Άρωμα Λουίζας

 


Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)


    Έχετε συνδυάσει αρώματα καί μυρωδιές με αναμνήσεις καλών,ή,κακών στιγμών,πρόσωπα καί τόπους; Εγώ ναι! Δεν είναι,άλλωστε,λίγες οι φορές που ένα άρωμα θα ''γαργαλήσει'' την όσφρησή μου καί αυτόματα θα ξεπηδήσουν στο μυαλό μου εικόνες του παρελθόντος καί θα με κατακλύσουν με όμορφα συναισθήματα,θα με γυρίσουν -έστω καί νοερά- πίσω στον χρόνο καί θα κρατήσουν αθάνατα στην μνήμη μου ό,τι έχω αγαπήσει ακόμα κι αν πια μπορεί να τα έχω αποχωριστεί. Ίσως να με θεωρήσετε υπερβολική με αυτό που θα σας πώ αλλά υπάρχουν φορές που αναζητώ αυτές τις μυρωδιές για να με γαληνέψουν,να μου δώσουν δύναμη κι έμπνευση,ή,να με αποφορτίσουν από τις όποιες τυχόν δυσκολίες της καθημερινότητας. Όπως,ακριβώς,συμβαίνει καί με την ανάγνωση βιβλίων. Έχουν μόνο θετική επίδραση επάνω μου.

   Από τις εκδόσεις Μίνωας κυκλοφόρησε πρόσφατα το τρίτο βιβλίο της συγγραφέως Βίκυς Μωραγιάννη με τίτλο ''Άρωμα Λουίζας'' καί σήμερα έχω την χαρά να σας το παρουσιάζω μέσα από το blog μου. Πρόκειται για ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που κάπως ξεφεύγει από τις νόρμες που ακολουθούν τα βιβλία του συγκεκριμένου είδους,αφού διανθίζεται από λεπτές αποχρώσεις ευφυούς χιούμορ καί μίας γενικότερης γλυκειάς κι ελπιδοφόρας αίσθησης,αποβάλλοντας από πάνω του ένα αυστηρό,ίσως καί συντηρητικό,ύφος. Για να μην παρεξηγηθώ,να διευκρινίσω πως δεν έχουμε να κάνουμε με ένα σαχλό κι ανούσιο κείμενο. Απλά η συγγραφέας καταφέρνει καί ''κοινωνεί'' στο αναγνωστικό κοινό αυτά που επιθυμεί χωρίς να βαρύνει το κλίμα,ή,να κάνει επίκληση στο συναίσθημα με εκβιαστικό τρόπο. Μην έχοντας διαβάσει κατά το παρελθόν τα άλλα δύο έργα της,ήταν φυσικό κι επόμενο να ένιωθα μία έξαψη για το τι θα συναντούσα μέσα στις σελίδες του βιβλίου κι αν εντέλει έμενα ικανοποιημένη απο την πένα της συγγραφέως. Το έπιασα κι εγώ με αποφασιστικότητα στα χέρια μου κι αφέθηκα να με παρασύρει το άρωμα της λουϊζας...

    ''Άρωμα Λουϊζας'' ο τίτλος του βιβλίου καί μην μου πείτε πως από το άκουσμα κιόλας,δεν σας περιβάλλει αυτή η μυρωδιά,γιατί δεν θα σας πιστέψω. Ποιός/α να το έλεγε καί να το πίστευα πως θα αρκούσε μόνο ένας τίτλος βιβλίου για να ''γεμίσει'' χρώματα κι αρώματα ο χώρος! Να,όμως,που έγινε! Βρήκα ευρηματική την κίνηση της συγγραφέως να προβεί στο λογοπαίγνιο του ονόματος της κεντρικής πρωταγωνίστριας,της Λουίζας (όπως καί της αγαπημένης της γιαγιάς),με την ονομασία του αρωματικού φυτού. Είναι αυτό που σας ανέφερα στον πρόλογό μου. Όταν μία μυρωδιά έρχεται καί ταυτίζεται με ένα αγαπημένο πρόσωπο. Σαν να το καθιστά παρόν κι αθάνατο για πάντα... 

  ''Τα πάντα στη ζωή της Λουίζας μοιάζουν να καταρρέουν. Στα είκοσι επτά της, η δουλειά της στο Λονδίνο δεν έχει καμιά προοπτική, η προσωπική της ζωή βρίσκεται σε τέλμα, ενώ οι σχέσεις με την οικογένειά της είναι δύσκολες και ψυχρές. Η λατρεμένη της γιαγιά, εκείνη που τη μεγάλωσε, εκείνη που της έδειξε κάθε ομορφιά σε αυτό τον κόσμο, χτυπημένη τα τελευταία χρόνια από τη νόσο του Αλτσχάιμερ, δεν την αναγνωρίζει πια. Όλα όσα ονειρεύτηκε κάποτε μοιάζουν εντελώς ανέφικτα… Απογοητευμένη και έχοντας αποδεχτεί την κατάσταση, καταλήγει να ζει μέσα στην απραξία και την απάθεια, παρατηρώντας τη ζωή της σαν απλός θεατής. Μέχρι που η είδηση του θανάτου της γιαγιάς της θα τη βγάλει από τον λήθαργο και θα δώσει το έναυσμα για ένα ντόμινο απίστευτων γεγονότων που θα φέρουν στη ζωή της τα πάνω κάτω. Θα επιστρέψει εσπευσμένα στην Αθήνα μετά από πολύ καιρό και θα ανοίξει την πόρτα σ’ έναν κόσμο όπου το γέλιο και το δάκρυ, η αλήθεια και η γλυκιά ψευδαίσθηση θα μπλεχτούν με τον πιο υπέροχο, παράδοξο τρόπο. Μπορεί ένα χαμένο ημερολόγιο από το παρελθόν να τη βοη­θήσει να βρει τον δρόμο της; Και τι ρόλο θα παίξει στην αναζήτηση αυτή ένας γοητευτικός ντετέκτιβ;'' (Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Η συγγραφέας,με βάση την προσωπική ιστορία της αγαπημένης της γιαγιάς που έπασχε από τη νόσο του Αλτσχάιμερ καί έφυγε από τη ζωή,εμνέεται μία ιστορία προσιτή καί άκρως συγκινητική. Μία ιστορία που βρίσκει πρόσφορο έδαφος στις ψυχές των αναγνωστών/στριων καί περισσότερο εκείνων που έχουν ζήσει κάτι παρόμοιο στη δική τους οικογένεια. Προσέξτε! Δεν μοιρολατρεί,ούτε κάθεται να υπεραναλύει το πως η ασθένεια επηρέασε την γιαγιά. Προσπαθεί καί εντέλει πετυχαίνει να δώσει μία ιστορία όπου ναι μεν αναφέρεται στην απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου αλλά καί το πως αυτή μπορεί να γίνει αφορμή για να δούμε αν είμαστε,ή όχι πραγματικά ευτυχισμένοι/ες με όσα έχουμε στη ζωή μας κι ότι το τέλος μπορεί να θεωρηθεί ως μία νέα αρχή. Γιατί πολλάκις οι άνθρωποι δεν εκτιμάμε,ή,επιθυμούμε παραπάνω από όσα έχουμε καί το κυριότερο πως δυνάμεθα να κάνουμε πολλά παραπάνω αλλά αρκεί να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας. Ναι,η απώλεια αγαπημένων ανθρώπων είναι από τα χείριστα που μπορούν να συμβούν στην ζωή μας. Ναι,ο πόνος δεν παύει να υφίσταται μα με το πέρασμα του χρόνου ίσως καί να ''λειαίνει''. Σε καμία περίπτωση,βέβαια,αυτό δε συνεπάγεται πως παύουμε να αγαπάμε τους ανθρώπους μας. Η αγάπη δεν είναι φθαρτή όπως το σώμα. Η αγάπη είναι αιώνια σαν την ψυχή.

    Βρήκα άκρως αρεστή την φρεσκάδα που διακρίνει την πένα της συγγραφέως. Τις καθαρές γραμμές που ακολουθεί η γραφή της. Το όχι επιτηδευμένο αλλά οικείο λεξιλόγιο. Την αποφυγή βερμπαλισμών,κουραστικών επαναλήψεων καί άλλων συγγραφικών τρικ που θα έκρυβαν επιμελημένως τυχόν λάθη,ή,άλλες αστοχίες. Με έπεισε με την ουσία των λεγομένων της. Με πλημμύρισε από συναισθήματα καί σκέψεις. Μίλησε στην ψυχή μου για την αξία της οικογένειας,της φιλίας,τον έρωτα,την αδερφική αγάπη,την γονεϊκή αγάπη καί την μοναδική σχέση ανάμεσα σε μία εγγονή καί τη γιαγιά της. Δεν είναι όλες οι σχέσεις το ίδιο. Καθεμία είναι ξεχωριστή καί μας προσφέρει κάτι το διαφορετικό καί τίποτα δε δύναται να την αντικαταστήσει. Θα έμοιαζε σαν οι άνθρωποι να μην ήταν αναντικατάστατοι αλλά αναλώσιμοι. Κάτι που δεν συμβαίνει.

   Στο πρόσωπο της νεαρής πρωταγωνίστριας,της Λουϊζας,είχα την αίσθηση πως έβλεπα τη συγγραφέα,εάν καί δεν την γνωρίζω προσωπικά,ούτε την έχω συναντήσει ποτέ από κοντά. Αντιλήφθηκα την αγάπη της για την γιαγιά της,το θέατρο καί την δουλειά της. Την αισθάνθηκα δικό μου άνθρωπο. Πόνεσα με την απώλειά της. Χάρηκα με την ευτυχία της. Θέλησα το καλύτερο για εκείνη καί δεν το κρύβω πως επιτρέποντάς μας να δούμε βαθειά μέσα στην ψυχή της,την εκτίμησα ως άνθρωπο. Γιατί καί οι συγγραφείς είναι κανονικοί άνθρωποι σαν εμάς,με συναισθήματα καί σκέψεις.

    Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου θεωρώ τον εαυτό μου πλήρη από συναισθήματα καί θετικές σκέψεις. Ναι,έλαβα ακόμη ένα σημαντικό μάθημα για τη ζωή μου καί είμαι,πλέον,πιο ''πλούσια'' σε γνώσεις. Μα το κυριότερο όλων είναι πως νιώθω τυχερή που έφτασε στα χέρια μου αυτό το ''διαμαντάκι'' που κατέκλυσε με άρωμα λουίζας την ψυχή μου. Αναζητήστε το κι εσείς. Πραγματικά αξίζει της προσοχής σας.

                                                              Καλά σας αναγνώσματα!


ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΒΙΚΥ ΜΩΡΑΓΙΑΝΝΗ


ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΜΙΝΩΑΣ









Άρωμα Λουίζας Άρωμα Λουίζας Reviewed by Dominica on Μαρτίου 23, 2021 Rating: 5

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Εικόνες θέματος από sndr. Από το Blogger.