Πόσες φορές κατέφυγες στην τροφή όχι γιατί πεινούσες, αλλά γιατί πονούσες; Όταν η ψυχή πονά, το σώμα συχνά γίνεται ο αποδέκτης. Και το φαγητό ο παρηγορητής. Αν έχεις παλέψει χρόνια με τη σχέση σου με την τροφή και το σώμα σου, αν έχεις αισθανθεί την τροφή ως παρηγοριά, καταφύγιο ή απόδραση, τότε αυτό το βιβλίο γράφτηκε για σένα.
Δεν αρκούν συμβουλές και προγράμματα διατροφής όταν το πρόβλημα δεν είναι απλώς στο πιάτο, αλλά βαθιά ριζωμένο μέσα μας. Γιατί η υπερφαγία δεν είναι αδυναμία· είναι κραυγή. Είναι μνήμη. Είναι τραύμα.
Η Νικολίνα Δανιηλίδου, μέσα από την πολυετή εμπειρία της στην ψυχολογία και τις διατροφικές διαταραχές, ρίχνει φως σε έναν σιωπηλό δεσμό: αυτόν ανάμεσα στο τραύμα και την τροφή. Χωρίς ενοχές, χωρίς διδακτισμό, μας προσφέρει κατανόηση, ανακούφιση και, κυρίως, ελπίδα.
Όταν η υπερφαγία έχει βαθιές ρίζες, τότε η τροφή δεν είναι η αιτία — είναι το σύμπτωμα. Εκφράζεται στην τροφή, αλλά οι ρίζες του ζητήματος βρίσκονται αλλού.
Για πρώτη φορά στην ελληνική βιβλιογραφία, ένα βιβλίο δίνει λόγο και σημασία σε αυτό που πολλές φορές δεν ειπώθηκε ποτέ. Η σχέση μας με το φαγητό γίνεται καθρέφτης της σχέσης μας με τον εαυτό μας.
Διάβασε το βιβλίο αυτό, αν είσαι έτοιμος όχι απλώς να αλλάξεις διατροφικές συνήθειες, αλλά να γιατρέψεις τις πληγές που σε κρατούν δέσμιο.
| 
Reviewed by Dominica
on
Ιουνίου 20, 2025
Rating:
Δεν υπάρχουν σχόλια: