#Αφιέρωμα στη διλογία ''ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ: (ΕΝΑ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ & ΔΥΟ ΠΛΕΓΜΕΝΑ ΣΤΕΜΜΑΤΑ)''

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

#Αφιέρωμα στη διλογία ''ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ: (ΕΝΑ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ & ΔΥΟ ΠΛΕΓΜΕΝΑ ΣΤΕΜΜΑΤΑ)''

Δεν έχω καμία πρόθεση να κρύψω την ''αναγνωστική'' αδυναμία που τρέφω προς το είδος της φανταστικής λογοτεχνίας (και του θρίλερ) και γι'αυτό, το τελευταίο διάστημα επιλέγω να εστιάσω κάπως παραπάνω την προσοχή μου -δίχως να υποτιμώ άλλα λογοτεχνικά είδη- πάνω σε βιβλία που την υπηρετούν. Αισθάνομαι δε μεγάλη αδημονία όταν έχω ξεκινήσει μία διλογία, τριλογία, σειρά βιβλίων, κλπ. και μπορώ να έχω στα χέρια μου όλα τα βιβλία και να τα διαβάσω συνεχόμενα το ένα μετά το άλλο! Ευτυχώς, οι εκδόσεις Ψυχογιός δεν είχαν καμία πρόθεση να μας παιδέψουν και προέβησαν στην ταυτόχρονη κυκλοφορία και των δύο βιβλίων της διλογίας ''Βασιλιάς Ποιμένας'' (The Shepherd King) που υπογράφει η συγγραφέας ΡΕΪΤΣΕΛ ΓΚΙΛΙΓΚ (Rachel Gillig) , με τίτλους ''ΕΝΑ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ'' (One Dark Window) & ''ΔΥΟ ΠΛΕΓΜΕΝΑ ΣΤΕΜΜΑΤΑ'' (Two Twisted Crowns) και τη μετάφρασή τους έχει επιμεληθεί η κυρία Έλενα Γιαννακούλα. Θεώρησα, λοιπόν, ως κατάλληλο τρόπο γνωριμίας μαζί τους ένα νέο αφιέρωμα από εκείνα που τόσο πολύ αγαπάτε όσο κι εγώ. Δε χάνω άλλο λεπτό και ξεκινώ!

''Κορίτσι. Τέρας. Μάρτυρας..."

''ΕΝΑ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ"

Έχοντας δίπλα δίπλα και τα δύο βιβλία και παρατηρώντας τα -προτού ξεκινήσω να τα διαβάζω- τολμώ να πω με απόλυτη ειλικρίνεια ότι ένιωσα να γοητεύομαι και να ελκύομαι απ'αυτά σαν άλλος πόλος ενός μαγνήτη. Εκπέμπουν ένα μυστήριο που δεν υποκύπτει σε τίποτα το επιτηδευμένο, αλλά γεννάται από τα ίδια τα βιβλία και μας περικυκλώνει σιγά σιγά σαν τις σκιές που όσο αφηνόμασταν σε εκείνες τόσο πιο σφιχτά έμοιαζε να μας αγκαλιάζουν και να μας αιχμαλωτίζουν σε μία φυλακή από την οποία ούτε επιθυμούμε ούτε και μπορούμε να δραπετεύσουμε. Ναι, το βιβλίο με είχε ήδη κερδίσει και το επόμενο βήμα ήταν να αφεθώ να μου διηγηθεί τα όσα έκρυβε μέσα στις σελίδες του. 

''Η μαγεία είναι το αρχαιότερο παράδοξο. Όσο περισσότερη δύναμη σου δίνει, τόσο πιο αδύναμος γίνεσαι. Να είσαι επιφυλακτικός. Να είσαι συνετός. Να είσαι φρόνιμος.''

Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι τη μαγεία την ακολουθεί μία αλλόκοτα παράδοξη και οξύμωρη αντίληψη σχετικά τόσο με την ύπαρξή της όσο και με το αν ''γέρνει'' προς μία καλή κι όμορφη μεριά που κεντρίζει το ενδιαφέρον μας και την καθιστά θελκτική στα μάτια μας, ή, προς μία αρνητική και κακή που μόνο φόβο, αγωνία, ανατριχίλα και μυστήριο μας κάνει να αισθανόμαστε. Κι αν όντως υπάρχει μαγεία και η αλήθεια της βρίσκεται κάπου στη μέση; Εάν δεν έπρεπε να είμαστε απόλυτα ταγμένοι/ες σε εκείνη και να εθελοτυφλούμε, μα ούτε και να την καταδικάζουμε και να τη ρίχνουμε ζωντανή στην πυρά; Προσωπικά κρατώ τις όποιες επιφυλάξεις μου προς εκείνη (τη μαγεία) -αναφορικά πάντα με την ύπαρξή της μέσα στα βιβλία που διαβάζω- και την προσεγγίζω ως ένα κομμάτι της φαντασίας και του πώς αυτή επηρεάζει τις ζωές των εμπλεκόμενων προσώπων, διαμορφώνει τους χαρακτήρες τους και όλο το σκηνικό δράσης της εκάστοτε πλοκής. 

''Ήταν κάποτε ένα κορίτσι συνετό και φρόνιμο, που έμενε στη σκιά, στα βάθη του δάσους. Η Έλσπεθ Σπιντλ χρειάζεται κάτι παραπάνω από απλή τύχη για να παραμείνει ασφαλής στο απόκοσμο, ομιχλώδες βασίλειο του Μπλάντερ – χρειάζεται ένα τέρας. Όμως όλα έχουν ένα τίμημα, και ειδικά η μαγεία. Όταν η Έλσπεθ συναντά έναν μυστηριώδη ληστή στον δρόμο του δάσους, η ζωή της παίρνει μία αναπάντεχη τροπή. Γιατί ο ληστής δεν είναι άλλος από τον Ρέιβιν Γιου – τον μεγαλύτερο ανιψιό του Βασιλιά, αρχηγό των Γερόλυκων, των πιο επικίνδυνων ανδρών του Μπλάντερ, και ένοχο για εσχάτη προδοσία. Καθώς οι δυο τους μπλέκονται σε έναν κόσμο σκιών κι απάτης για να γιατρέψουν το Μπλάντερ από τη μαύρη μαγεία που το μολύνει, η Έλσπεθ κινδυνεύει να αποκαλύψει το σκοτεινότερο μυστικό της – τον Εφιάλτη που σιγά σιγά καταλαμβάνει το μυαλό της." (Από το οπισθόφυλλο)

Η συγγραφέας μας μυεί με μία έντονη περιγραφική σκηνή στον κόσμο του βιβλίου. Έπειτα, επιλέγει να ξεδιπλώσει σταδιακά το νήμα όλης της υπόθεσης, αποκαλύπτοντας κομμάτι κομμάτι κάθε χρήσιμη πληροφορία γύρω από την πλοκή. Τίποτα δε μας δίνεται βεβιασμένα και κάθε της λέξη και αποκάλυψη είναι μετρημένη τόσο ώστε να μας κρατά σε αγωνία όσο και να μας δίνει κίνητρο για να παραμείνουμε πιστοί/ες στην ανάγνωση του βιβλίου. Ένα βιβλίο πλημμυρισμένο από μία αίσθηση μαγείας που δεν έχουμε συνηθίσει, αλλά υποβόσκει και ορίζει ζωές, σκέψεις και συναισθήματα. Παράλληλα, νιώθουμε σαν να παρακολουθούμε μία ιστορία όπου η πραγματικότητα ''παντρεύεται'' με την φαντασία, εκεί όπου οι ισορροπίες είναι τόσο δυσδιάκριτες κι εύθραυστες και τα όρια φαντάζουν αόρατα μεταξύ των. Εκεί όπου ο φόβος και η όποια προκατάληψη εναντιώνεται της λογικής και της ενσυναίσθησης, το ατομικό συμφέρον και η εξουσία υπερτερεί του κοινού καλού και η επιβίωση αποτελεί έναν μονόδρομο στον οποίο υπάρχουν αναπάντεχοι σύμμαχοι κι εχθροί... Άραγε, ποιος/α ο/η νικητής/τρια και ποιος/α ο/η ηττημένος/η; Η συγγραφέας ''κλείνει'', προσωρινά, την ιστορία σε ένα σημείο κομβικό και χιλιάδες υποθέσεις για το τί μέλλει γενέσθαι γεννιούνται στο μυαλό μας...

''ΔΥΟ ΠΛΕΓΜΕΝΑ ΣΤΕΜΜΑΤΑ"

Στο δεύτερο βιβλίο της διλογίας η συγγραφέας με εύστοχο τρόπο συνεχίζει την εξιστόρηση της υπόθεσης σαν να μην έχει μεσολαβήσει τίποτα μεταξύ του επιλόγου, ή, μάλλον πιο σωστά, της άνω τελείας του πρώτου βιβλίου και την έναρξη του δεύτερου. Με εμφανή την ανάγκη της να πάει ένα βήμα παραπέρα την ήδη ενδιαφέρουσα πλοκή, ενισχύει την ένταση της δράσης και της περιπέτειας. Οι μάχες γίνονται πιο περιγραφικές κι απαραίτητες σε επίπεδο σύγκρουσης και επιβίωσης. Προσωπικά αγάπησα κατιτίς παραπάνω αυτό το βιβλίο, διότι είδα το πώς η δημιουργός έδωσε τον χώρο και την ελευθερία και σε άλλα πρόσωπα να αποκτήσουν έναν λόγο μεγαλύτερης βαρύτητας, μέσω των οποίων ήρθαν στο φως καινούργια και σημαντικά για την ομαλή εξέλιξη της πορείας των γεγονότων στοιχεία. Στοιχεία που δε γνωρίζαμε και η αποκάλυψή τους όχι μόνο ήρθε να ''κουμπώσει'' στα κατάλληλα σημεία, αλλά και να δικαιολογήσουν/επεξηγήσουν πράξεις τόσο του παρόντος όσο και του παρελθόντος...

''Να ματώσεις. Να διαπραγματευτείς. Να υποταχτείς.'', ξέρω ότι ακούγονται ως προσταγές. Εγώ τις βλέπω σαν συμβουλές. Ναι, αυτό χρειάζεται ώστε να μπορέσει κάποιος/α να επιβιώσει, αν επιλέξει να εμπλακεί σε αυτό το αλλιώτικο και καθόλου αθώο, μα ολότελα σκληρό κι επώδυνο ''παιχνίδι'', όπου ο θάνατος του ενός/της μίας μπορεί να συνεπάγεται τη διαφύλαξη της ζωής του/της άλλου/ης. Ναι, αυτά τα τρία βήματα πρέπει να ακολουθήσει πιστά και να μην αλλάξει πορεία, διότι αλλιώς... θα έχει για πάντα χαθεί... 

''Οι Δίδυμες Σκλήθρες είναι κρυμμένες σ’ ένα μέρος χωρίς χρόνο. Ανάμεσα σε αρχαία δέντρα, εκεί όπου η ομίχλη κόβει βαθιά μέχρι το κόκαλο, η τελευταία Κάρτα παραμένει, περιμένοντας, κοιμισμένη. Το Βασίλειο του Μπλάντερ κινδυνεύει, υποδουλωμένο στα χέρια ενός τυραννικού βασιλιά και της σκοτεινής μαγείας του. Η Έλσπεθ και ο Ρέιβιν έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν όλες τις Κάρτες Πρόνοιας, εκτός από μία – την πιο σημαντική, αυτή των Δίδυμων Σκληθρών. Για να βρουν την κάρτα πριν από την Ισημερία και να ελευθερώσουν το βασίλειο, θα χρειαστεί να ταξιδέψουν μέσα από το επικίνδυνο, ομιχλώδες δάσος. Και ο μόνος που μπορεί να τους οδηγήσει είναι ο Εφιάλτης, το τέρας στο μυαλό της Έλσπεθ, που μοιράζεται κάθε σκέψη της. Μόνο που ο Εφιάλτης δε θέλει πια να μοιράζεται…" (Από το οπισθόφυλλο)

Δεν ξέρω αν οφείλεται στο γεγονός ότι με το παρόν βιβλίο ολοκληρώνεται η ιστορία, αλλά θεωρώ ότι η συγγραφέας ''πάτησε'' γκάζι και είναι πιο ολοκληρωμένο και περιεκτικό σε σχέση με το πρώτο. Μου άρεσε πολύ η ρέουσα κι αβίαστη γραφή της, ο τρόπος που χειρίζεται τις λέξεις τόσο στις περιγραφές των σκηνών όσο και στους ρεαλιστικούς και πειστικούς διαλόγους μεταξύ των προσώπων. Η όποια υπερβολή έρχεται εδώ να βοηθήσει τη φαντασία να ανθίσει και να κάνει να αισθανθούμε με τη σειρά μας σαν αναπόσπαστο κομμάτι όλου του σκηνικού. Ναι, δεν το κρύβω ότι ξεχώρισα κάποια πρόσωπα παραπάνω σε σχέση με άλλα. Πρόσωπα είτε από το ένα άτυπο ''στρατόπεδο'' είτε από το άλλο. Και ίσως εκεί να οφείλεται και ένα σεβαστό κομμάτι της γοητείας της παρούσας διλογίας. 

Διάβασα με μία ανάσα και τα δύο βιβλία. Μπόρεσα και γεύτηκα μία γερή δόση μαγείας πασπαλισμένη με αρκετή φαντασία, μυστήριο, καθώς και αίσθηση φόβου που ερχόταν σε αντίθεση με όλη αυτήν την πληρότητα που αισθανόμουν χάρη στη φρεσκάδα της πένας της συγγραφέως και την υποβόσκουσα αίσθηση ελπίδας και λύτρωσης μέσα από τον πιο ιδανικό -για μένα- επίλογο της ιστορίας των προσώπων. Ή μήπως δεν ήταν αυτό το οριστικό τέλος; Μήπως η ιστορία τους συνεχίστηκε πέρα από τα βιβλία; Όπως και να'χει, τα βιβλία θεωρώ ότι πέτυχαν το σκοπό τους και πέρασα όντως καλά διαβάζοντάς τα.

Αναζητήστε τα! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ψυχογιός.