ΤΑ ΔΕΚΑΕΞΙ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

 


Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)


    Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι αντικειμενικά πολύ δύσκολο να χτιστούν καί να διατηρηθούν ανεπηρέαστες από τις όποιες δυσκολίες καί επιλογές των εμπλεκόμενων σε αυτές. Ακόμη κι ανάμεσα σε γονείς με τα παιδιά τους παρατηρούνται χάσματα καί προστριβές που κλονίζουν τους δεσμούς που τους ενώνουν. Κάποιοι καταφέρνουν να αποκαταστήσουν τις σχέσεις τους κι άλλοι,δυστυχώς,διαγράφουν με μία μονοκοντυλιά τους πιο αγαπημένους τους ανθρώπους. Το αν μετανιώνουν γι'αυτήν τους την επιλογή,μόνο ο χρόνος μπορεί να το φανερώσει.

    Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ψυχογιός το νέο κοινωνικό μυθιστόρημα του συγγραφέα κυρίου Μένιου Σακελλαρόπουλου,με τίτλο ''Τα δεκαέξι γράμματα'' το οποίο βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Μία ιστορία που κάλλιστα θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει πολλούς αναγνώστες εκεί έξω. Ένα βιβλίο που με πλημμύρισε με συναισθήματα από την στιγμή που αποφάσισα να διαβάσω το σημείωμα του συγγραφέα,το οποίο περιέχεται στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου,πρίν να ξεκινήσω την ανάγνωση του βιβλίου από την αρχή. Δεν ξέρω τι με οδήγησε σε αυτήν την απόφαση,μα θεωρώ ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο για το πως να προσεγγίσω το βιβλίο. 

   Πόσα λόγια δεν έχουν ειπωθεί; Πόσα συναισθήματα δεν έχουν εκφραστεί καί έχουμε αποφασίσει να τα καταπνίξουμε καί να τα κρύψουμε βαθειά μέσα μας; Πόσους ανθρώπους θεωρούμε δεδομένους κι αν τυχόν τους χάσουμε από την ζωή μας,η απώλειά τους θα μοιάζει σαν μία πληγή που αιμορραγεί ανεξέλεγκτα καί δεν πρόκειται να επουλωθεί ποτέ; Γιατί επιλέγουμε να πληγώνουμε καί να μας πληγώνουν οι αγαπημένοι μας άνθρωποι; Πώς φτάσαμε,άραγε,σε αυτό το σημείο; Το έχετε αναρωτηθεί ποτέ,ή,επιλέγετε να θεωρείτε πως εσείς έχετε πάντα δίκιο καί ο δικός σας πόνος είναι μεγαλύτερος; Προφανώς ο εγωϊσμός παίζει άσχημα παιχνίδα εις βάρος μας.

   Ήταν η πρώτη μου γνωριμία με την πένα του συγγραφέα καί δηλώνω πολύ ικανοποιημένη με τον τρόπο που επέλεξε να συνδυάσει την αλήθεια με την μυθοπλασία καί εντέλει να προσφέρει στο αναγνωστικό ένα ουσιαστικό καί άρτιο κείμενο που εστιάζει στο ''είναι'' καί όχι στο ''φαίνεσθαι'' των ανθρώπινων σχέσεων καί στους δεσμούς αίματος που μπορούν να μετατραπούν σε φαρμάκι που δηλητηριάζει όσους ενώνονται από αυτούς. 

   Ο λόγος του συγγραφέα είναι αδιάκοπος καί στρωτός. Σε κάποια σημεία της αφήγησης είναι πιο ήπιος καί σε άλλα μοιάζει σαν ένας ορμητικός χείμαρρος που παρασύρει τα πάντα γύρω του. Τα κεφάλαια είναι μικρά καί περιεκτικά,γεμάτα από άφθονο λεξιλόγιο καί περιγραφικές εικόνες που ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια των αναγνωστών καί ξυπνούν ποικίλα συναισθήματα. Από πολλή χαρά κι ενθουσιασμό για ένα όμορφο μέλλον έως την απόλυτη απόγνωση καί πόνο. Βλέπετε,έτσι είναι καί η ίδια η ζωή. 

   Ένα στοιχείο που μου άρεσε πάρα πολύ,κατά την διάρκεια της ανάγνωσης,ήταν ο τρόπος που εξιστορούνται τα γεγονότα μέσα στο βιβλίο. Η παράλληλη αφήγηση από τους δύο κύριους πρωταγωνιστές της ιστορίας -τον πατέρα καί τον γιό- όχι μόνο βοηθούν να έχουμε μία άριστη σκιαγράφηση των χαρακτήρων τους,μα να μας δοθούν όλες οι απαντήσεις καί οι απαραίτητες πληροφορίες για να έχουμε μία σφαιρική εικόνα των γεγονότων. Δεν βρήκα κανένα στοιχείο που θα ήθελα να παρέμβω καί να το αλλάξω. Επέλεξα να αποδεχθώ τους ήρωες με τα καλά καί τα αρνητικά τους χαρακτηριστικά. Αυτά τους κάνουν αυτό που είναι...

   ''Γιε μου,

Πονάει η ψυχή μου τώρα που σου γράφω ξεχασμένος σε ένα καταθλιπτικό δωμάτιο ενός γηροκομείου, αποκομμένος από όλους. Πιο πολύ όμως υποφέρω που δε σε βλέπω. Ξέρω, έχεις τις δουλειές σου και τα τρεχάματά σου, αλλά η μοναξιά πληγώνει πολύ, δεν αντέχεται. Και τι δε θα έδινα για να σε δω! Κι ο χρόνος μου δεν είναι πια πολύς. Μακάρι να είναι όλα καλά στη ζωή σου και να είσαι χαρούμενος και ευτυχισμένος.

Σε σκέφτομαι και σ’ αγαπώ πολύ,

ο πατέρας σου

Ο συνταξιούχος πυροσβέστης Αργύρης Φαρμάκης, τσακισμένος από τη ζωή. Ο γιος του Άρης, με ροπή σε κάθε είδους μπλέξιμο. Τους χωρίζει άβυσσος. Τους ενώνει όμως μια συγκλονιστική εξέλιξη, μέσα από δεκαέξι σπαρακτικά γράμματα.

Μια αληθινή ιστορία πατέρα και γιου που βουτάει ως τα τρίσβαθα της ψυχής και φέρνει δάκρυα στα μάτια…'' (Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Εν ολίγοις,μπορούμε να πούμε ότι ο συγγραφέας κύριος Μένιος Σακελλαρόπουλος μέσα από το νέο του βιβλίο ''Τα δεκαέξι γράμματα'' θίγει με απόλυτο σεβασμό,σοβαρότητα καί προσοχή την σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε έναν πατέρα με τον γιό του. Προσέξτε! Δεν έχουμε να κάνουμε με ένα μυθιστόρημα γραφικό που σκοπό καί μόνο έχει να εντυπωσιάσει σαν άλλο πυροτέχνημα. Κι επειδή όπως έχει αποδείξει η ζωή,η ιστορία αρέσκεται στο να επαναλαμβάνεται,μάθετε από τα λάθη καί τις πράξεις τόσο τα δικά σας,όσο καί των γύρω σας. Εκτός κι αν θέλετε κι εσείς να φτάσετε στο σημείο που δεν έχει γυρισμό καί να ειπωθούν όλα μέσω γραμμάτων καί τίποτα να μην μπορεί πια να διορθωθεί.

   Επειδή το βιβλίο δεν έχει πολύ καιρό που κυκλοφόρησε,κάπου εδώ θα κλείσω την κριτική μου,προτρέποντας σας να το αναζητήσετε καί να το διαβάσετε. Θεωρήστε το σαν ένα άλλο χρήσιμο μάθημα για την ζωή σας καί την αξία που έχουν για εσάς οι αγαπημένοι σας άνθρωποι καί πιο συγκεκριμένα οι γονείς καί τα παιδιά σας.

                                                          Καλές σας αναγνώσεις!


ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΜΕΝΙΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΣ


ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΨΥΧΟΓΙΟΣ

   

ΤΑ ΔΕΚΑΕΞΙ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΑ ΔΕΚΑΕΞΙ ΓΡΑΜΜΑΤΑ Reviewed by Dominica on Οκτωβρίου 11, 2020 Rating: 5

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Εικόνες θέματος από sndr. Από το Blogger.