Ο ΛΥΚΟΣ ΜΕΝΕΙ ΣΠΙΤΙ - Μίνι αφιέρωμα στα ελληνικά βιβλία ''crime'' (Μέρος 1ο)

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

  Είχα αρκετό καιρό να προβώ σε ένα νέο αφιέρωμα σε κάποιο λογοτεχνικό είδος. Να,όμως,που τα βιβλία για πολλοστή φορά με βοήθησαν να βγω απ'αυτό το ''τέλμα'',δίνοντάς μου μία σκέψη. Με δεδομένη την ''στροφή'' του αναγνωστικού κοινού στην χώρα μας προς το είδος της αστυνομικής λογοτεχνίας καί πιο συγκεκριμένα στο είδος των βιβλίων που υπηρετούν αυτό που ονομάζουμε ''crime'' (δηλαδή έγκλημα),σκέφτηκα πως ένα αφιέρωμα στα ελληνικά βιβλία ''crime'' θα ήταν μία πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα καί ελπίζω να αρέσει το ίδιο καί σε εσάς. Η διάρκεια του αφιερώματος θα είναι μικρή,-μόλις τρεις μέρες-,κατά την διάρκεια των οποίων θα σας μιλήσω για τρεις νέες κυκλοφορίες βιβλίων εγχώριων συγγραφέων που πιστεύω πως αντιπροσωπεύουν επάξια το συγκεκριμένο είδος καί θα μας κάνουν να δούμε το έγκλημα μέσα από διαφορετικές οπτικές. 

  Την έναρξη,λοιπόν,αυτού του αφιερώματος κηρύσσει το νέο βιβλίο της συγγραφέως Έλενας Μπολονάση,με τίτλο ''Ο ΛΥΚΟΣ ΜΕΝΕΙ ΣΠΙΤΙ",που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ψυχογιός καί τολμώ να πω πως αν καί πρόκειται για το πρώτο βιβλίο της που διαβάζω,απέκτησε η συγγραφέας μία πιστή αναγνώστρια. Αλλά ας τα πιάσω,καλύτερα,απ΄την αρχή.

  ΄Εχω πολλάκις αναφερθεί σε αυτήν την ιδιάζουσα σχέση που έχω με τα βιβλία. Όταν τα πιάνω για να τα διαβάσω,αρέσκομαι να τα επεξεργάζομαι σχολαστικά. Από τον τίτλο καί την εικόνα του εξωφύλλου έως καί την περίληψη καί εντέλει την ανάγνωση,θέλω να μπορώ να λάβω από εκείνο όσα περισσότερα μπορώ. Ειδικά όταν μιλάμε για βιβλία ανάλογου είδους,όλα τα παραπάνω τα θεωρώ πολύ σημαντικά,καθώς μπορούν να μας δώσουν σημαντικά στοιχεία για την επίλυση της υπόθεσης. Εδώ,αρχικά,μου προσέλκυσε την προσοχή η αντίθεση του κόκκινου καί του μαύρου χρώματος που επικρατεί. Το κόκκινο χρώμα μπορεί να συνδυαστεί με το αίμα του θύματος/των θυμάτων ( ; ) καί το μαύρο αντίστοιχα με αυτό του σκοταδιού καί του εγκλήματος ( ; ). Έπειτα,αυτή η εικόνα του λύκου ήταν απόλυτα συνδεδεμένη με τον τίτλο. Ένας τίτλος που αξίζει να σταθούμε λίγο παραπάνω καί να δούμε πίσω από το πρώτο κοίταγμα.

  Όσο μεγαλώνω,άλλο τόσο διαπιστώνω,-σε σχεδόν καθημερινή βάση-,πως τα ''πρόβατα'' για να επιβιώσουν στην δύσκολη καί σκληρή πραγματικότητα επιλέγουν να βάλουν το ένδυμα του λύκου καί οι ''λύκοι'' εμφανίζονται ως άλλα πρόβατα παρεισφρύοντας στις ζωές των άλλων ανθρώπων καταστρέφοντας τα πάντα γύρω τους. Λύκοι που δεν μένουν στο φυσικό τους περιβάλλον,που είναι τα δάση καί τα βουνά,αλλά ως άνθρωποι της διπλανής πόρτας κατοικούν σε πόλεις καί χωριά. Κι όπως λέει καί ο τίτλος ''Ο ΛΥΚΟΣ ΜΕΝΕΙ ΣΠΙΤΙ ",αυτός ο λύκος μπορεί να λάβει πολλές μορφές καί να προβεί σε άλλες τόσες κακοποιητικές συμπεριφορές. Κι αυτό έρχεται να απαντήσει στο ερώτημα "Τι συμβαίνει πίσω από την κλειστή πόρτα;". Πάρα πολλά κι αυτά θα προσπαθήσει να αναδείξει η συγγραφέας μέσα από την υπόθεση του βιβλίου.

