Να με ξεχνάς - Αφιέρωμα σε αστυνομικά μυθιστορήματα εγχώριων δημιουργών (Μέρος 11ο)

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Αφιέρωμα σε αστυνομικά μυθιστορήματα εγχώριων δημιουργών 

(Μέρος 11ο)

~ Να με ξεχνάς ~ 

Όσο έρχομαι σε επαφή με τα βιβλία τόσο συνειδητοποιώ ότι έχω ταυτίσει δημιουργούς με συγκεκριμένα λογοτεχνία είδη και δε θεωρώ όλη αυτήν τη συνθήκη ως κάτι αρνητικό -με δεδομένο ότι δεν μένουν στάσιμοι/ες- από τη στιγμή που οι δημιουργοί μπορούν να ''κινούνται'' μέσα σε αυτά βρίσκοντας πάντα τα πατήματά τους και τα χαρακτηριστικά εκείνα της γραφής τους που τους/τις δίνουν όλα αυτά που χρειάζονται ώστε εμείς ως αναγνωστικό κοινό να τους/τις ξεχωρίζουμε και να νιώθουμε οικειότητα με τον τρόπο σκέψης και έκφρασής τους. Μία εξ αυτών και η συγγραφέας Ειρήνη Βαρδάκη που το όνομά της λανσάρεται δίπλα σε εκείνα των δημιουργών που έχουν χαράξει μία δική τους και κοινώς αποδεκτή πορεία αναφορικά με τα βιβλία που ανήκουν στο ψυχολογικό θρίλερ. 

Κι επειδή το στοιχείο του θρίλερ, που έρχεται να ιντριγκάρει την ψυχολογία τόσο των εμπλεκόμενων προσώπων μέσα σε μία ανάλογη ιστορία όσο και των αναγνωστών/στριων, είναι πολλές φορές αναπόσπαστο κομμάτι των αστυνομικών μυθιστορημάτων, δε θα μπορούσε να απουσιάζει από το παρόν αφιέρωμα ένα βιβλίο αυτής της κατηγορίας. Για το ενδέκατο (και προτελευταίο) μέρος του αφιερώματος επέλεξα να διαβάσω και να σας μιλήσω για το νέο της μυθιστόρημα, με τίτλο ''Να με ξεχνάς'', το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας.

Δεν έχω κρύψει ποτέ ότι είμαι από εκείνες τις αναγνώστριες που επιλέγω τα βιβλία της συγγραφέως (έχω διαβάσει μεγάλη μερίδα αυτών) τόσο γιατί βρίσκω πολύ θελκτικό και ικανοποιητικό για τις προτιμήσεις μου τον τρόπο που χειρίζεται τον λόγο και μετατρέπει τις λέξεις σε ιστορίες που με κάνουν να μη θέλω να τα αφήσω από τα χέρια μου προτού να μπει και η τελευταία τελεία όσο και γιατί ξέρει το πώς να χειρίζεται τις σκέψεις και τα συναισθήματα προσφέροντάς μας το κάτι διαφορετικό κάθε φορά. Σαν να δίνει μία άλλη οπτική στο ψυχολογικό θρίλερ και τις όποιες ''διαστάσεις'' δύναται αυτό να λάβει. Τί είναι, όμως, το ''Να με ξεχνάς''; 

''Ο Σαμ και η Λίλυ δεν είναι πια μαζί.

Ο Σαμ και η Λίλυ δεν θα είναι ποτέ… ποτέ ξανά μαζί.

Έστω κι αν τώρα βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής. Έστω κι αν ακούν ταυτόχρονα εκείνη την εξαίσια μουσική.

Η ζωή της Λίλυς κρέμεται από μια λεπτή κλωστή. Είναι το θύμα μιας άγριας και σοκαριστικής επίθεσης. Μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν μια πιστή και ευτυχισμένη σύζυγος σε έναν αξιοζήλευτο γάμο. Ή μήπως όχι;

Μια ακραία ιστορία για τη σπαρακτική συνάντηση δυο παθιασμένων εραστών.

