Μαύροι πίνακες - Αφιέρωμα σε αστυνομικά μυθιστορήματα εγχώριων δημιουργών (Μέρος 12ο)

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Αφιέρωμα σε αστυνομικά μυθιστορήματα εγχώριων δημιουργών 

(Μέρος 12ο)

~ Μαύροι πίνακες ~

Δεν είμαι άνθρωπος που θα κάτσω να παρακολουθήσω εκπομπές, ή, σειρές στην τηλεόραση τόσο πιστά όσο κάνουν κάποιοι/ες άλλοι/ες. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν βρίσκω καθόλου κακή αυτήν τη συνήθεια του κόσμου. Αντιθέτως, θεωρώ ότι και η τηλεόραση μπορεί να μας κρατήσει καλή συντροφιά. Απλώς εγώ είμαι κάπως παραπάνω επιλεκτική στο τί θα επιλέξω να δω. Για παράδειγμα, επιλέγω ξένες αστυνομικές σειρές, ή, ανάλογες ταινίες (ακόμη και φαντασίας, ή, θρίλερ). Όπως με ελκύουν ως λογοτεχνικά είδη, άλλο τόσο με τραβούν και στην τηλεόραση, ή, στον κινηματογράφο. Βέβαια, δεν παύει να υπάρχουν και εκείνες οι φωτεινές εξαιρέσεις που πάνε κόντρα στον άνωθεν κανόνα. Μία εξ αυτών και η τηλεοπτική σειρά (προβλήθηκε στον τηλεοπτικό σταθμό Star), με τίτλο ''Μαύροι πίνακες'', το οποίο συνυπογράφουν οι δημιουργοί Σοφία Καζαντζιάν – Μάριος Ιορδάνου. Ε, τί να σας πω; Τέτοιον έρωτα (καταλαβαίνετε πώς το εννοώ) για τηλεοπτική σειρά δε θυμάμαι να έχω ξαναζήσει! Περίμενα πώς και πώς να έρθει η μέρα και το ρολόι να δείξει την ώρα που θα ξεκινούσε το νέο επεισόδιο λες και ήμουν κι εγώ κομμάτι αυτού του αλλιώτικου, μα τόσο καθηλωτικά συναρπαστικού σεναρίου. Ένα σενάριο που σίγουρα θα ζήλευαν και οι πιο γνωστοί σεναριογράφοι! Ένα σενάριο τόσο πηγαία αληθοφανές που το μυστήριο που εξέπεμπε με έκανε να νιώθω ρίγη ανατριχίλας σε όλο μου το κορμί.

“Το μαύρο, το κόκκινο και η ώχρα

είναι τα βασικά χρώματα στους πιο σκοτεινούς πίνακες

που ζωγράφισε ποτέ ανθρώπινο χέρι:

Τους Μαύρους Πίνακες…”

Δωδέκατη και τελευταία μέρα αυτού του μαραθώνιου -όπως αποδείχθηκε- αφιερώματος σε αστυνομικά μυθιστορήματα εγχώριων δημιουργών και δε γινόταν να ξεφύγει της προσοχής μου η μεταφορά της τόσο λατρεμένης μου τηλεοπτικής σειράς, ''Μαύροι πίνακες'' σε μορφή ενός εμπλουτισμένου μυθιστορήματος που διαβάζεται με κομμένη την ανάσα, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος. Μεταξύ μας, ένιωσα σαν να μου δινόταν, απλόχερα, η ευκαιρία να παρακολουθήσω από την αρχή έως και το τέλος αυτό το ταξίδι στα αβαθή της ανθρώπινης ψυχής, εκεί όπου το έρεβος κατοικεί και οδηγεί με ύπουλα αθόρυβο τρόπο τις σκέψεις και τις πράξεις μας πάντα γεννώντας συναισθήματα ακραία κι επικίνδυνα...

''Ένας ζωγράφος: ο Φρανσίσκο Γκόγια.

Δεκατέσσερα έργα: οι Μαύροι Πίνακες.

Ένας δολοφόνος: ευφυής, αδίστακτος και λάτρης του Γκόγια.

