ΣΤΟ ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ ΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Πόσες φορές δεν έχουμε περάσει μπροστά από παλιά αρχοντικά κι άλλα επιβλητικά κτίρια,τα οποία έχουν εγκαταλειφθεί καί έχουν παραδοθεί αμαχητί στο πέρασμα των ετών καί δεν έχουμε σκεφτεί το ποιοι/ες έζησαν εκεί μέσα; Πόσο μαγευτικά κι ονειρικά φαντάζουν όλα στα μάτια μας; Πόσα όμορφα σενάρια δεν έχουμε πλάσει με την φαντασία μας καί θα επιθυμούσαμε να έχουμε την δυνατότητα να γίνουμε κι εμείς μέρος αυτών των εικόνων; Κι όμως η ζωή έχει αποδείξει,όχι με τον πιο ευχάριστο τρόπο,πως δεν είναι ένα παραμύθι με ευτυχισμένο τέλος καί ο βίος των ανθρώπων δεν είναι πάντα πασπαλισμένος με χρυσόσκονη... 

   Πρόσφατα κυκλοφόρησε από την Άνεμος εκδοτική το νέο κοινωνικό μυθιστόρημα της συγγραφέως κυρίας Βάσως Ζαφειροπούλου,με τίτλο ''Στο αρχοντικό της λεωφόρου'' καί σήμερα έχω την δυνατότητα να σας το παρουσιάζω μέσω του blog μου. Ένα μυθιστόρημα που τολμώ να πώ ότι το εξώφυλλο με έκανε να θέλω να ανακαλύψω την ιστορία που κρύβεται μέσα σε αυτό το αρχοντικό καί το πως έζησαν οι κάτοικοι του σπιτιού. Είχαν άραγε μία καλή καί πλούσια ζωή,ή,τελικά το ''φαίνεσθαι'' ξεγελούσε το ''είναι''; Για να τα μάθω όλα αυτά,αρκούσε να ''βουτήξω'' μέσα στις σελίδες του βιβλίου καί να ''χαθώ'' μέσα στην υπόθεσή του.

   Ήταν η πρώτη μου γνωριμία με την πένα της συγγραφέως καί μπορώ να σας πώ ότι με ''κέρδισε'' από την αρχή κιόλας του βιβλίου. Συνεχίζοντας,συνεπώς,την ανάγνωση είχα μία θετική κλίση προς την γραφή της. Μου άρεσε πολύ αυτός ο λυρισμός που εξέπεμπε ο λόγος της καί ο τρόπος με τον οποίο ανέπτυξε την πλοκή πάνω στο χαρτί. Άν καί το βιβλίο έχει ένα σεβαστό αριθμό σελίδων (400) είναι άκρως προσιτό κι ευανάγνωστο. Δεν κάνει ''κοιλιά'',ούτε περιέχει περιττές επαναλήψεις. Είναι συνεχόμενος ο λόγος της καί οδηγείται προς τον επίλογο με ομαλό τρόπο. Η δε κλιμακούμενη αύξηση στην ένταση των συναισθημάτων δεν θα περάσει απαρατήρητη από κανέναν αναγνώστη κι όλοι/ες θα επηρεαστούν ως ένα βαθμό από τα όσα βιώνουν οι ήρωες της ιστορίας.

   Είπα ''ήρωες'' καί δεν θα ήταν σωστό εκ μέρους μου να μην σας μιλήσω για εκείνους. Η συγγραφέας έχει κάνει μία εξαιρετική δουλειά όσον αφορά την σκιαγράφηση των χαρακτήρων τους καί το πως έπρεπε να τοποθετηθούν σωστά μέσα στο κείμενο. Τους ''ντύνει'' με όλα τα απαραίτητα χαρακτηριστικά που θα τους πρόσδιδαν μία αληθοφάνεια καί θα ήταν προσεγγίσιμοι από το αναγνωστικό κοινό. Όσο παράδοξο κι αν σας ακούγεται,κάποιοι/ες εξ αυτών θα μπορούσαν να είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας,οι παλαιοί αριστοκράτες καί γιατί όχι εσείς οι ίδιοι/ες με τα όποια προβλήματα σας ταλανίζουν καθημερινά. Άνθρωποι εκ διαμέτρου αντίθετοι που απαρτίζουν ένα αρμονικό σύνολο. Είναι σαν μία απεικόνιση/μικρογραφία της κοινωνίας.

   ''Ένας αισθαντικός περίπατος στον ψυχισμό παράταιρων ανθρώπων, που η Μοίρα τούς όρισε να ζουν κάτω απ' την ίδια στέγη ή λίγο μακρύτερα απ' αυτήν. Μια αρχόντισσα άλλης εποχής, προπολεμικής, που αναθυμάται και "ζει" μέσα απ' το λαμπρό παρελθόν της, ένας ξεπεσμένος αριστοκράτης που δεν έμαθε ποτέ να δουλεύει, μια γυναίκα οικονομικά κατεστραμμένη που πιστεύει πως βρήκε τη Γη της Επαγγελίας, ένα κορίτσι που μεγαλώνει κάτω απ' την επιρροή της γερασμένης αριστοκρατίας αλλά και μέσα στη ζεστή αγκαλιά μιας λαϊκής γυναίκας, ένας αδίστακτος αριβίστας που αναζητάει την τύχη του σ' έναν πλούσιο γάμο, μια άτυχη κοπέλα, που συναντά τον αληθινό έρωτα στο πρόσωπο ενός νεαρού Γάλλου, και σημαδεύεται από το σκοτεινό της πεπρωμένο. Άνθρωποι αναγκεμένοι απ' τη ζωή, που συνδέονται με μια αόρατη κλωστή. Πώς τους παρασύρει η ανάγκη στα απατηλά της δίχτυα και τους δένει άρρηκτα μεταξύ τους; Θα καταφέρουν να κρατήσουν το τιμόνι σαν καλοί καραβοκύρηδες; Ποια θέση έχει η σκληρή πραγματικότητα, ο έρωτας, ο θάνατος, το χρήμα και η παραβατικότητα στην ψυχή τους; Μια δύσκολη εξίσωση που ζητάει άμεσες λύσεις. Η αγαπημένη συγγραφέας, με τη λυρική και παραστατική γραφή της, μας ξεναγεί σε ένα αρχοντικό γεμάτο με αλησμόνητους ήρωες και τις καθηλωτικές ιστορίες τους.''(Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Η συγγραφέας κυρία Βάσω Ζαφειροπούλου μέσα από το νέο της αυτό κοινωνικό μυθιστόρημα επιθυμεί να μιλήσει για την αληθινή ζωή των ανθρώπων,με τα όποια προβλήματα,σκέψεις,χαρές καί λύπες τους συντροφεύουν. Τους ''απογυμνώνει'' από τα περιττά στολίδια με τα οποία κοσμούν τα σπίτια καί τους εαυτούς τους καί έτσι τους βάζει να απευθυνθούν στο αναγνωστικό κοινό. Λένε πως ό,τι λάμπει,δεν είναι χρυσός καί πως όσα όμορφα κοσμήματα κι αν βάλουμε πάνω σε κάτι για να κρύψουμε την ασχήμια του,πάντα αυτή θα κρύβεται από πίσω καί θα έρθει η στιγμή που θα φανερωθεί. Καλό θα ήταν να βλέπουμε πέρα από την ματαιότητα κάποιων πραγμάτων,κυρίως υλικών,αφού η ουσία της πραγματικής ζωής είναι αλλού... Τί να κάνει κάποιος άνθρωπος τα πολλά λεφτά καί την αμύθητη περιουσία,αν δεν έχει πλάι του ανθρώπους που τον αγαπάνε καί τους αγαπά; 

   Ένα υφαντό δημιουργημένο από το πάντρεμα των ζωών των κατοίκων του αρχοντικού μπορεί,σε μία πιο ελεύθερη εκδοχή,να χαρακτηριστεί το βιβλίο. Άνθρωποι απλοί με τις ανησυχίες,τις σκέψεις,τις επιθυμίες,τα πάθη καί τα λάθη τους. Άνθρωποι που έρχονται αντιμέτωποι με την μοίρα τους καί καλούνται να ''υποταχθούν'' στον σκοπό της... Η κύρια πρωταγωνίστρια είναι ο συνδετικός κρίκος που ενώνει όλους εκείνους τους παράταιρους λοιπούς ήρωες κάτω από ένα τερτίπι της μοίρας. Κανείς καί καμία δεν μπορεί να ξεφύγει έτσι απλά. Όχι γιατί δεν τους επιτρέπεται,αλλά επειδή εκείνοι/ες βαθειά μέσα τους δεν επιθυμούν αυτό να συμβεί. Άλλωστε,πόσοι άνθρωποι αρέσκονται στο να ''βολεύονται'' σε μία κατάσταση,είτε γιατί έτσι έχουν μάθει καί δεν θέλουν να διαταραχθεί η ισορροπία τους,είτε γιατί φοβούνται την αλλαγή; 

   Εν κατακλείδι,το μυθιστόρημα καταρρίπτει την λανθασμένη άποψη που έχουν πολλοί για την υποτιθέμενη ευτυχία καί γαλήνη που συντροφεύει όσους έχουν πολλά λεφτά καί ζούν σε μεγαλοπρεπή σπίτια. Μέσα από την υπόθεσή του η συγγραφέας μεταλαμπαδεύει στο αναγνωστικό κοινό την αξία της ήρεμης ζωής,την ευγνωμοσύνη που πρέπει όλοι κι όλες να αισθανόμαστε για όσα έχουμε,την πραγματική φιλία,τον έρωτα,την αλληλεγγύη,την προσφορά στον συνάνθρωπο καί την μητρική αγάπη. Ναι,δεν είναι στρωμένη η ζωή μας με ροδοπέταλα,αφού η αδικία καί ο πόνος πάντα υπήρχαν,υπάρχουν καί θα υπάρξουν μελλοντικά,αν εμείς το επιτρέψουμε. Καί κάτι τελευταίο. Να θυμάστε πως θέλει θάρρος καί τόλμη η ζωή. Να εμπιστευτείτε τον εαυτό σας καί την δύναμη που κρύβετε μέσα σας. Μην αφήνεστε έτσι αμαχητί. Πάντα μετά από κάτι κακό,έρχεται κάτι καλό. Μην σταματάτε να ελπίζετε καί να ονειρεύεστε. Θα έρθει η στιγμή που θα ανταμειφθείτε.

                                                           Καλές σας αναγνώσεις!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΒΑΣΩ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΑΝΕΜΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