένες γνώσεις για να αντιληφθούμε ότι κάθε εικόνα ισοδυναμεί με πάρα πολλές λέξεις που μετουσιώνονται σε σκέψεις, συναισθήματα, πράξεις και λοιπά γεγονότα. Άν και εικόνα όπου μέσω εκείνης αποτυπώνεται μόνο μία στιγμιαία (ή και μη) συνθήκη μας αποκαλύπτει πολλά παραπάνω. Και ξέρετε τί είναι αυτό που της δίνει τέτοια δυναμική; Όχι, απαραιτήτως, η πληθώρα των χρωμάτων που την ''ντύνουν'', μα η χρήση δύο έντονων, αντιφατικών και αλληλοσυμπληρούμενων χρωμάτων του λευκού και του μαύρου. Σαν το ένα να εντείνει την παρουσία του άλλου με αποτέλεσμα εικόνες που μας διαπερνούν σαν τα πιο λεία και κοφτερά μαχαίρια κι αφήνουν ανεξίτηλα πάνω στο μυαλό, στο σώμα και εντέλει στην ψυχή μας τα αόρατα σημάδια τους...

''Η Μάλορι Κουίν μόλις έχει βγει από την απεξάρτηση όταν πιάνει δουλειά ως μπέιμπι σίτερ του πεντάχρονου Τέντι. Ενθουσιάζεται με τη νέα της δουλειά. Έχει δικό της δωμάτιο, καθώς και τη σταθερότητα που τόσο λαχταρά. Δένεται γρήγορα με τον Tέντι, ένα γλυκό, ντροπαλό αγόρι που έχει μονίμως μαζί του το μπλοκ ζωγραφικής και το μολύβι του. Οι ζωγραφιές του είναι συνηθισμένες: δεντράκια, λαγουδάκια, λουλουδάκια.

Μια μέρα όμως ζωγραφίζει κάτι διαφορετικό: έναν άντρα σ’ ένα δάσος να σέρνει το άψυχο σώμα μιας γυναίκας.

Οι δημιουργίες του Τέντι γίνονται όλο και πιο σκοτεινές, και τα ανθρωπάκια του γρήγορα μετατρέπονται σε ρεαλιστικά σκίτσα που υπερβαίνουν κατά πολύ τις ικανότητες ενός πεντάχρονου. Η Μάλορι αρχίζει να αναρωτιέται μήπως πρόκειται για κλεφτές ματιές σε έναν ανεξιχνίαστο φόνο, που ίσως τις στέλνει μια υπερφυσική δύναμη. Παρότι καταλαβαίνει πόσο παράλογη μοιάζει αυτή η σκέψη, η Μάλορι προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τις ζωγραφιές και να σώσει τον Τέντι πριν να είναι πολύ αργά.

«Κάθε βράδυ κάνουμε παρέα» λέει ο Τέντι.

«Κοιμάται κάτω από το κρεβάτι μου και την ακούω που τραγουδάει»." (Από το οπισθόφυλλο)

Ξεκίνησα την ανάγνωση του βιβλίου με μεγάλες προσδοκίες! Είναι αλήθεια ότι αρχικά και μέχρι ένα σημείο έμοιαζε σαν να μην κατάφερνε η υπόθεση να με ''καλύψει'' στο βαθμό που θα επιθυμούσα. Μεταξύ μας, είμαι, πλέον, μία πολύ ψαγμένη κι απαιτητική αναγνώστρια αναφορικά με το τί θέλω από τα βιβλία που διαβάζω, δίχως αυτό να σημαίνει ότι το παρόν βιβλίο είναι κακό! Αντιθέτως, η απλή και ρέουσα γραφή του συγγραφέα μαζί με τον τρόπο που εισάγει το μυστήριο, την αγωνία και την αίσθηση θρίλερ μέσα στην υπόθεση είναι μερικά από τα θετικά στοιχεία του βιβλίου. Και κάπου εκεί ο συγγραφέας επιλέγει να ''πετάξει'' πάνω στο τραπέζι -με συγχωρείτε!- στην εξιστόρηση των γεγονότων τους άσσους που κρατούσε καλά φυλαγμένους μέσα στα μανίκια του για να μας εκπλήξει και να μας κάνει να ανασκουμπωθούμε και να ψάξουμε απαντήσεις σε αυτά τα νέα κι ανατρεπτικά δεδομένα. Ναι, για εμένα, εκεί, άρχισε να γίνεται το ''παιχνίδι'' όλο και πιο ενδιαφέρον!

Ο συγγραφέας έχει ένα ακόμη πλεονέκτημα στη γραφή του. Ξέρει το πώς να ''χτίζει'' τους χαρακτήρες των προσώπων που θα πρωταγωνιστήσουν μέσα στο μυθιστόρημά του. Αρκετά αληθοφανείς -στα πλαίσια της μυθοπλασίας και των όποιων σταθερών αντιλήψεων- σε σχέση με αυτά που οι περισσότεροι/ες θεωρούμε ότι θα έφεραν ως χαρακτηριστικά με δεδομένη την θέση, τις πράξεις, τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους μέσα στην πλοκή. Ναι, πέρα από τη Μάλορι και τον Τέντι, δε βρήκα τον τρόπο να έρθω κοντά με τα άλλα δύο κεντρικά πρόσωπα και να νιώσω κάποια οικειότητα. Ένιωθα σαν να με απωθούσαν εξαιτίας όλης τους της στάσης. Μου εξέπεμπαν το κάτι δήθεν και επιτηδευμένα υποκριτικό/αποκρουστικό. Ε, στην πορεία αντιλήφθηκα το γιατί μου συνέβαινε όλο αυτό. Θα το διαπιστώσετε κι εσείς όταν θα διαβάσετε το βιβλίο.

Θα ήταν παράλειψή μου το να μην αναφερθώ και στις ασπρόμαυρες εικόνες που κοσμούν και εσωτερικά -σε καίρια σημεία- τις σελίδες του βιβλίου. Ίσως το μεγαλύτερο προτέρημα του βιβλίου που το κάνει να ξεχωρίζει και να ''σπάει'' τους κανόνες και να χαράσσει μία δική του μοναδική πορεία. Οι εικόνες είναι εκεί ώστε να μας παραπλανούν και την ίδια στιγμή να μας αποκαλύπτουν. Πάντα με προσοχή και με την απαραίτητη ελευθερία (ή μήπως ήταν καθοδηγούμενη;) ως προς την ερμηνεία τους, όλες οι εικόνες έμοιαζε να έχουν μία κλιμακούμενη ένταση και πορεία που οδηγούσαν τα βήματά μας σε έναν επίλογο που με ικανοποίησε πολύ αφού μου πρόσφερε απαντήσεις και μία άλλη μορφή λύτρωσης. Άραγε, ποιοι/ες θα τολμήσουν να βρουν τις απαντήσεις πίσω από αυτές τις ''Κρυμμένες ζωγραφιές'';

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.