Διαβάζοντας ένα απόσπασμα από το διήγημα «Ανάφης Νόστος» (Ακατάσχετη Ψυχορραγία, Εκδ. Ελκυστής, 2025)

Τίτλος: Ακατάσχετη Ψυχορραγία

Συγγραφέας: Άρης Παχής

Εκδόσεις: Ελκυστής 

Απόσπασμα από το διήγημα «Ανάφης Νόστος»

Άει στον κόρακα, μου ’φαγες την ψυχή! Σε σιχάθηκα! Με ξεγέλασες, που να σε πάρει ο διάβολος! Και σε πήρε, πάλι καλά να λέω, γιατί εσύ στον Παράδεισο σιγά μην μπήκες. Βουρ για Κόλαση θα έφυγες, με τέτοιον σκατοχαρακτήρα που ’χες!

Αχ βρε μάνα μου, πού ’σαι, βρε μανούλα μου; Πώς τ’ άφησες κι έγινε να με πάρει αυτός ο ανεπρόκοπος; Πώς σου ξέφυγε εσένα τέτοιο πράμα; Όλοι στη γειτονιά σε είχαν για γυναίκα ατσίδα. Μοναχή σου μεγάλωσες τέσσερα παιδιά, δίχως αντρικό χέρι να σε βοηθά, δίχως ώμο συγγενικό να κλάψεις.

Πού ’ναι μωρέ το φυλαχτό; Πού το έχω βολέψει; Σου έχω πει, ρε μάνα. Όποτε σε φέρνω στο στόμα μου, αρπάζω το φυλαχτό που μου είχες δώσει πριν με διώξεις. Ναι, εκείνο λέω. Με τα κοκκινούλια κρόσσια στην άκρη. Κάθε φορά που σου μιλώ σ’ το επισημαίνω. Μη νομίζεις πως δεν το ’χω εκτιμήσει το δώρο που μου έκανες. Κι ας μου την έφερες κι εσύ πισώπλατα. Σε κατηγορώ συνέχεια και μετά με πιάνουν μαύρες τύψεις. Κυρίως σαν πέφτω κι ακουμπώ στο μαξιλάρι, να κλείσουν τα ματάκια μου να βγει κι αυτή η νύχτα. Τι έφταιγες κι εσύ; Σωτήρα έψαχνες και τι σωτήρας ήρθε! Λύκος με μαλλί προβάτου.

Τι γυρεύω εγώ δω πέρα, μου λες; Δε μιλάς τώρα. Μια χαρά σου ’κατσε! Αποδήμησες και γλίτωσες από ευθύνες και σκοτούρες. Ούτε απαντήσεις να δώσεις, ούτε χρέη ηθικά να ξεπληρώσεις. Τόσα χρόνια εδώ, ξοδεύτηκε η ζωή μου, σ’ αυτήν την παλιοχώρα.

«Θα την πάρω απάνω στη Γερμανία. Να κάνουμε λεφτά, να την έχω βασίλισσα!» έλεγε το τομάρι.

Κι εσύ, όταν είδες πως δε σ’ έπαιρνε πια, με ορμήνευες να κρατώ το στόμα μου κλειστό. Γιατί το ξανασκέφτηκες κι είπες αυτή θα ήταν η μοναδική ευκαιρία μου να φύγω απ’ τη φτώχεια κι απ’ την αφαγιά. Παρά τα κλάματα και τα παρακάλια να μη με δώσεις σε εκείνον, εσύ όλο και με έσπρωχνες να φύγω.

Μια χαρά βολευόμουν με το ψωμάκι και τις ντοματούλες, που λέει ο λόγος δηλαδή. Δε με αγαπούσες, νόμιζα, ρε μάνα. Και το πίστευα σαν την πίστη που έχω στον Μεγαλοδύναμο. Που κι αυτός, πανάθεμά Τον, τις νύχτες που έκλαιγα εδώ στα ξένα, γυρνούσε αλλού το κεφάλι του το ξερό. Μη με δει και μη μ’ ακούσει, λες κι εγώ ψυχούλα δεν είχα. Ποτέ δεν εννόησα πως δεν υπάρχει πάνω από μας. Αλλά ξεδιαλέγει ο άτιμος. Που θα δώσει αγάπη με τη σέσουλα και που θα δώσει τόση δα, σαν το κεφάλι της καρφίτσας.

Μωρέ μικρή παιδούλα ήμουν, βρε μάνα, πού πήγες και με δώρισες; Δεκατριών χρονών, ούτε τρίχες δεν είχαν ξεφυτρώσει στο μουνί μου κι ήρθε ο άλλος φάντης μπαστούνι στο σπιτικό μας και με πήρε, ο ανώμαλος! Εκείνος ετοιμαζόταν να πατήσει τα σαράντα, τι μ’ ήθελε εμένα, άβγαλτο κορίτσι, να με πάρει μαζί του; Σου έχω θυμό, μάνα. Κι ας πάνε χρόνοι που ’σαι στο χώμα. Η φωτιά με καίει ακόμα στα στήθια. […]

Η συνέχεια στο βιβλίο...

Περίληψη:

Άνθρωποι που βρίσκονται σε αδιέξοδο, άνθρωποι που κακοποιούνται, άνθρωποι που αυτοκαταστρέφονται. Όταν κάτι είναι έτοιμο να τους καταβροχθίσει, είτε από μέσα τους είτε από τον έξω κόσμο, δεν μπορούμε παρά να μιλήσουμε για διηγήματα πόνου.

Μια συλλογή διηγημάτων ανθρωποκεντρική, που ψυχογραφεί και κοιτάζει την ανθρωπότητα κατάματα, χωρίς κανένα ταμπού και καμία υπεκφυγή. Οι αναγνώστες που είναι έτοιμοι να βυθιστούν στο σκοτάδι της ύπαρξης θα βιώσουν σε αυτή την ψυχορραγία των χαρακτήρων οδυνηρές αλήθειες, καθώς και το δώρο του πόνου, του απαραίτητου υλικού που, αν χρησιμοποιηθεί κατάλληλα, μια ζωή χτίζεται ξανά. Κι αυτή την φορά, πάνω σε πιο σθεναρά θεμέλια. Ποιος, λοιπόν, θα επιλέξει τον τοίχο του να σπάσει; Ποιος θα στρέψει το βλέμμα του ψηλά, βαθιά ανάσα για να πάρει;

*Τα πνευματικά δικαιώματα τόσο της εικόνας του εξωφύλλου όσο και του άνωθεν αποσπάσματος ΔΕΝ ανήκουν στο blog, αλλά αποκλειστικά στο συγγραφέα και στον εκδοτικό οίκο.

**Το απόσπασμα δημοσιεύεται κατόπιν συνεννόησης και συναίνεσης του συγγραφέα.