 

  "Πέντε ήρωες που το συρματόπλεγμα γύρω από τους τοίχους του ορφανοτροφείου σφράγισε ερμητικά τα όνειρά τους. Ένας όρκος, να μη γίνουν τροφή στους λύκους, δένει τις ζωές τους και γίνεται η δύναμη να επιβιώσουν. Ο Στέλιος πιέζει ακόμη το σημάδι κάτω από το μάτι, κάθε φορά που κλειδώνει τη γυναίκα του στο σπίτι. Ο Βασίλης γίνεται η σκιά της Σοφίας, από τη μέρα που της παρέδωσε εκείνο το δέμα. Η Άννυ χάνεται στην οδό Φυλής πάνω στη μεγάλου κυβισμού μηχανή της. Ο Σταύρος αντιμετωπίζει τον εφιάλτη των παιδικών του χρόνων. Και η Ειρήνη κρατά στα χέρια της το κλειδί για να τα χτίσει όλα από την αρχή. Τα εγκλήματα πίσω από τις κλειστές πόρτες χαράζουν τον δρόμο της ενηλικίωσής τους και καθορίζουν την πορεία τους. Θα καταφέρουν να ξεφύγουν; Κι όταν η πόρτα ανοίξει, θα είναι έτοιμοι να δραπετεύσουν;" (Περίληψη οπισθοφύλλου)

  Δεν είμαι ειδικός,αλλά θέλω να πιστεύω πως κανένας άνθρωπος δεν γεννιέται εγκληματίας,αλλά γίνεται,-κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες-,στην διάρκεια της ζωής του. Όπως,επίσης,πιστεύω πως η ψυχολογία καί ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου καθορίζεται απόλυτα από τα όσα βιώνει σε μικρή,τρυφερή ηλικία. Καλά,ή,άσχημα βιώματα που ο αντίκτυπός τους γίνεται φανερός όταν πλέον αυτά τα άτομα που είχαν βρεθεί σε ανάλογη θέση,τα ''εξωτερικεύουν'' συχνά-πυκνά με καταστροφικές συμπεριφορές τόσο προς τους/τις ίδιους/τις ίδιες,όσο καί προς τους γύρω τους. Βέβαια,για να είμαι σωστή,αυτός ο κανόνας δεν είναι πάντα ο απόλυτος. Γιατί η ίδια η ζωή μας έχει αποδείξει πως παιδιά που έχουν μεγαλώσει άσχημα μεταμορφώνονται σε ενήλικες με πολύ καλό χαρακτήρα καί πορεία,ενώ παιδιά που έχουν μεγαλώσει με περισσή αγάπη καί όλα τα εχέγγυα,ακολουθούν μία παραβατική πορεία καί διαμορφώνουν έναν άσχημο χαρακτήρα. Αυτό,όμως,δεν δικαιολογεί τα πάντα,απλά μας βοηθά να τα κατανοήσουμε κατά κάποιον τρόπο.

  Η συγγραφέας Έλενα Μπολονάση,εκτός από τις πλούσιες γνώσεις που έχει λόγω των σπουδών της,έχει ένα λόγο ρέοντα τόσο καθηλωτικό που δεν σου επιτρέπει να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου μέχρι να φτάσεις στο τέλος. Μπορεί καί διεισδύει τόσο βαθειά στην ανθρώπινη φύση καί ψυχολογία,που όχι μόνο δίνει πειστικές ερμηνείες σχετικά με την διάπραξη εγκλημάτων,αλλά μας παραδίδει αληθοφανείς χαρακτήρες ανθρώπων που μοιάζουν σαν να τους/τις έχουμε συναντήσει ξανά καί περιστατικά που θα μπορούσαν να συμβούν στην πραγματικότητα,γεμίζοντάς μας με πληθώρα συναισθήματα καί σκέψεις. Ναι,δεν είναι ένα εύκολο κι ανάλαφρο βιβλίο,αλλά ένα μυθιστόρημα πολυεπίπεδο,κατά τόπους σκληρό κι επώδυνο,αλλά κι ελπιδοφόρο την ίδια στιγμή. Καί για να είμαι ειλικρινής,έθεσε ψηλά τον πήχη ξεπερνώντας με μεγάλη ευκολία τις προσδοκίες μου. Ένα βιβλίο που μιλάει για την βία κι όλες της τις μορφές,τα εγκλήματα καί την θέση που έχουν στην ζωή μας.

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΕΛΕΝΑ ΜΠΟΛΟΝΑΣΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΨΥΧΟΓΙΟΣ