ΤΟ ΚΟΡΑΛΛΙ ΤΕΤΡΑΔΙΟ

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

     Σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει καί πολλές από τις αξίες μας τείνουν να εξαλειφθούν,τί μαθήματα ζωής έχουμε να διδάξουμε στα παιδιά; Ποιός θα μπορούσε να είναι καλύτερο πρότυπο από τους ίδιους τους γονείς; Κι αν εκείνοι έχουν μία λανθασμένη στάση ζωής καί τρόπο σκέψης,πώς περιμένουμε τα παιδιά να μην τους μοιάσουν καί να αναπτύξουν την δική τους προσωπικότητα καί να εκφέρουν άφοβα την δική τους γνώμη;

   Δεν θα μπορούσε να κυκλοφορήσει η νέα νουβέλα της συγγραφέως κυρίας Τζίνας Μιτάκη,με τίτλο ''Το κοραλλί τετράδιο'' σε καλύτερη χρονική στιγμή. Τώρα πιο πολύ από ποτέ,η συγγραφέας μέσα από την πολυεπίπεδη ιστορία του βιβλίου της θα θίξει ζητήματα καί καταστάσεις που ''σφυροκοπούν'' αλύπητα τις σύγχρονες κοινωνίες καί τους πολίτες της χώρας μας. Ένα βιβλίο που το διάβασα με μία ανάσα καί με έκανε να αναρωτηθώ το πως καί το γιατί έχουμε φτάσει εκεί που βρισκόμαστε σήμερα σαν κατά τ'άλλα πολιτισμένη κοινωνία.

   Η συγγραφέας γυρίζει τον χρόνο πίσω καί παίρνει τον ρόλο του έφηβου αγοριού που βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπο με την απώλεια καί αντικρίζει κατάματα την σκληρή πραγματικότητα. Βρήκα εξαιρετική την κίνηση της συγγραφέως να προβεί σε αυτήν την ενέργεια. Βλέπετε,τα παιδιά καί οι έφηβοι έχουν έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης από εμάς τους ενήλικες. Δεν φοβούνται την αλήθεια καί την αναζητούν ασταμάτητα. Ρωτούν για να μάθουν. Επαναστατούν απέναντι σε οτιδήποτε θεωρούν πως τους θίγει,ή,τους κάνει κακό. Διεκδικούν σθεναρά ό,τι επιθυμούν καί προσδοκούν πάντα ένα καλύτερο αύριο για όλον τον κόσμο. 

   Ο λόγος της συγγραφέως είναι συνεχόμενος καί οικείος. Χρησιμοποιεί λεξιλόγιο καί φράσεις που αρμόζουν στην ηλικία του ήρωά της. Σκέφτεται καί μιλάει εξ αυτού. Δεν ωραιοποιεί καταστάσεις,ούτε κάνει άσκοπη χρήση βερμπαλισμών,ή,περιττών επαναλήψεων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να είναι πειστική καί να έχουμε την αίσθηση πως όντως εξιστορεί τα γεγονότα ένα παιδί που βρίσκεται στην εφηβεία. Επιλέγει να ''βγάλει'' το ένδυμα του ενήλικα καί δείχνει πιο απελευθερωμένη.

   ''Ο δωδεκάχρονος Ιορδάνης πιστεύει πως ένα αόρατο, μοχθηρό χέρι τού στέρησε τους γονείς του και ανέτρεψε ό,τι γνώριζε ως κόσμο του. Βυθισμένος στο πένθος, τον φόβο και τον θυμό ξεκινάει μια δύσκολη νέα ζωή κάτω απ' τις στοργικές φτερούγες του παππού του σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου. Η γνωριμία του με τον λίγο μεγαλύτερο Λουκά, φαίνεται να είναι το τερτίπι της ζωής για να τον τραβήξει μπροστά, ώστε να σπάσει τα τείχη της μοναχικότητας, να ανακαλύψει ξανά την πρόωρα χαμένη παιδικότητά του και να ενταχθεί απόλυτα στην παρέα των παιδιών του νησιού. Οι πρόσφυγες που θα ξεβράσει η θάλασσα στο νησί, μαζί με τις προσωπικές τους τραγωδίες και τον αγώνα τους για επιβίωση, θα αλλοιώσουν την εικόνα που έχει για τον κόσμο, αποκαλύπτοντάς του με οδυνηρό τρόπο το αποτρόπαιο πρόσωπο της ανθρώπινης φύσης. Οι κάτοικοι του νησιού θα χωριστούν σε στρατόπεδα, θα αναμετρηθούν με αλήθειες και ψέματα, με το μίσος και την αγάπη, τη βία και την ανθρωπιά, την εκδίκηση και τη συγχώρεση. Αναγκασμένα να ωριμάσουν απότομα, τα παιδιά θα βρεθούν αντιμέτωπα με την πραγματικότητα και θα κληθούν να κάνουν τις επιλογές τους. Με ματιά κρυστάλλινη σαν την παιδική αθωότητα, η συγγραφέας μπολιάζει την ψυχή μας με φως ενάντια στα επικίνδυνα σκοτάδια των καιρών.'' (Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Όπως ήδη προανέφερα,μέσα από την υπόθεση του βιβλίου θίγονται πολλά θέματα. Ξεκινάμε με το ζήτημα της απώλεια των γονέων. Κανείς δεν θέλει να χάσει τους αγαπημένους του καί η εμπειρία αυτή μόνο τραγική μπορεί να χαρακτηριστεί,ειδικά όταν μιλάμε για παιδιά καί εφήβους που τυγχάνει να βρεθούν σε αυτήν την δεινή θέση. Επιτρέψτε μου να θεωρώ πως είναι αναμενόμενη κι άκρως λογική μία αντίδραση από μεριάς τους. Χάνοντας τους γονείς τους,χάνουν ουσιαστικά την παιδικότητά τους κι αυτομάτως ενηλικιώνονται... Δεν είναι καί λίγο αν το καλοσκεφτείτε. 

    Συνεχίζοντας η αφήγηση των γεγονότων,θα δούμε την οπτική γωνία όλων εκείνων των παιδιών που για τον οιονδήποτε λόγο νιώθουν καί όντως είναι παραμελημένα από τους ίδιους τους γονείς των. Είναι απόλυτα λογικό να κάνουν ο,τιδήποτε θεωρούν πως θα τους ευχαριστούσε καί θα οδηγούσε τελικά στην αποδοχή κι έκφραση αγάπης από μεριάς τους προς εκείνα. Κακά τα ψέματα,για ένα παιδί είναι ζωτικής σημασίας η ανιδιοτελής αγάπη καί φροντίδα από τους γονείς τους.

    Η συγγραφέας καί πάλι δεν μένει μόνο εκεί. Προχωρά παραπέρα καί συνεχίζει ακάθεκτη να προσπαθεί να αφυπνίσει συνειδήσεις καί να κάνει τους αναγνώστες να δούν την αληθινή εικόνα κι όχι αυτήν την διαστρεβλωμένη που λίγοι -ευτυχώς- προσπαθούν να περάσουν στα παιδιά καί το οικείο τους περιβάλλον. Προβαίνει σε ένα αιχμηρό πολιτικό σχόλιο που με βρίσκει σύμφωνη,βάσει λογικών καί ορθών παραδειγμάτων,ώστε να καταλήξει σε ένα μείζονος σημασίας θέμα που δεν είναι άλλο από το προσφυγικό καί τις ορδές των αθώων ανθρώπων που έρχονται στην χώρα μας αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο.

    Πιστεύω ακράδαντα πως κανένας άνθρωπος δεν έχει γεννηθεί ρατσιστής. Θα γίνει στην πορεία της ζωής του κι αυτό γιατί είτε θα επηρεαστεί από τον πλάνο καί δελεαστικό λόγο κάποιων ανθρώπων καί θα θελήσει να γίνει αποδεκτός από εκείνους,είτε από τον φόβο που δημιουργεί καθετί το ξένο. Προσέξτε! Η συγγραφέας δίνει τον χρόνο καί την ελευθερία του λόγου καί στις δύο πλευρές για να εκθέσουν τις απόψεις τους. Δεν λογοκρίνει,ούτε καταπιέζει. Αφήνει τους αναγνώστες να δηλώσουν την δική τους προτίμηση. Με αυτόν τον τρόπο,όχι μόνο εξηγούνται πολλά γεγονότα που θα λάβουν χώρα μέσα στην ιστορία,αλλά θα έχουμε ολοκληρωμένο μπροστά μας το παζλ. Δεν αφήνει περιθώρια για να γεννηθούν ''αν''.

   ''Για να αγαπάς την πατρίδα σου,δεν χρειάζεται να μισείς τις πατρίδες των άλλων'' πολύ σωστά αναφέρει η συγγραφέας στην σελίδα 164. Εκεί μέσα περιέχεται όλο το νόημα καί η ουσία του βιβλίου. Νομίζω πως τα λέει όλα. Κι αν αυτό δεν σας πείθει,σκεφτείτε πως πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους εξαναγκάστηκαν να φύγουν από τις πατρίδες τους. Δεν ήταν πάντα σε αυτήν την δύσκολη κατάσταση. Είχαν τις οικογένειές τους καί την όμορφη ζωή τους. Ποτέ σε έναν πόλεμο δεν φταίει ο απλός λαός. Απλά εκείνος πληρώνει τις συνέπειες με τον χείριστο τρόπο. Θα θέλατε,λοιπόν,να βρεθείτε στην θέση τους; Η απάντηση προφανώς είναι όχι. 

    Η νουβέλα ''Το κοραλλί τετράδιο'' κατάφερε αυτό που λίγα βιβλία το έχουν καταφέρει έως σήμερα. Με ''γέμισε'',με ''άδειασε'' καί με ''ξαναγέμισε'' ακόμη περισσότερο με πληθώρα συναισθημάτων. Μου άρεσε πάρα πολύ καί σας το προτείνω ανεπιφύλακτα.

                                                               Καλές σας αναγνώσεις!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΤΖΙΝΑ ΜΙΤΑΚΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΑΝΕΜΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