Η ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΚΩΝ ΚΑΡΔΙΩΝ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Σύμφωνα με το διάσημο απόφθεγμα του αείμνηστου συγγραφέα George R.R. Martin ''Ένας αναγνώστης ζει χιλιάδες ζωές πριν πεθάνει… Ο άνθρωπος που δεν διαβάζει ποτέ ζει μόνο μία.'' και δε βρίσκω κανέναν λόγο να φέρω την οποιαδήποτε ''αντίσταση''/''αντίδραση'', καθώς είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που πιάνω τον εαυτό μου να συμφωνεί, απολύτως, και να ταυτίζεται με την άποψη ενός άλλου ανθρώπου. Αρκεί να θυμηθούμε ότι τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν μέσα στις ιστορίες των βιβλίων (ανεξαρτήτως λογοτεχνικού είδους στο οποίο ανήκουν - αληθινή ιστορία, ή, μυθοπλασία) θα μπορούσαν να φέρουν μία ανθρώπινη ψυχή όπως όλοι κι όλες εμείς που επιλέγουμε να διαβάσουμε βιβλία. Μία ψυχή με όλα εκείνα που την (καθ)ορίζουν και την κάνει τόσο μοναδική μέσα σε αυτό το αχανές σύμπαν όπου ζούμε. Σκεφτείτε, λοιπόν, πόσες φορές μπορεί να έχετε ταυτιστεί με αυτά τα πρόσωπα και το τί βιώνουν, αισθάνονται, πράττουν. Άρα, δεν είναι σαν να ζείτε παράλληλες ζωές ισάριθμες με τα βιβλία που διαβάζετε;

Μπορεί τα βιβλία να μην έχουν ημερομηνία λήξης, ή, συγκεκριμένες εποχές που θεωρούνται ως οι πιο κατάλληλες και ταιριαστές για να διαβαστούν -πλην εκείνων που για παράδειγμα έχουν ως θεματική γιορτές, τα Χριστούγεννα, κλπ.- ως αναγνώστρια νιώθω την ανάγκη να τα διαβάζω όχι πάντα βάσει ενός αυστηρού προγράμματος, αλλά με το πότε αισθάνομαι ότι τα χρειάζομαι για να μου κρατήσουν συντροφιά μέσα από την όποια θαλπωρή αναδύεται από τις σελίδες τους. Ένα τέτοιο βιβλίο και το αισθηματικό/κοινωνικό μυθιστόρημα της συγγραφέως Λούσι Γκίλμορ (Lucy Gilmore), με τίτλο ''Η ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΚΩΝ ΚΑΡΔΙΩΝ" (The Library of Borrowed Hearts), το οποίο κυκλοφορεί στη χώρα μας από τις εκδόσεις Ψυχογιός σε μετάφραση από την κυρία Βάσια Τζανακάρη.

Οι αναγνώστες/στριες πέραν των όποιων αναγνωστικών μας ''ιδιοτροπιών'' κατεχόμαστε και από ποικίλους μεγαλύτερους, ή, μικρότερους φόβους. Φόβους του τύπου μην τυχόν και δεν ξαναγράψει βιβλίο ένας/μία αγαπημένος/η συγγραφέας, μην απογοητευτούμε από την ανάγνωση ενός βιβλίου που λαχταρούσαμε να πιάσουμε στα χέρια μας, μην η εκάστοτε ιστορία δεν έχει το τέλος που επιθυμούμε, μην ''πεθάνει'' ένας/μία πρωταγωνιστής/πρωταγωνίστρια που συμπαθούμε πολύ, μην τυχόν δανείσουμε ένα βιβλίο και δε μας το επιστρέψουν ποτέ (μακρυά από εμάς αυτά!), ή, αν το επιστρέψουν, αυτό να γυρίσει πίσω σε εμάς με ποικίλες φθορές όπως τσακισμένες/σχισμένες/σημειωμένες σελίδες και κάπου εδώ δε θα αναφερθώ και σε άλλους -για να μη σας κουράζω άλλο- αφού νομίζω ότι πήρατε μία σαφή γεύση. 