Κι ένας ολόμαυρος έρωτας με την τραγικότητα του αξέχαστου." (Από το οπισθόφυλλο)

Διαβάζοντας την άνωθεν περιγραφή η πρώτη μου σκέψη είναι ότι μιλάμε για ένα σκοτεινό ερωτικό ψυχολογικό θρίλερ που όλο το μυστήριο και η αγωνία θα έρθουν να παρελάσουν γύρω απ'αυτό. Και ναι, η συγγραφέας εστιάζοντας κυρίως στη διαπροσωπική σχέση των δύο κεντρικών προσώπων ρίχνει όλο το βάρος στην εναλλάξ πρωτοπρόσωπη αφήγηση της ιστορίας που πότε αποκρύπτει και πότε αποκαλύπτει όλα όσα εκείνη, ή, πιο σωστά, τα πρόσωπα επιθυμούν να μοιραστούν μαζί μας, μεταξύ τους, μα κυρίως με τον ίδιο τους τον εαυτό. Ένας σαγηνευτικά σχεδόν σαδιστικός χορός των συναισθημάτων και της λογικής, του έρωτα και της εμμονής, της αλήθειας και του ψέματος...

Πάντα με φόβιζαν τα έντονα πάθη, ακόμη κι ο έρωτας. Δε δύναμαι να ορίσω με σιγουριά από πού προκύπτει όλη αυτή η αρνητική αίσθηση. Ίσως στο γεγονός ότι η αγάπη και ο έρωτας είναι το ακριβώς αντίθετο του μίσους με μία τόσο λεπτή κι εύθραυστη κλωστή να τα χωρίζει, που είναι τόσο εφικτό να περάσουμε στο άλλο άκρο μαζί με τις όποιες συνέπειες. Και σε αυτό επιλέγει να εστιάσει η συγγραφέας μέσα από την παρούσα ιστορία αφήνοντας, συνειδητά, ένα μικρότερο κομμάτι στο αστυνομικό κομμάτι της πλοκής. Όχι, δεν με πείραξε καθόλου όλο αυτό ως συνθήκη. Αντιθέτως, νομίζω ότι μου έδωσε την ευκαιρία να ψάξω βαθύτερα στα ψυχολογικά αίτια γύρω από τις πράξεις των ανθρώπων και το πώς το θυμικό, πολλές φορές, κάνει πέρα όλες τις προειδοποιήσεις του μυαλού!

Διάβασα το βιβλίο με μία ανάσα. Κάθε σελίδα με έφερνε και πιο κοντά στην πολυπόθητη λύτρωση. Όμως τίποτα δε θα μας δινόταν τόσο εύκολα κι ανώδυνα. Έπρεπε να περάσουμε από όλα τα στάδια. Να μπούμε στη θέση των προσώπων. Να αντιπαρατεθούμε με τις αποφάσεις και τον ίδιο μας τον εαυτό. Ναι, αυτό το ταξίδι της ψυχής με οδήγησε σε άλλα μονοπάτια, που δεν τα είχα ξαναπερπατήσει, με τελικό προορισμό έναν επίλογο που δεν το περίμενα έτσι, αλλά αυτό ήταν που τον έκανε τόσο ιδιαίτερο. Αυτό που ίσως να άλλαζα (αν κι είναι ένα μικρό στοιχείο) είναι η χρήση του μοτίβου του πίνακα (δε θα αποκαλύψω περισσότερα), αλλά και πάλι δεν ήταν κάτι που θα επηρέαζε αρνητικά τη στάση μου προς το βιβλίο. Εγώ έλαβα αυτά που επιθυμούσα από την πένα της συγγραφέως κι ανυπομονώ για το επόμενο!

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας.

Υ.Γ. Μείνετε συντονισμένοι/ες για το 12ο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος.