Συνέντευξη με την συγγραφέα Μαρία Συλαϊδή

Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΜΑΡΙΑ ΣΥΛΑΪΔΗ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Σημερινή μου καλεσμένη στη στήλη των συνεντεύξεων η συγγραφέας Μαρία Συλαϊδή. Την ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο και τις απαντήσεις της. Από τις εκδόσεις Ελκυστής (Παράξενος Ελκυστής) κυκλοφορεί το βιβλίο της, με τίτλο ''Το Αρχοντικό των Λιβενστόουν''. Της εύχομαι να είναι καλοτάξιδο. Για όσους/ες επιθυμούν να το διαβάσουν, μπορούν να το προμηθευτούν από κάποιο βιβλιοπωλείο, είτε από το επίσημο site του εκδοτικού.

Πάμε να δούμε τι μοιράστηκε μαζί μας...

ΕΡΩΤΗΣΗ 1: Θα ξεκινήσω με μία ερώτηση που κάνω σε όλους τους συγγραφείς. Πώς μπήκε η συγγραφή στη ζωή σας;

Μ.Σ. Πριν ξεκινήσω, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για την ευκαιρία που μου δίνεις να μιλήσω για

εμένα και κατ’ επέκταση για το έργο μου. Μπράβο που στηρίζεις μέσα από το μπλογκ σου νέους συγγραφείς.

Η συγγραφή δεν μπήκε απλώς στη ζωή μου, πιστεύω ότι ήταν πάντα εκεί. Από τότε που ήμουν παιδί, κρατούσα στα χέρια μου λέξεις όπως άλλα παιδιά κρατούσαν παιχνίδια. Έπλαθα ιστορίες από όνειρα, σκέψεις και συναισθήματα. Ήταν ο τρόπος μου να μιλάω στον κόσμο, όταν οι λέξεις μου δεν αρκούσαν. Η συγγραφή έγινε καταφύγιο, έγινε χάρτης, έγινε πυξίδα. Δεν έγραφα για να εντυπωσιάσω, έγραφα για να θυμάμαι, να γιατρεύω, για να μπορέσει κάποιος να ξαναβρεί τον εαυτό του. Και μέσα από κάθε σελίδα, επέστρεφα κι εγώ λίγο-λίγο σ’ εκείνο το κορίτσι που ήξερε να κοιτάζει τον κόσμο με παραμυθένια μάτια. Σε εκείνο το κορίτσι που πίστευε πως ακόμα κι ο πιο μικρός σπόρος φαντασίας μπορεί να ανθίσει σε κάτι μεγάλο. Μερικές φορές, εμείς οι συγγραφείς, χρειαζόμαστε ένα κίνητρο κι αυτό το κίνητρο συχνά ξεκινάει από μέσα μας. Έτσι, η συγγραφή, για εμένα, δεν ήταν ποτέ απλώς τέχνη. Ήταν τρόπος να υπάρξει μαζί με εμένα σαν να γεννήθηκε μαζί μου.

ΕΡΩΤΗΣΗ 2: Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για το νέο σας βιβλίο με τίτλο ''Το Αρχοντικό των Λιβενστόουν" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής (Παράξενος Ελκυστής);

Μ.Σ. Αυτό το βιβλίο γεννήθηκε από τη σκιά και το φως. Από ένα στοιχειωμένο αρχοντικό, όπου η αγάπη έγινε εμμονή, κι η απώλεια μεταμορφώθηκε σε μαγεία. Μιλά για μια μητέρα που δεν άντεξε τον χαμό του παιδιού της, για έναν άντρα που έδωσε τα πάντα για να τη σώσει, για έναν έφηβο που πάλεψε με τον εαυτό του, τη σκληρότητα των άλλων και την καρδιά του που ξύπνησε πρώτη φορά. Είναι μια ιστορία για τη θυσία, τη δύναμη της αδελφικής σχέσης και τον πρώτο έρωτα που, όπως τα φαντάσματα, έρχεται ξαφνικά και μένει για πάντα.

Μερικές φορές, τα πιο στοιχειωμένα μέρη δεν είναι τα παλιά αρχοντικά, αλλά οι καρδιές μας. Το βιβλίο έχει φαντάσματα, έχει σκιές, αλλά πάνω απ’ όλα έχει καρδιές που αγαπούν. Γιατί όσο βαθύ κι αν είναι το σκοτάδι, η αγάπη έχει τη δύναμη να φέρει ξανά το φως.

Το βιβλίο αυτό, μιλά για έναν έφηβο που ένιωσε στο πετσί του το βάρος της απόρριψης, αλλά και τη δύναμη της αδελφής του, που στάθηκε σαν φως στη ζωή του. Και για τον πρώτο έρωτα, εκείνον που γεννιέται διστακτικά, ανάμεσα σε βλέμματα και σιωπές, αλλά ριζώνει βαθιά, για πάντα.

Είναι μια ιστορία για την αγάπη που θυσιάζεται, που αντιστέκεται στο χρόνο, και που, όσο σκοτεινά κι αν είναι όλα γύρω, βρίσκει πάντα τον τρόπο να λάμψει.

ΕΡΩΤΗΣΗ 3: Ποια η πηγή έμπνευσης της ιστορίας του βιβλίου σας; Πόσος χρόνος χρειάστηκε για να ολοκληρώσετε την συγγραφή του;

Μ.Σ. Η έμπνευση για αυτή την ιστορία γεννήθηκε σε μια στιγμή σιωπής και σαν ένας ψίθυρος ήρθε και τα άλλαξε όλα. Με απασχολούσε πάντα η δύναμη της αγάπης, όχι της εύκολης, αλλά εκείνης που επιμένει, που θυσιάζεται, που πονά και αντέχει στον χρόνο. Τότε αναρωτήθηκα πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η αγάπη όταν όλα γύρω χάνονται. 

Σκέφτηκα τη μητέρα που πενθεί, τον έφηβο που παλεύει με την απόρριψη, τον άνθρωπο που αγαπά χωρίς ανταπόδοση. Ήθελα να γράψω γι’ αυτά που δεν λέγονται εύκολα, για τα φαντάσματα που κουβαλάμε μέσα μας και για το φως που τα λυτρώνει.

Αυτό το βιβλίο είναι ένα κομμάτι της ψυχής μου. Με άγγιξε βαθιά το θέμα του μπούλινγκ στους εφήβους, γιατί πίσω από κάθε σκληρή κουβέντα υπάρχει μια ψυχή που ζητά αποδοχή. Κι ήθελα να μιλήσω για τις αδελφικές σχέσεις, για εκείνον τον δεσμό που γίνεται ασπίδα, αλλά και για τον πρώτο έρωτα, που μας βρίσκει άπειρους και μας αλλάζει για πάντα.

Αυτό το βιβλίο, όσο κι αν έχει φαντάσματα και μαγεία, είναι τελικά μια ιστορία για την καρδιά και την αγάπη. Η αγάπη μπορεί να νικήσει τα πάντα. 

Είναι το φως που επιμένει, ακόμα κι όταν όλα γύρω σκοτεινιάζουν. Ολοκληρώθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα, αν δεν κάνω λάθος, μόλις δύο μήνες. Ήταν βαθύ το δέσιμό μου με αυτή την ιστορία που δεν μου άφηνε περιθώρια να το καθυστερήσω. Δεν ήθελα. Αγωνιούσα αυτή την ιστορία να τη γράψω με μια ανάσα.

ΕΡΩΤΗΣΗ 4: Τί θα επιθυμούσατε να αποκομίσουν οι αναγνώστες/στριες από την ανάγνωση του βιβλίου σας;

Μ.Σ. Θα ήθελα, κλείνοντας την τελευταία σελίδα, να νιώσουν ότι γύρισαν από ένα ταξίδι. Όχι απλώς μέσα σε μια ιστορία, αλλά μέσα σε μια ψυχή, ίσως και στη δική τους. Να αισθανθούν εκείνη τη σιωπή που μένει όταν κάτι σημαντικό έχει ειπωθεί. Να αναγνωρίσουν μέσα από τις σκιές του αρχοντικού τις δικές τους μνήμες, τις δικές τους απώλειες, τις δικές τους δεύτερες ευκαιρίες. Ελπίζω να σταθούν για λίγο στο κατώφλι της ιστορίας και να θυμηθούν πως τα σπίτια, όπως κι οι άνθρωποι, κουβαλούν ιστορίες που αξίζει να ακουστούν. Και ίσως, μέσα από τις ρωγμές του χρόνου και τους ήχους του παρελθόντος, να δουν πιο καθαρά το παρόν τους. Πάνω απ’ όλα, θα ήθελα να κρατήσουν το φως, αυτό που περνά μέσα απ’ τις κουρτίνες ενός παλιού παραθύρου ή γεννιέται όταν συγχωρείς. Το φως που επιμένει ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν να έχουν σβήσει.

ΕΡΩΤΗΣΗ 5: Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας ένα απόσπασμα του βιβλίου σας;

Μ.Σ. Είναι το γράμμα που είχε γράψει ο άρχοντας, ο πόνος του. Αυτό το απόσπασμα με συγκινεί κάθε φορά που το διαβάζω.

27 Νοεμβρίου 1934

Η ατμόσφαιρα στο σπίτι έχει γίνει αποπνικτική. Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να κάνω γι’ αυτήν. Δεν ξέρω αν η αγάπη μου είναι αρκετή για να θεραπευτεί. Περιφέρεται σαν ξένη, σαν μια οντότητα που δεν έχει ζωή. Άψυχη. Μερικές φορές μουγκρίζει σαν αγρίμι και άλλες κοιτάζει, παρατηρεί, αλλά δε μιλάει. Τουλάχιστον δε μιλάει σε μένα. Τη νοιάζει μόνο εκείνο το βιβλίο που έχει κρυμμένο στην αποθήκη που υπάρχει στο τρίτο πάτωμα. Δεν ξέρω πώς το βρήκε και πού, αλλά ξοδεύει ολόκληρες νύχτες για να το διαβάζει. Μερικά βράδια την ακούω να ψέλνει δυνατά, θυμωμένα λόγια, ακαταλαβίστικα, ξενικά, που ούτε εγώ δεν μπορώ να καταλάβω. Δεν ξέρω σε ποιους κόσμους έχει χαθεί, αλλά τρέμω αυτήν την αλλαγή της και τα βίαια ξεσπάσματά της.

Ακούω χαμηλά στο ραδιόφωνο για τον σημερινό μεγαλοπρεπή γάμο του βασιλιά της Αγγλίας Γεωργίου Ε ́ με την πριγκίπισσα της Ελλάδας Μαρίνα, και ο νους μου τρέχει στον δικό μας βασιλικό γάμο. Έτσι ήταν ο γάμος μας, πλασμένος από νεράιδες που φέρνουν τα όμορφα παραμύθια. Σαν παραμύθι ήταν όλα και δεν μπορώ να πιστέψω ακόμα και σήμερα πως μετατράπηκε σε εφιάλτη. Πως η δική μου όμορφη βασίλισσα έγινε η κακιά μάγισσα του παραμυθιού. Θυμάμαι που την αγάπησα για το καθάριο, λαμπερό της βλέμμα. Τώρα μέσα στα μάτια της βλέπω σκοτάδι, σκοτάδι που έχει απλωθεί κι έχει σπιλώσει την ψυχή της. Τρέμω και μόνο στην ιδέα του πού μπορεί να φτάσει. Δεν φταίω, ίσως ούτε και αυτή.

Ίσως αν φεύγαμε... αν τα καταφέρναμε να ξεφύγουμε, να ήταν αλλιώς όλη μας η ζωή, αλλά δεν αφήνει εκείνην την τελευταία ελπίδα της. Θα ψάχνει μέχρι να ολοκληρώσει τον σκοπό της... Αυτό φοβάμαι, γι’ αυτό πρέπει να τη λυτρώσω και μαζί με αυτήν και εμένα. Οι άρχοντες παλιά είχαν δύναμη, ήταν γενναίοι, το δικό μου χέρι όμως τρέμει κάθε φορά που αποφασίζω να πράξω το σωστό και να στερήσω το δικό της όνειρο, που έχει φτιάξει μέσα στο μυαλό της.

ΕΡΩΤΗΣΗ 6: Ποιο το όραμά σας ως συγγραφέας;

Μ.Σ. Το όραμά μου ως συγγραφέας δεν είναι απλώς να γράφω. Είναι να δημιουργώ κόσμους στους οποίους οι ψυχές μπορούν να βρουν καταφύγιο έστω και για λίγο. Να γράφω ιστορίες που να κρατούν το χέρι των ανθρώπων στις πιο σιωπηλές τους στιγμές και να τους θυμίζουν πως δεν είναι μόνοι. Θέλω οι λέξεις μου να λειτουργούν σαν φάροι, να φωτίζουν τα σκοτεινά σημεία, να προσκαλούν τη φαντασία, να αφυπνίζουν την ελπίδα. Να μιλούν στο παιδί που κάποτε υπήρξα και στο παιδί που υπάρχει ακόμα μέσα σε όλους μας. Να τιμώ τη μνήμη, τη θάλασσα, τα παραμύθια, τις στιγμές που μοιάζουν μικρές αλλά αφήνουν το πιο μεγάλο αποτύπωμα στην ψυχή. Ελπίζω μέσα από τα βιβλία μου να κάνω τους ανθρώπους να ξαναπιστέψουν στην τρυφερότητα, στην επιστροφή στα απλά, στο θαύμα της καθημερινότητας. Αν μια λέξη μου γίνει σπίθα για κάποιον για να αγαπήσει πιο βαθιά, να γράψει, να ξεκινήσει ξανά, τότε το όραμά μου παίρνει σάρκα και οστά.

