Κάποια λουλούδια δεν ανθίζουν ποτέ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Έχω ως αρχή να μη βιάζομαι να βγάζω συμπεράσματα και να μην κρίνω -θετικά, ή, αρνητικά- ένα βιβλίο ούτε βάσει το ποιο άτομο το έχει γράψει ούτε έχοντας κάποια αδυναμία, ή, ''προκατάληψη'' ως προς το λογοτεχνικό είδος που αυτό μπορεί να ανήκει. Έχω μάθει να προσεγγίζω με σεβασμό και προσοχή κάθε βιβλίο που φτάνει στα χέρια μου με σκοπό να το διαβάσω. Ναι, δεν τα απορρίπτω έτσι εύκολα και δίνω και δεύτερες ευκαιρίες. Διότι, πολύ απλώς, δε μου αρέσει να ακυρώνω μονοκοντυλιά τις προσπάθειες των δημιουργών, πόσω μάλλον να εκφράζω την αρνητική μου άποψη για ένα βιβλίο που μπορεί να διάβασα με λέξεις που σκοπό έχουν να προκαλέσουν και να πληγώσουν... Δε νομίζω ότι αυτό βοηθά στην εξέλιξη κανενός και καμίας. Θα καταλάβετε τί εννοώ στην πορεία. Απλώς κάντε λίγη υπομονή.

Όταν ξεκίνησα την ανάγνωση του βιβλίου του συγγραφέα Δημήτρη Χατζηχαραλάμπους, με τίτλο ''Κάποια λουλούδια δεν ανθίζουν ποτέ'' (κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις 121Λέξεις), δε σας το κρύβω ότι έκανα το λάθος -όπως αποδείχθηκε αργότερα- διαβάζοντας την παρακάτω περιγραφή του οπισθοφύλλου ότι έχουμε να κάνουμε με ''..Ένα μυθιστόρημα για τον ανεκπλήρωτο έρωτα, για τις στιγμές που ανθίζουν σαν λουλούδια και μαραίνονται πριν προλάβεις να τις κρατήσεις. Ένα ταξίδι σε μυστικά που δεν ειπώθηκαν ποτέ και γράμματα που δεν έφτασαν στον προορισμό τους. Όμως, στον κήπο της ζωής, η αγάπη αφήνει το άρωμά της – ακόμα και όταν χάνεται...". Δηλαδή ότι επρόκειτο για ένα αμιγώς αισθηματικό μυθιστόρημα. Όχι ότι αυτό θα ήταν κάτι αρνητικό! Αλλά το βιβλίο θεωρώ ότι είναι αρκετά παραπάνω, μα ας τα πιάσω από την αρχή.

''«Εγώ που ποτέ μου δεν αγάπησα τα γράμματα, που σιχαινόμουν το διάβασμα και προτιμούσα μονάχα να ζω και να αναπνέω την κάθε στιγμή, αγόρασα ένα μικρό τετραδιάκι και κάθε βράδυ, λίγο πριν να κοιμηθώ, σκαλίζω άναρχα το χαρτί και σου γράφω. Αραδιάζω σκόρπιες λέξεις που μάλλον δεν θα διαβάσεις ποτέ, αλλά τις ξαναδιαβάζω εγώ και χαίρομαι, συγκινούμαι, πονώ και μ’ αρέσει, γιατί μου λείπεις. Αλλάζει ο έρωτας τον άνθρωπο; Τον κάνει αλλιώτικο; Πιο γελοίο, πιο ευαίσθητο, πιο ευάλωτο, πιο μαλθακό; Όχι, είναι κουτό αυτό το ερώτημα. Δεν νομίζω ότι κάτι αλλάζει, απλά ο έρωτας κινείται σαν τον αναδευτήρα, φέρνει στην επιφάνεια όλα αυτά που κάποιοι μπορεί να έχουν τόσο βαθιά κρυμμένα μέσα τους, ώστε όταν τα ανακαλύπτουν, να τα αισθάνονται ξένα και ας είναι μοναδικά και αποκλειστικά δικά τους. Πρώτο γράμμα που δεν έλαβες ποτέ…» [Αθήνα, 1973]'' (Απόσπασμα βιβλίου)

Αφού πέρασε αυτή η πρώτη εντύπωση, αφέθηκα στην ιστορία να μου αφηγηθεί -μέσω των προσώπων που θα πρωταγωνιστούσαν μέσα σε αυτήν- όλα όσα είχε να μου/μας προσφέρει. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση με τις όποιες αναδρομές στο παρελθόν του κεντρικού αφηγητή ερχόντουσαν και κομμάτι κομμάτι έμπαιναν στις κατάλληλες θέσεις, ώστε να βρεθώ ένα βήμα ακόμη πιο κοντά στο να αντικρίσω ολοκληρωμένη την εικόνα της ιστορίας. 

Μία ιστορία, που για να είμαι ειλικρινής, δε μου κέντρισε τόσο το ενδιαφέρον από την αρχή. Θεώρησα ότι διάβαζα κάτι που μου θύμιζε παλιό καλό εγχώριο κινηματογράφο μαζί με τα όποια θελκτικά κλισέ έχουμε συνηθίσει να συναντάμε μέσα σε εκείνα τα σενάρια με αγαπημένους/ες ηθοποιούς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Δεν πτοήθηκα και επέλεξα να συνεχίσω ακάθεκτη την ανάγνωση και ναι, αυτή μου η κίνηση ήταν σωστή, αφού ο συγγραφέας από ένα συγκεκριμένο -για μένα ίσως το πιο κομβικό- σημείο της εξιστόρησης της ιστορίας δίνει μία άλλη τροπή και το καθιστά ακόμη πιο ενδιαφέρον, ανατρεπτικό όσο πρέπει μαζί με την όποια ανάγκη μας να δούμε το πώς θα ερχόταν αυτό το φινάλε που θα ολοκλήρωνε με τον κάλλιστο τρόπο την παρούσα υπόθεση.

Η αληθινή ζωή -καλώς, ή, κακώς- δεν είναι ίδια με τη μυθοπλασία ούτε μπορούμε να την παρομοιάσουμε με ένα παραμύθι με ευτυχισμένο τέλος. Που, μεταξύ μας, γι'αυτό το τελευταίο δε βάζω και το χέρι μου στη φωτιά. Βλέπετε, από μικρή ηλικία κρατούσα μικρό καλάθι αναφορικά με τις ιστορίες των παραμυθιών που διάβαζα, αφού η φράση που τα ολοκλήρωνε ''και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα'' μου άφηνε υπόνοιες ότι στην πορεία δεν ήταν όλα ρόδινα κι όπως μπορεί να τα είχαν ονειρευτεί τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούσαν μέσα σε αυτά. Κι έρχεται η ζωή και μας αποδεικνύει ότι τα πράγματα δε γίνονται πάντα με τον τρόπο που επιθυμούμε. Κι αυτό είχα κατά νου καθ'όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης κι αυξανόταν ως σκέψη καθώς κυλούσαν οι σελίδες του βιβλίου και μπόρεσα να προσεγγίσω τα πρόσωπά του, να τα κατανοήσω, ίσως και να τα δικαιολογήσω.

Ο συγγραφέας έχει έναν άμεσο και ειλικρινή λόγο που επιτρέπει στο αναγνωστικό κοινό να σκεφτεί ελεύθερα το τί θέλει να λάβει από το παρόν έργο. Χτίζει δε μία ιστορία με αρχή, μέση και τέλος σαν να ακολουθεί μία κυκλική πορεία, μέσα στην οποία εσωκλείονται όλα εκείνα τα σημαντικά που πρέπει να ειπωθούν. Όλα έχουν ένα συνεχόμενο ρυθμό και η ιστορία εξελίσσεται γρήγορα κι άκοπα χάρη στην περιεκτικότητα των κεφαλαίων μαζί με τις παραστατικές περιγραφές των σκηνών και των ρεαλιστικών διαλόγων. Ναι, θα ήθελα κάποια πρόσωπα να ''αμβλύνουν'' κάπως τις γωνίες τους κι άλλα να τις ''οξύνουν'', μα ξέρετε κάτι; Και πάλι δε θα άλλαζα τίποτα. Διότι, αν το έκανα, ίσως τότε να έχαναν κι ένα κομμάτι από την αυθεντικότητα και αληθοφάνειά τους. Εν κατακλείδι, μπορώ να πω ότι έχουμε να κάνουμε με μία πραγματικά αξιόλογη προσπάθεια του συγγραφέα να αναδείξει το ζήτημα του έρωτα μέσα από μία κοινωνική σκοπιά με όλα εκείνα μπορεί να τον συνοδεύουν...

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις 121Λέξεις.

Υ.Γ. Για όσους/ες ενδιαφέρεστε το βρίσκεται εδώ: https://ekdoseis121.gr/kapoia-louloudia-den-anthizoun-pote/