Η θυσία

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Η λέξη ''θυσία'' δύναται να λάβει πολλές έννοιες από εμάς τους ανθρώπους. Τη χρησιμοποιούμε, δίχως φειδώ, για να τονίσουμε τα λεγόμενα και κυρίως τις πράξεις μας, που ως σκοπό έχουν να πείσουν για τις όποιες προθέσεις κι επιθυμίες μας τους άλλους ανθρώπους γύρω μας, οι οποίοι/ες είτε μπορεί να σχετίζονται με τις όποιες θυσίες από μεριάς μας είτε όχι. Όμως, ποια μπορεί να θεωρηθεί η σημαντικότερη κι ανώτατη πράξη θυσίας ώστε να γίνει πηγή έμπνευσης και να μετουσιωθεί σε μία ιστορία μυθιστορήματος στα χέρια ενός δημιουργού; Και πόσω μάλλον, να είναι τέτοιου μεγέθους με αποτέλεσμα να γίνει ο τίτλος σε ένα ανάλογο μυθιστόρημα; Δεν είναι κανένας γρίφος! Πολύ καλά καταλάβατε! Το βιβλίο που διάβασα και για το οποίο σας μιλώ σήμερα είναι το νέο αστυνομικό μυθιστόρημα του συγγραφέα Henrik Fexeus (Χένρικ Φεξίους), με τίτλο ''Η θυσία" (Offerdjuret), το οποίο κυκλοφόρησε, προσφάτως, στη χώρα μας από τις εκδόσεις Μεταίχμιο σε μετάφραση της κυρίας Αγγελικής Νάτση.

Άν κι αγαπώ να διαβάζω έργα αστυνομικής λογοτεχνίας, δεν έχω κρύψει ότι η αναγνωστική μου εμπειρία γύρω από τη σκανδιναβική λογοτεχνία (πιο συγκεκριμένα, του εν λόγω είδους) είναι κάπως πιο περιορισμένη. Προφανώς και δεν έχει να κάνει με καμία τάση σνομπισμού από μεριάς μου, αλλά είναι θέμα απλών και τυχαίων συγκυριών. Χαίρομαι, λοιπόν, πολύ όταν μου δίνεται η ευκαιρία να διευρύνω, έστω κι έτσι, τους αναγνωστικούς μου ορίζοντες γύρω από μία πολύ θελκτική -για μένα- κατηγορία βιβλίων. Πρώτη, λοιπόν, επαφή με την πένα του συγγραφέα και ένιωθα ένα πολύ δελεαστικό ''γαργάλημα'' της σκέψης μου για το τί θα συναντούσα μέσα στις σελίδες του βιβλίου. Βλέπετε, άνθρωπος είμαι κι επηρεάζομαι από την εικόνα και τον τίτλο του εκάστοτε βιβλίου, ως ένα βαθμό, κι αυτό πάντα παίζει ρόλο στο πώς ξεκινάω την ανάγνωση...

''Ο τριανταπεντάχρονος προγραμματιστής Ντάβιντ Λουντ ζει μια ήσυχη, μοναχική ζωή, η σχέση του με τη μητέρα του είναι ανύπαρκτη και επισκέπτεται τακτικά τον ψυχολόγο του. Η ηρεμία του διαταράσσεται όταν μια άγνωστη επικοινωνεί μαζί του και ισχυρίζεται ότι έχει πληροφορίες για την παιδική του ηλικία και θέλει να τον συναντήσει.

Ο Ντάβιντ προσπαθεί να αγνοήσει το μήνυμα, επειδή όμως δεν έχει αναμνήσεις από τα πρώτα δώδεκα χρόνια της ζωής του, υποκύπτει στην περιέργεια και απαντά.

Όταν η γυναίκα εξαφανίζεται ξαφνικά, ο Ντάβιντ γίνεται ο βασικός ύποπτος για την εξαφάνισή της, ενώ ταυτόχρονα κάποιος τον κυνηγά, μαζί με όσους νοιάζεται. Το ρολόι μετράει αντίστροφα κι εκείνος πρέπει να μάθει πώς συνδέονται όλα αυτά με τις δικές του χαμένες παιδικές αναμνήσεις. Στη σκιά μιας δεκαετίας γεμάτης σκοτεινά μυστικά και μιας χαμένης παιδικής ηλικίας, κρύβονται ισχυροί παίκτες που είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να μην αποκαλυφθεί η αλήθεια. Ποιος είναι ο Ντάβιντ Λουντ και γιατί του έκλεψαν τα παιδικά του χρόνια;" (Από το οπισθόφυλλο)

