Πέτρα και φωτιά

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

''Πέτρα και φωτιά

σε μια ολέθρια μάχη μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας"

Δεν είμαι θρησκόληπτη, ούτε και αφήνω να ορίζουν τις αποφάσεις και τη ζωή μου τυχόν δεισιδαιμονίες και άλλες λαϊκές προλήψεις, μα για κάποιον ανεξήγητο λόγο, από μικρή ηλικία νιώθω έναν απροσδιόριστο και αναίτιο φόβο προς τις κατάρες. Ειδικά εκείνες που ξεστομίζονται με τόση ευκολία από τα στόματα πολλών ανθρώπων σαν άλλες σφαίρες που ''χτυπούν'' και αφήνουν αόρατες ''τρύπες'' πάνω στα σώματα και στις ψυχές εκείνων που τις δέχονται. Κι αυτές οι πληγές αιμορραγούν τόσο πολύ και δεν παύουν ποτέ να κλείνουν. Λες και δεν υπάρχει ένα ''αντίδοτο''. Μα να επιλέγουν να περιδιαβαίνουν στον αιώνα των αιώνων και να αφήνουν ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους από γενιά σε γενιά. Άλλωστε, θα ακούσετε πολλούς/ες μεγαλύτερους/ες να λένε ότι οι κατάρες κρατούν από επτά έως δώδεκα (αναλόγως με τις πιθανές εκδοχές) γενιές και αλίμονο σε εκείνον/η που θα βρεθεί στο δρόμο του/της ένας άλλος άνθρωπος που να σέρνει στις πλάτες του μία ανάλογη ''κληρονομιά''... Λες και είναι κάτι το μιαρό, κολλητικό και θανατηφόρο.

Οι κατάρες, λοιπόν, και το πώς αυτές δύνανται να παίξουν κομβικό ρόλο στην πορεία της ζωής ενός ανθρώπου είναι ένα μοτίβο που έχει τύχει αρκετές φορές να συναντήσω μέσα στην πλοκή διάφορων λογοτεχνικών έργων που διάβασα. Ναι, μπορεί να μην είναι κάτι το τόσο πρωτότυπο, όμως δεν παύει να μου αρέσει να παρατηρώ τον τρόπο που οι εκάστοτε συγγραφείς καταπιάνονται με αυτό το ζήτημα, τις σκέψεις τους γύρω απ'αυτό, καθώς και το πώς το εντάσσουν μέσα στις πλοκές των έργων τους. Άραγε, τί απαντήσεις αναζητούν; Έτσι και η δημιουργός Μαρία Καλαμίδα, στην πρώτη της συγγραφική ''έκθεση'' στο αναγνωστικό κοινό με το μυθιστόρημά της ''Πέτρα και φωτιά'' (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γραφή) επιχειρεί να προσεγγίσει και να αναδείξει όλα τα παραπάνω μέσα από μία ιστορία οικεία ως προς το άκουσμα και αποτυπωμένη πάνω στο χαρτί με έναν λόγο περιεκτικό, καθαρό και λιτό που μας βοηθά να διαβάσουμε πιο εύκολα το βιβλίο και να μπούμε μέσα στην πλοκή του.

''Άννα και Ιοκάστη. Δύο γυναίκες, μία κατάρα στα χρόνια της τουρκοκρατίας που τις ενώνει στο σήμερα, με φόντο την πανέμορφη Ζαγορά Πηλίου. Έρωτας, προδοσία και η παγίδα του μίσους που σμιλεύει τη μοίρα όσων δαμάζει με τη δύναμή του. Η ιστορία κινείται ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν, δημιουργώντας μία δυνατή σύνδεση μεταξύ των ηρώων του 19ου αιώνα και της σύγχρονης εποχής." (Από το οπισθόφυλλο)

Παρόν και παρελθόν...

Μίσος και έρωτας...

Ευχές και κατάρες...

Και στη μέση όλων αυτών ένας κύκλος που ''απαιτεί'' αίμα μέχρι να βρεθεί εκείνος/η που θα τον ''κλείσει'' οριστικά μία και καλή για πάντα.

Ναι, η συγγραφέας έχει μία όμορφη ιδέα στο μυαλό της και την προσεγγίζει με προσοχή και αγάπη προς το αναγνωστικό κοινό. Σε καμία περίπτωση, δεν επιθυμεί να τρομάξει, ή, να πέσει στην παγίδα του μοιρολατρισμού. Απλώς δείχνει το πόση δύναμη έχουν κάποιες φορές τα λόγια που ξεστομίζουμε πάνω σε μεγάλο πόνο, ή, ευτυχία. Σαν να ορίζουν τις μοίρες των ανθρώπων με τα όποια δικά τους τερτίπια και επιθυμίες...

Η μυθοπλασία συναντά το μεταφυσικό στοιχείο μαζί με εκείνο του ρεαλισμού σε ένα παιχνίδι της λογικής και των προλήψεων. Πρωταγωνιστές σε όλο αυτό το σκηνικό πρόσωπα τόσο αληθοφανή που θα μας κάνουν να αισθανθούμε ποικίλα συναισθήματα και είτε να κατανοήσουμε και να δικαιολογήσουμε τις πράξεις τους είτε να μην μπορέσουμε να τους/τις συγχωρήσουμε. Βέβαια, καλό θα είναι, προτού να κρίνουμε έναν άνθρωπο, να σκεφτούμε το τί έχει συμβεί και έχει γίνει έτσι. Αλλά και πάλι, από κει και πέρα, όλοι κι όλες είμαστε υπεύθυνοι/ες για τις επιλογές μας. Κι όλα αυτά θα τα βρούμε μέσα στην υπόθεση του βιβλίου που ενώ ξεκινά με πιο αργούς ρυθμούς και με μία εύστοχη -κατ'εμέ- παράλληλη αφήγηση σε παρόν και παρελθόν, έπειτα επιταχύνει οδηγώντας μας σε έναν επίλογο που με ικανοποίησε και ολοκλήρωσε όμορφα την παρούσα ιστορία.

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γραφή.