Όμως, τί μπορεί να μας επιφύλασσε αυτή ''Η βιβλιοθήκη των δανεικών καρδιών''; Μα δανείζονται οι καρδιές; Σε κυριολεκτικό επίπεδο μου έρχεται ως σκέψη η μεταμόσχευση καρδιάς, αλλά εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα βιβλίο ιατρικού/επιστημονικού περιεχομένου, αλλά με ένα έργο μυθοπλασίας. Άρα, μήπως οφείλουμε να το δούμε μέσα από μία μεταφορική έννοια; Δηλαδή, με το να δανείζουμε βιβλία -τα οποία αγαπάμε και έχουν μία περίοπτη θέση στην ψυχή και στη σκέψη μας- είναι σαν να προσφέρουμε προς δανεισμό ένα μέρος της καρδιάς μας; Ή μήπως μέσα στα βιβλία ''κατοικούν'' οι καρδιές των όσων τα έγραψαν και τα διάβασαν;

''Δύο νεαροί εραστές. Εξήντα χρόνια. Ένα βιβλίο-μυστήριο που αναζητά τη λύση του.

Η Κλόι Σάμσον ζορίζεται εδώ και καιρό. Προσπαθεί να φροντίσει τα τρία μικρότερα αδέλφια της, να βρει τον εαυτό της και να τα βγάλει πέρα οικονομικά. Κοντεύει να φτάσει στα όριά της, όταν στη βιβλιοθήκη όπου εργάζεται βρίσκει μια σπάνια έκδοση από ένα βιβλίο της δεκαετίας του ’60. Αποφασίζει ότι πρόκειται για σημάδι πως η τύχη της αλλάζει, και το παίρνει μαζί της. Και πράγματι, ο γκρινιάρης μοναχικός γείτονάς της κάνει μια υπέρογκη προσφορά για να το αποκτήσει. Περίεργη, η Κλόι παρατηρεί πιο προσεκτικά το βιβλίο και βρίσκει στα περιθώριά του τις σημειώσεις δύο εραστών από τότε που το βιβλίο πρωτοκυκλοφόρησε… Όταν αρχίζει να ακολουθεί τα στοιχεία, η Κλόι ανακαλύπτει ότι αυτό δεν είναι το μοναδικό βιβλίο που υπάρχει με σημειώσεις των εραστών και έτσι παρασύρεται σε ένα λογοτεχνικό κυνήγι θησαυρού. Η απορία της όμως παραμένει: Τι συνέβη στους άτυχους εραστές που αλληλογραφούσαν στα περιθώρια τόσο πολλών διαφορετικών βιβλίων;" (Aπό το οπισθόφυλλο)

Η ιστορία αν και φαντάζει σαν μία γλυκόπικρη ρομαντική κομεντί θεωρώ ότι έχει μεγαλύτερη ουσία απ'όση μπορεί να φανταζόμαστε. Η συγγραφέας με εύστοχο τρόπο αναδεικνύει ζητήματα που μας προβληματίζουν σε διαπροσωπικό επίπεδο είτε αφορούν τις σχέσεις παιδιών/γονέων είτε εκείνες σε φιλικό είτε εκείνες σε ερωτικό επίπεδο. Ναι, δε συμφώνησα με όλα όσα σκέφτονταν κι έπραξαν τα πρόσωπα της ιστορίας, διότι πολύ απλώς κατάφερναν να παραμείνουν αυθεντικοί/ες και ρεαλιστικά προσιτοί/ες μέσα στα πλαίσια της μυθοπλασίας που ένιωθα λες και τους/τις έχω συναντήσει κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της ζωής μου. Αγάπησα την απλότητα και ομαλή ροή της πένας της συγγραφέως που δε με καθοδηγούσε στο τί συμπεράσματα να βγάλω, αλλά μου άφηνε τον χώρο και την ελευθερία να αποφασίσω από μόνη μου.

Διάβασα με μία ανάσα όλο το βιβλίο. Τα μικρά και περιεκτικά κεφάλαια, οι ρεαλιστικοί διάλογοι, οι εύστοχες σημειώσεις μαζί με τις απαραίτητες αναδρομές στο παρελθόν και τις όποιες μικρές, μα σημαντικές ανατροπές (όχι, τόσο έντονες σε συναισθηματικό επίπεδο) με βοήθησαν όχι μόνο να δω ολόκληρη την εικόνα, αλλά και να νιώσω την όποια εν μέρει λύτρωση -έστω και καθυστερημένα- μαζί με τα όποια πρόσωπα της ιστορίας. Ναι, η συγγραφέας έρχεται μέσα από το παρόν έργο να μας δείξει ότι κάποιες ιστορίες μπορεί να έχουν γεννηθεί πριν από πολλά χρόνια και κάτω από φαινομενικά μη φιλικά προσκείμενες προς εκείνες συνθήκες, αξίζει να ειπωθούν!

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.