Δεν είμαι εξοικειωμένη με τον τρόπο σκέψης και γραφής όλων των ξένων δημιουργών κι αυτό συνεπάγεται να χρειάζομαι κάπως περισσότερο χρόνο και χώρο για να ''προσαρμοστώ'' και να βρω τα όποια πατήματά μου μέσα στο γενικότερο κλίμα της ανάγνωσης του παρόντος έργου. Από την άλλη, αυτό δεν λειτούργησε ποτέ ως τροχοπέδη! Αντιθέτως, με έκανε να πεισμώσω και να επικεντρωθώ ακόμη παραπάνω στα όσα διάβαζα και να προσπαθήσω -όσο είναι κάτι τέτοιο εφικτό- να βάλω τον εαυτό μου στη θέση των προσώπων που θα πρωταγωνιστήσουν στην παρούσα ιστορία. Εστίασα στην ιστορία κι άφησα στα πρόσωπα να μου την αφηγηθούν... 

Καθ'όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης, από την αρχή έως και το τέλος, είχα την αίσθηση ότι ο συγγραφέας παίζει με τα νεύρα και την αντοχή μας. Κι όχι! Δεν το λέω με καμία κακή έννοια. Θεωρώ ότι ο συγγραφέας γνωρίζει πολύ καλά την ανθρώπινη ψυχολογία και σκέψη, όπως και τον τρόπο να αρέσκεται να ''παίζει'' ένα οξυδερκές παιχνίδι, σαν άλλη γάτα με το ποντίκι, μεταξύ εκείνου και των προσώπων του έργου του και κατ'επέκταση το αναγνωστικό κοινό. Οι πληροφορίες μοιάζει σαν να μας δίνονται με το σταγονόμετρο κρατώντας αμέριστη την προσοχή μας και εντείνοντας έτσι ακόμη παραπάνω την όποια αγωνία και το σασπένς...

Θα μου πείτε ότι κάτι τέτοιο αναμένουμε από τα βιβλία που ανήκουν στο εν λόγω είδος και θα συμφωνήσω μαζί σας. Μα υπάρχουν εκείνα τα χαρακτηριστικά που με έχουν προβληματίσει (με την καλή έννοια) σχετικά με το παρόν έργο. Αρχικά αυτή η αίσθηση περί παντελούς απουσίας συναισθημάτων, καθώς και μία αποστασιοποίηση αναφορικά με την εξιστόρηση όλων των γεγονότων που θα λάβουν χώρα μέσα στην υπόθεση. Άραγε, έχουμε χάσει την αίσθηση του να νιώθουμε χαρά, ή, πόνο; Απογοήτευση, ή, λαχτάρα; Όπως και λοιπά συναισθήματα (βλέπε φόβο); Ή είναι ένας τρόπος του συγγραφέα ώστε να μας βοηθήσει να δούμε πιο καθαρά τα γεγονότα και να μην υποκύψουμε στην όποια πλάνη του θυμικού; 

Ένοχα μυστικά (οικογενειακά και μη) του παρελθόντος, μνήμες που έρχονται στην επιφάνεια μαζί με τις όποιες συνέπειες, ανάγκη για αποκατάσταση της αλήθειας, αίσθημα εκδίκησης, αλλά και ματαιότητας, σκοτάδι της ανθρώπινης φύσης μαζί με την όποια στρεβλή άποψη περί ηθικής, καθώς και αρκετά ακόμη κοινωνικά ζητήματα θα μας απασχολήσουν μέσα από το παρόν αστυνομικό θρίλερ. Ένα θρίλερ, όμως, που δεν προκύπτει, απαραιτήτως και πάντα, χάρη σε αιμοσταγείς θύτες και σοκαριστικές σκηνές εγκλημάτων, αλλά βασίζεται στο ψυχολογικό κομμάτι και την επίδρασή του πάνω στο αναγνωστικό κοινό. Αυτό που διεισδύει τόσο αθόρυβα και δίχως να το αντιληφθούμε μέχρι να έρθει η στιγμή που θα μας κατακλύσει... Κι εν προκειμένω, μιλάμε για εκείνη τη θυσία που θα επηρεάσει ζωές πολλών και με ποικίλους τρόπους... Ποιοι/ες οι πρόθυμοι/ες που θα μάθουν το τί σημαίνει αυτή ''Η θυσία''; 

Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.