ΕΡΩΤΗΣΗ 7: Θα θέλατε να μας πείτε λίγα πράγματα και για τα άλλα έργα σας;

Μ.Σ. Σαμπίν, Μια μάγισσα χωρίς μαγεία

Η Σαμπίν δεν έχει τη μαγεία που περιμένουν.

Ή μάλλον έχει την πιο σπάνια μαγεία απ’ όλες, αυτή της θέλησης.

Αυτή που γεννιέται μέσα μας, όταν αρχίζουμε να πιστεύουμε στον εαυτό μας.

Το μυστικό των επτά θαλασσών

Είναι ένα ταξίδι σε αχαρτογράφητα νερά.

Ένα μυστικό που δεν είναι χρυσάφι, αλλλα περιπέτεια, θάρρος και καρδιά.

Η θάλασσα, οι έφηβοι Αμφιτρίτη και ο Αρίωνας μας διδάσκουν να είμαστε ευάλωτοι, αλλά δυνατοί.

Ένα πιο σκοτεινό φως

Μέσα στο σκοτάδι, υπάρχει πάντα ένα φως.

Ίσως μικρό, ίσως αδύναμο στην αρχή.

Αλλά είναι εκεί. Περιμένει να το δούμε.

Το σκοτάδι δεν είναι το τέλος. Είναι η αρχή.

Το αρχοντικό των Λιβενστόουν

Παλιοί τοίχοι, παλιές σκιές, αλλά και παιδικές ψυχές γεμάτες τρυφερότητα.

Μέσα σ’ αυτό το αρχοντικό, η μνήμη γίνεται θεραπεία.

Και η αγάπη, φως που διαλύει την ομίχλη.

Εγώ και ο εξωγήινος εαυτός μου

Όλοι έχουμε μέσα μας μια "εξωγήινη" πλευρά.

Ένα κομμάτι που δεν καταλαβαίνουμε, που μας μπερδεύει.

Η Μελένια μας θυμίζει πως η αποδοχή ξεκινά απ’ το σπίτι μας, απ’ το μέσα μας και σιγά σιγά μας διδάσκει τρόπους καλής συμπεριφοράς.

Το σεντούκι των ευχών

Ευχές που δεν ξεχάστηκαν. Ένα παιδί που είναι καθηλωμένο σε αμαξίδιο, αλλά παρόλο το

σκοτάδι που τον περιτριγυρίζει διαλέγει μετά από μεγάλη μάχη να «σταθεί,» όρθιο για να συμβούν τα θαύματα.

Κάθε ευχή βρίσκει το δρόμο της, αρκεί να της ανοίξουμε την καρδιά μας.

Ληστεία στη Γούφλαντ

Ένα χιουμοριστικό παραμύθι, γεμάτο ανατροπές, αλλά και μια υπενθύμιση, με συνεργασία, καλοσύνη και λίγο... γάβγισμα, όλα διορθώνονται!

ΕΡΩΤΗΣΗ 8: Τέλος, ποια είναι τα μελλοντικά συγγραφικά σας πλάνα;

Μ.Σ. Τα συγγραφικά μου πλάνα είναι η προέκταση της ψυχής μου. Θέλω να συνεχίσω να δημιουργώ κόσμους όπου τα παιδιά και οι μεγάλοι που δεν ξέχασαν να ονειρεύονται θα βρίσκουν τον δικό τους θησαυρό, μια ιστορία που θα τους μιλήσει, που θα τους αγγίξει, που θα τους ταξιδέψει.

Ένα από τα άμεσα σχέδιά μου είναι η έκδοση του δεύτερου μέρους «Το μυστικό των επτά θαλασσών», όπου είναι το prequel της τριλογίας. Θα υπάρξει ένα καινούριο Χριστουγεννιάτικο παραμύθι βασισμένο στη παραδοσιακή ιστορία των καλικαντζάρων και έχω στα άμεσα σχέδια μου τη δημιουργία δεκατριών διηγημάτων που θα λειτουργήσουν σαν έμπνευση, σαν φλόγα, σαν «φανάρια» που κράτησα, διαμόρφωσα, έπλασα και αγάπησα όσο η καρδιά μου.

Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας και τις απαντήσεις σας.

Με εκτίμηση, Κυριακή Γανίτη από το blog Dominica Amat