Όταν η κόρη του δημάρχου στις Λεύκες, μια ορεινή κωμόπολη, βρίσκεται άγρια δολοφονημένη, στο τοπικό αστυνομικό τμήμα σημαίνει συναγερμός. Τα κίνητρα του δολοφόνου παραμένουν άγνωστα, ενώ η μεθοδολογία του παραπέμπει στο ζωγραφικό μοτίβο του διάσημου Ισπανού ζωγράφου. Η Άννα, η αστυνόμος που αναλαμβάνει την υπόθεση, εκτός από τη μάχη που δίνει με τους προσωπικούς της δαίμονες, θα προσπαθήσει με τους συνεργάτες της να λύσει το μυστήριο και να σταματήσει τον δράστη. Κι ενώ νομίζουν ότι τον κυνηγούν αυτοί… τους κυνηγάει εκείνος. Ο χρόνος είναι εναντίον τους κι ο δολοφόνος ετοιμάζεται να χτυπήσει ξανά…

Είστε σίγουροι ότι αντέχετε να γυρίσετε σελίδα;" (Από το οπισθόφυλλο)

Δεν ξέρω πώς γίνεται κι ενώ γνώριζα τα πάντα γύρω από την υπόθεση, να μπορέσω να ''χαθώ'', εξ ολοκλήρου, μέσα στην ανάγνωση του βιβλίου. Οι δημιουργοί μοιάζει σαν να έχουν πιάσει τον παλμό των επιθυμιών του αναγνωστικού κοινού και γνωρίζουν το πώς, πού, πότε, γιατί και κυρίως ποιο πρόσωπο να τοποθετήσουν στα κατάλληλα σημεία της εξιστόρησης, παράλληλα με τα όποια σημαντικά, ή, και μη στοιχεία που θα ''χτίσουν''  ολόκληρο τον πίνακα πάνω στον οποίο θα απεικονίζεται όλη η υπόθεση. Ναι, η τέχνη γεννά τέχνη και όσο μεγαλώνω τόσο παραπάνω την καταλαβαίνω και την εκτιμώ! 

Αγάπησα την ευφυή ευρηματική οπτική και σκέψη των δημιουργών. Ενώ μοιάζει σαν να μας παραπλανούν, όλα είναι μπροστά στα μάτια μας, απλώς εμείς δεν τα βλέπουμε. Ή πιο σωστά, μας φαντάζει απίθανο να είναι κάτι τόσο προφανές! Αμ, δε! Άλλωστε, δε λένε ότι η καλύτερη κρυψώνα είναι η φανερή; Και οι δημιουργοί ξέροντας την τέχνη της αποπλάνησης μας προσφέρουν μία ιστορία που εστιάζει στο πώς η τέχνη μπορεί να γίνει πηγή έμπνευσης από το κάλλιστο έως και το χείριστο. Προσέξτε! Σε καμία περίπτωση δεν κατηγορούν την τέχνη για τις ανθρώπινες πράξεις, μα δείχνουν το πώς η τέχνη δύναται να αναδείξει πτυχές της ανθρώπινης ψυχής με όλα τα θετικά και αρνητικά μπορεί εκείνη να φέρει...

Αδελφική αγάπη, αγνός μα και καταστροφικός έρωτας, συμφέροντα, βία σε πολλές μορφές, αμαρτία και δικαίωση, κλειστή κοινωνία με τα όποια μυστικά, φόβος και ένοχα πάθη και λάθη και ψυχές που ζητούν επιτακτικά λύτρωση μέσω της εκδίκησης και της επιδεικτικής τιμωρίας των ενόχων μέσω της αυτοδικίας είναι μερικά από τα στοιχεία της υπόθεσης που θα μας κάνουν να αναρωτηθούμε εάν γνωρίζουμε τόσο καλά όσο θέλουμε να πιστεύουμε τα δικά μας πρόσωπα και τους γύρω μας, όπως και τον ίδιο μας τον εαυτό... 

Είτε έχετε παρακολουθήσει την τηλεοπτική σειρά είτε όχι, αξίζει να διαβάσετε το παρόν μυθιστόρημα. Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ!

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος.

Υ.Γ. Λάτρεψα τον τρόπο που δίνεται η ερμηνεία του κάθε χρώματος και το πώς αυτό μπορεί να συνδέεται, εν γένει, με την ανθρώπινη ψυχολογία.