Φονικά συμπλέγματα

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

    Ο συγγραφέας Έκτορας Απέργης,ευρέως γνωστός στους κύκλους του αναγνωστικού κοινού μέσα από τα δύο προσωπικά του έργα,επανέρχεται δυναμικά με το νέο -τρίτο κατά σειρά- αστυνομικό του μυθιστόρημα,με τίτλο ''Φονικά συμπλέγματα'',που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υδροπλάνο. Ένα μυθιστόρημα που με έπεισε πως έπρεπε να το διαβάσω από το πρώτο,κιόλας,άκουσμα του τίτλου του. Δεν χρειαζόμουν κάτι παραπάνω. Απλώς επιθυμούσα να λύσω το μυστήριο που κρυβόταν πίσω από αυτόν. Όπως,άλλωστε,θα έχετε αντιληφθεί,μου αρέσει πολύ αυτό το ευφυές ''παίδεμα'' του μυαλού μου που συνδέεται με τον εκάστοτε τίτλο του βιβλίου που διαβάζω. Στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτά τα φονικά συμπλέγματα για κάποιον λόγο οδήγησαν συνειρμικά την σκέψη μου σε άλλα μονοπάτια καί δη στο γνωστό ''οιδιπόδειο σύμπλεγμα'' καί το αντίστροφό του ''σύμπλεγμα της Ηλέκτρας''. Κι όμως,δεν μπορούσα να βρω μια φανερή,ή μη συσχέτιση μεταξύ των. Μήπως θα έπρεπε να αφήσω την σκέψη μου πιο ελεύθερη καί να το δω απαλλαγμένο από αυτό που είχα ως δεδομένο καί να ξεκινούσα να χαράσσω την πορεία μου πάνω σε μια λευκή σελίδα;

   Θεωρώ πως όλοι οι σώφρονες,πολιτισμένοι άνθρωποι συμφωνούμε πως η διαφορά μας από τα άγρια θηρία είναι η λογική. Η αυτοδικία δεν είναι τρόπος επίλυσης των όποιων προβλημάτων. Η δικαιοσύνη καί οι επίσημοι φορείς της έχουν την νόμιμη δικαιοδοσία ώστε να επιβάλλουν τις πρέπουσες τιμωρίες στους ενόχους. Ναι,το ξέρω πως υπάρχουν καί εκείνες οι περιπτώσεις που η τιμωρία του/της εκάστοτε ενόχου δεν φαίνεται να ικανοποιεί στον βαθμό που πρέπει τόσο τα θύματα,τους συγγενείς τους,όσο καί στο σύνολό της την κοινή γνώμη. Κι έρχομαι να σας ρωτήσω. Ποιος/α δεν θα κατανοήσει -όσο είναι αυτό εφικτό- ένα οποιοδήποτε θύμα,ή,τον γονιό ενός θύματος που έχει χάσει το παιδί του με τόσο άδικο τρόπο καί αποφάσισε να τιμωρήσει,με τον μόνο για εκείνον ενδεδειγμένο τρόπο,τον/την ένοχο; Εγώ είμαι κατά της όποιας μορφής βίας,αλλά μπαίνοντας,έστω καί λίγο,στην θέση αυτών των ανθρώπων,φτάνω στο σημείο να δικαιολογώ εν μέρει τις πράξεις τους,παρ'όλο που ξέρω πως δεν είναι σωστές. 

   "«Πούλησες την ψυχή σου στον Διάολο. Έγινες ακριβώς ό,τι μισούσες. Το παρελθόν είναι ένας αγριότοπος φρίκης. Δεν έπρεπε να κοιτάξεις πίσω! Κι όμως, αρνήθηκες τη νέα σου ζωή. Ίσως, τελικά, μέσα σου κοιμόταν ένα θηρίο από εκείνη την αποφράδα νύχτα… Ένα θηρίο που θρεφόταν από κάθε σου υγιή σκέψη. Και τώρα, απλώς έχει ξυπνήσει…» Ένα αποτρόπαιο έγκλημα οικογενειακής βίας. Ο βιασμός ενός μικρού κοριτσιού. Μια στιγματισμένη ψυχή… Τριάντα δύο χρόνια μετά, τέσσερις άνθρωποι δολοφονούνται βάναυσα. Το Κακό επιστρέφει με διαφορετικό προσωπείο… Κατερίνα Σβορώνου και Σταύρος Αζακάς. Ποιο μυστικό ενώνει τις ζωές τους; Ποια αλήθεια θα τους χωρίσει; Είναι ικανή η δύναμη της αγάπης να τους δώσει μια δεύτερη ευκαιρία; «Ποια ελπίδα σ’ οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη; Ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού; Πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι…» Θες πραγματικά να βρεις αυτό που πάντα θεωρούσες χαμένο; Η μοίρα, σαν αράχνη, υφαίνει τον ιστό μιας ιστορίας που ξεπερνά κάθε φράγμα λογικής…" (Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Η εξιστόρηση των γεγονότων ξεκινά με μία ανατριχιαστική εικόνα καί δύο τραγικά γεγονότα που σημάδεψαν την μετέπειτα πορεία της ζωής δύο εκ των προσώπων της υπόθεσης. Ο συγγραφέας,αν καί επιλέγει να μας ''πετάξει'' στα βαθειά στην αρχή,ύστερα μας φέρνει στο παρόν των πρωταγωνιστών όπου όλα μοιάζουν ξεχασμένα. Ή μήπως όχι; Είχε φτάσει,πλέον,το πλήρωμα του χρόνου όπου όλα θα βγουν στην επιφάνεια καί τα ένοχα μυστικά θα έρθουν στο φως,απαιτώντας απαντήσεις καί λύτρωση... Θα αντέξουν,ή,θα λυγίσουν μπροστά στο βάρος των αποκαλύψεων οι ήρωες καί οι ηρωϊδες του βιβλίου; Ο συγγραφέας μοιάζει να είναι δεινός γνώστης της ανθρώπινης ψυχολογίας καί στηρίζεται εκεί πάνω για  να ''παίζει'' τόσο με τους ήρωες καί τις ηρωϊδες,όσο καί με εμάς τους αναγνώστες καί τις αναγνώστριες,περνώντας μας -μεταφορικά- από σαράντα κύματα μέχρι να δοθούν οι τελικές απαντήσεις. Ο λόγος του συγγραφέα είναι μεστός,γρήγορος καί μας παρασύρει σε ένα αγωνιώδες κυνηγητό της αλήθειας καί τιμωρίας του ενόχου/των ενόχων. Προσφέρει δε,το απαραίτητο σασπένς καί μυστήριο,τις καίριες ανατροπές καί ένα διαρκές ερωτηματικό πλανάται στον αέρα,για το πότε θα κλείσει εντέλει αυτός ο κύκλος καί με ποιον τρόπο. Προσωπικά βρήκα το κείμενο καλογραμμένο καί ευκολοδιάβαστο με αγαπημένο μου στοιχείο την αληφοθάνεια των ηρώων καί των ηρωϊδων μέσα στα πλαίσια της μυθοπλασίας. 

   Ενδοοικογενειακή βία,αίσθηση καθήκοντος,έρωτας,τάσεις εκδίκησης,αδελφική αγάπη,συναδελφική αλληλεγγύη καί προφύλαξη,με κάθε κόστος,του ό,τι θεωρείται αγαπημένο καί ιερό είναι οι βασικοί πυλώνες πάνω στους οποίους θα στηριχθεί ο συγγραφέας καί θα ξεδιπλώσει την πλοκή πάνω στο χαρτί. Εν κατακλείδι,μιλάμε για ένα πολύ ενδιαφέρον αστυνομικό μυθιστόρημα που με ικανοποίησε πολύ καί γέμισε ευχάριστα τον χρόνο μου. Αναζητήστε το!

Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΕΚΤΟΡΑΣ ΑΠΕΡΓΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