Άγρια θάλασσα: 1ο μέρος

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Από μικρή αγαπούσα και εξακολουθώ να αγαπώ τη θάλασσα. Εκείνη είναι η σειρήνα που με το γλυκό της τραγούδι με σαγηνεύει κι εγώ αφήνομαι, παντελώς, στους κυματισμούς της... Βλέπετε, οι νησιώτικες ρίζες (ως προς την καταγωγή) φαντάζουν να κάνουν τη θάλασσα να κυλά σαν το αίμα μέσα στις φλέβες μου. Για να είμαι ειλικρινής, δεν την έχω φοβηθεί ποτέ έως σήμερα. Είτε ήρεμη είτε αγριεμένη έχει τον δικό της τρόπο να διαπερνά τη σκέψη και την ψυχή μου. Πώς, άλλωστε, να δύναμαι να αντισταθώ σε αυτό το μπλε της χρώμα που οι φυσικές ανταύγειες την κάνουν αλλού να παίρνει μία πιο σκοτεινή και βαθειά απόχρωση κι άλλοτε το ανοιχτό γαλάζιο χρώμα της να το ζηλεύει ακόμη κι ο ουρανός... Και τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον από εκεί πηγάζει η αδυναμία μου στο μπλε χρώμα. Να είδατε τί μου κάνει και τί επιρροή ασκεί πάνω μου; Δε χρειάζεται να την αντικρίζω, μα μόνο και η εικόνα της στο μυαλό μου μπορεί να με κάνει να ''παρασυρθώ'' σε μία χειμαρρώδη εξομολόγηση συναισθημάτων προς εκείνη. Κι όλα αυτά, διαβάζοντας τον τίτλο του νέου αισθηματικού-κοινωνικού μυθιστορήματος της συγγραφέως Ελευθερίας Καλογνωμά, ''Άγρια θάλασσα", το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γράφημα και αποτελεί το πρώτο μέρος της συγκεκριμένης διλογίας.

Η συγγραφέας Ελευθερία Καλογνωμά είναι μία παλιά και αρκετά καλή μου ''γνώριμη'', αναφορικά πάντα με την ανάγνωση βιβλίων. Κατά το παρελθόν, έτυχε να διαβάσω το πρώτο βιβλίο της έτερης διλογίας της, με τίτλο ''Ίχνη στην Έρημο - Αμμοθύελλα" (δυστυχώς λόγω μίας ζημιάς δεν το έχω πλέον στα χέρια μου). Ναι, δεν ξέρω πώς ακριβώς προέκυψε και ύστερα από την ανάγνωση εκείνου, ''χαθήκαμε''. Ποτέ δε διάβασα τη συνέχεια για να δω το πού οδηγήθηκε εκείνη ιστορία. Όμως, ένα νέο κεφάλαιο ξεκίνησε σήμερα και πιστέψτε με θέλω πάρα πολύ να μάθω τον τρόπο με τον οποίο θα ολοκληρωθεί. Κι αυτό, διότι η συγγραφέας μετέτρεψε τον επίλογο του βιβλίου σε άνω τελεία και ένα καίριο ερώτημα έμεινε να πλανάται στη σκέψη μου. Όμως, ας τα πιάσω από την αρχή...

''Ο κόσμος της κάποτε έχασε την ισορροπία του, έγειρε χωρίς επιστροφή προς την αδικία και το χάος και μέσα σ’ αυτό το χάος, εκείνη έγινε μια άλλη. Κι αυτή η άλλη, δεκατρία χρόνια αργότερα, επιστρέφει για να σπείρει το ίδιο χάος στις ζωές εκείνων που το γέννησαν‧ ενόχων και μη."

Τί θα μπορούσε να συνεπάγεται για εσάς η άγρια θάλασσα; Αφήστε στην άκρη την όποια λογική ερμηνεία και προσεγγίστε την έννοιά της με τα μάτια της ψυχής και της καρδιάς σας. Δε θα μπορούσε να είναι ένα ζευγάρι μάτια κάποιου αγαπημένου προσώπου, που ανάλογα με τις συναισθηματικές διαθέσεις και την φουρτούνα που μπορεί να επικρατεί μέσα στην ψυχή αυτού του ανθρώπου να παρομοιάζονται με τη θάλασσα και τις όποιες πλευρές της; Όχι, δεν ψάχνω να βρω ποιητικά, ή, πιο σύνθετα λογοτεχνικά λόγια για να σας εντυπωσιάσω! Δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου. Απλώς, προσπαθώ να σας μεταδώσω όσο είναι αυτό εφικτό αυτά που ένιωσα εγώ ερχόμενη σε επαφή με το κείμενο και την ιστορία του... Μία ιστορία, που παρά την όποια υπερβολή της μυθοπλασίας, θα μπορούσε σε ένα σεβαστό επίπεδο να βασίζεται και στην πραγματικότητα.

''Η Φιλιώ Βλαβιανού επιστρέφει από την Κύπρο στην Αθήνα μετά από δεκατρία ολόκληρα χρόνια, με σκοπό να εισχωρήσει στη ζωή και την οικογένεια του κραταιού επιχειρηματία Τζώρτζη Αμουργιανού και να βγάλει στο φως τα στοιχεία που οδήγησαν τον πατέρα της στο τραγικό του τέλος, αποκαθιστώντας το όνομά του και την αλήθεια.

Μόνο που αυτή η αλήθεια έχει και άλλες πλευρές, τις οποίες η Φιλιώ αγνοεί. Όσα γνώριζε, στην πορεία ανατρέπονται, σύμμαχοι και εχθροί αλλάζουν θέσεις πάνω στο σπασμένο καράβι που την ταξιδεύει στο παρελθόν και το σκαρί της ζωής της αρχίζει να γέρνει επικίνδυνα. Η σχέση της με τους δύο γιους του Αμουργιανού, τον Παύλο και τον Ιωσήφ, θα πλέει διαρκώς σε επικίνδυνα νερά. Παρελθόν, παρόν και μέλλον, προδοσία και έρωτας θα γίνουν ένα κουβάρι και η Φιλιώ θ’ ανακαλύψει ότι η εκδίκηση είναι μεν ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, μόνο που αυτό που δε μας είπε ποτέ κανείς είναι ότι, περιμένοντας αυτό το πιάτο να κρυώσει, τελικά καταλήγει να παγώσει πρώτα η καρδιά.

Κι ο πάγος, όσο σκληρός κι αν είναι, μ’ ένα δυνατό χτύπημα μπορεί να γίνει χίλια κομμάτια και τελικά… να σκορπιστεί παντού.

Σαν τα σπασμένα κρύσταλλα στα οποία μετατράπηκε μια νύχτα η ζωή της." (Από το οπισθόφυλλο)

Οι προηγούμενες, από εμάς, γενιές παιδιών μεγάλωσαν με την νοοτροπία να μην γνωρίζουν πολλά γύρω από τα οικογενειακά ζητήματα ακόμη και για τα μέλη τα οποία αποτελούσαν τον οικογενειακό τους πυρήνα. Λες και με αυτόν τον τρόπο θα προστατεύονταν καλά προφυλαγμένα μέσα στη φούσκα στην οποία, επιμελώς, τα είχαν κλείσει. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, τα καταπιεσμένα συναισθήματα, καθώς και οι όποιες αντιλήψεις -μετά από χρόνια και κυρίως μπροστά στην αποκάλυψη των μυστικών (ένοχων και μη)- να ''συντριβούν'' κάτω από το βάρος αυτής. Να νιώσουν είτε ότι είχαν εξαπατηθεί είτε ότι λειτουργούσαν ως φερέφωνα σκέψεων τρίτων είτε ότι όσα είχαν ως δεδομένα ήταν ψέματα... Και σας ρωτώ. Πώς θα αισθανόσασταν εσείς αν βρισκόσασταν στην ίδια θέση; Η αγάπη και το μίσος, οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, καθορίζουν τις όποιες επιλογές και πράξεις των/μας...

Η συγγραφέας ''χτίζει'' μία ιστορία αγάπης, πόνου, εκδίκησης, αλλά κυρίως ανθρώπινη, αφού όλα τα πρόσωπα του βιβλίου τα χαρακτηρίζει μία αληθοφάνεια, ειδικά στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς. Δε λέω ότι συμφωνώ με όλα όσα έκαναν, ή, σκέφτονταν -μάλιστα δεν ήταν λίγες οι φορές που θέλησα να μπω μέσα στο βιβλίο και να ταρακουνήσω κάποια πρόσωπα εξ αυτών!- μα και πάλι αντιλήφθηκα τους λόγους για τους οποίους το έκανε η δημιουργός. Ναι, επίσης, δε σας το κρύβω ότι φοβήθηκα τον μεγάλο όγκο (1000+ σελίδες) του βιβλίου και θεωρώ ότι σε κάποια σημεία θα μπορούσε να είναι πιο περιεκτικό και θα ήθελα να υπάρχουν πιο εμφανείς οι όποιες ανατροπές. Σαν να είχαμε ένα βιβλίο που ενώ διαβαζόταν συνεχόμενα σαν να άργησε κάπως από την αρχή έως και μέχρι ενός σημείου και έπειτα σαν να μπήκε πιο δυναμικά στην πορεία του. 

Για να μην παρεξηγηθώ, ΔΕΝ έχουμε να κάνουμε με ένα κακό βιβλίο. Αντιθέτως, σε γενικότερες γραμμές μου άφησε αυτό που επιθυμούσα να λάβω από εκείνο. Απλώς θέτω κάποιους προβληματισμούς μου ως αναγνώστρια. Κι όλο αυτό προέρχεται από εκείνα που πιστεύω ότι έχει να μας προσφέρει η συγγραφέας. Δεν είναι συγγραφέας του ενός και μόνο βιβλίου! Από εκεί και πέρα, ο τρόπος που μας αφήνει το πρώτο αυτό βιβλίο με έκανε να αναρωτιέμαι για το τί να αναμένω στη συνέχεια. Άραγε, αυτό που έχω σκεφτεί θα ευσταθεί, ή, όχι; Προφανώς θα πρέπει να κάνω υπομονή και έτσι θα έρθει και η πολυπόθητη κατάληξη της ιστορίας μαζί με την όποια λύτρωση ένεκα του ''κλεισίματος'' αυτού του κύκλου...

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γράφημα.